GAME CHANGER

HