GAME CHANGER

HOOFDSTUK 45

'Je hoeft nergens over te praten als je dat niet wil.' Ik knik dankbaar naar Stanley, als hij de voordeur opent. Ondanks dat het al de vijfde keer in een paar minuten is dat hij dat zegt, is het lief bedoeld en stelt het me op mijn gemak.

We stappen de bekende hal in en worden overspoeld met een heerlijke geur. Het doet me denken aan Martha. Zij wist als enige ook altijd gezelligheid in ons kille huis te brengen door de geur van heerlijk eten. 'Wat is die heerlijke geur?', vraag ik Stanley. Ik weet dat het het eten moet zijn, maar om meteen beleefd over te komen vraag ik het toch. Helaas heeft hij me door en begint hij te lachen. Oké, misschien was het ook een beetje een rare vraag als het antwoord nogal duidelijk was.

Hij haalt zijn schouders. 'Fijn om te horen dat je me lekker vindt ruiken', zegt hij met een sarcastische ondertoon en een knipoog. Ik geef hem een speels duwtje. 'Mocht je willen.' Hij legt zijn handen op zijn hart en trekt een fake gepijnigd gezicht. Ik begin te lachen en loop hem achterna naar de keuken. Eigenlijk ruikt Stanley ook heel lekker. Niet dat ik dat ooit van plan ben tegen hem te zeggen, maar het is wel zo.

De moeder van Stanley komt tevoorschijn en tovert een enorme glimlach op haar gezicht als onze blikken kruisen. 'Bella is het toch?', vraagt ze en ze steekt haar hand uit. Ik knik en beantwoord haar hand met de mijne. Ik kan me ergens nog herinneren dat ze Pamela heette. Of was dat de moeder van Vic? Voor de zekerheid besluit ik het toch even te vragen. 'Pamela toch?', vraag ik op onzekere toon. Ze knikt uitbundig. Gelukkig, ik had het goed. 'Noem me maar gewoon Pam, hoor meis', laat ze me met een knipoog weten. Stanley rolt met zijn ogen en geeft zijn moeder een kus op haar wang. Hij vindt het duidelijk wat minder dat zijn moeder losjes en jong probeert te doen, maar ik vind het juist leuk. Het doet me een beetje denken aan mijn eigen moeder. 

'Wat ben je aan het maken mam?', vraagt hij haar. Eigenlijk ben ik ook wel heel benieuwd wat het is, dus ik luister aandachtig mee. Het ruikt echt heerlijk! 'Ik ben een lasagne aan het maken', laat ze ons weten. 'Hoe langer hij in de over staat, hoe lekkerder hij is.' Dat laatste zegt ze meer tegen mij dan tegen Stanley. Waarschijnlijk omdat het pas tien uur in de ochtend is en normaal gesproken niemand zo vroeg al begint met koken. Echter weet ik van Martha dat dat inderdaad waar is. Door haar ben ik van lasagne gaan houden. Het is echt mijn lievelingseten!

'Ik ben benieuwd', laat ik haar weten. Ze glimlacht nogmaals en draait zich weer om naar het keukeneiland. Stanley knikt richting de woonkamer als teken dat ik hem moet volgen. We lopen naar de bank en ploffen erop neer. Het huis is niet heel groot op de keuken en de tuin na dan. De woonkamer grenst vrijwel direct aan de keuken en is net groot genoeg om een bank en een tv erin te laten passen. Precies hoe ik het graag zou hebben gewild in mijn eigen huis.

'Mijn moeder vindt je leuk', laat Stanley ineens met een lach weten. Ik wordt overvallen van zijn directheid en merk dat mijn wangen roder worden. 'Hoe weet je dat zo zeker?', vraag ik hem snel in de hoop dat de rode gloed op mijn wangen zal verdwijnen. Hij haalt zijn schouders op en legt zijn armen languit over de reling van de bank. 'Dat vertelde ze.' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Wanneer heeft ze je dat verteld?' 

'De vorige keer dat je hier was', laat hij weten. Ik kan me nog goed herinneren dat ze veel naar me lachte, maar ik had niet verwacht dat ze tegen Stan zou zeggen dat ze me leuk vond. 'Ze vertelde trouwens ook dat je zo lang mag blijven als je wil', voegt hij eraan toe. Ik draai mijn lichaam naar hem toe en schenk hem een dankbare glimlach. Ik hoop niet dat het nodig is, maar het idee dat ik ergens welkom ben is fijn. 'Dat is lief van haar', laat ik hem weten. Ook Stanley draait nu zijn lichaam naar mij toe. Even blijft het stil en kijken we elkaar recht in de ogen aan. Ik heb nog nooit van zo dichtbij naar hem gekeken, waardoor mijn mening over hem wederom word bevestigd. Hij is extreem knap! Alleen niet zo knap als... Niet doen Bella! Is dit serieus hoe je nu gaat denken? Heeft hij je zo onder een spreuk dat je elke jongen met hem gaat vergelijken? 

Ik breng mezelf weer naar de realiteit en merk dat Stanley iets dichterbij is komen te zitten. Ik wou dat het niet zo was, maar toch voel ik me er een klein beetje ongemakkelijk bij. De blik in zijn ogen bevalt me helemaal niet. Het is er eentje waarvan ik al snel vermoed dat het niet alleen vriendschappelijk is. Zou Hunter dan toch gelijk hebben gehad die ene keer? Nee. Dat kan niet. Ik praat mezelf nu iets aan wat waarschijnlijk helemaal niet waar is. 

'Zullen we een filmpje gaan kijken?', vraag ik hem snel, terwijl ik mijn blik naar de tv draai. Ik hoop dat hij instemt, zodat we voorlopig niks tegen elkaar hoeven te zeggen. Het moment van net was al ongemakkelijk genoeg. Een zucht verlaat zijn mond en hij gaat weer achterover geleund op de bank zitten. Als ik niet beter zou weten, zou ik bijna denken dat hij teleurgesteld is. 'Ik zou eigenlijk met wat vrienden naar het strand gaan', geeft hij toe. 'Heb je zin om mee te gaan?'

Even aarzel ik. Ten eerste heb ik geen bikini en ten tweede ben ik best wel moe. Echter wil ik hem niet van zijn vrienden vandaan houden. Als hij iets op de planning heeft staan, moet hij dat gewoon lekker doen. 'Ik heb geen bikini', geef ik toe. 'Maar jij kan gewoon gaan, hoor.' 

Stanley kijkt me met een lach aan. 'Ik heb hierboven nog wel wat liggen', laat hij me weten. Mijn ogen worden groter. Begrijp me niet verkeerd, Stanley heeft al het recht om met meiden in bed te duiken, maar ik hoef dat allemaal niet te weten. Hij schijnt het ongemak in mijn ogen te zien. 'Zo bedoel ik het niet Bella.' Hij lacht en wijst naar een foto naast de tv. 'Ik heb een oudere zus. Ze woont niet meer thuis, maar een aantal van haar spullen liggen hier nog wel.'

Ik schaam me en voel me dom dat ik hem fout heb bevooroordeeld. Alhoewel, heb ik dat gedaan? Ik weet eigenlijk vrij weinig van zijn liefdesleven en het is geen lelijke jongen. 'Sorry...', verontschuldig ik me. Stanley krijgt er alleen maar een grotere lach van op zijn gezicht en staat op van de bank. 'Kom, ik laat het je wel even zien.'

Alhoewel ik eigenlijk geen zin heb in een dagje strand, ben ik het hem wel verschuldigd. Ik mag hier blijven overnachten, ik krijg te eten en ze laten me hier welkom voelen. Daarbij, zo erg kan het nou ook weer niet zijn om op het strand te liggen. Ik zet me over mijn tegenzin heen en achtervolg hem naar de kamer van zijn zus. 

-------

HEY GUYS, 

OMG! #1 IN ROMANTIEK! IK BEN JULLIE ZO ONWIJS DANKBAAR!! 

LAAT ME WETEN WAT JE VAN DIT HOOFDSTUK VOND. IK BEN BENIEUWD! 

XXX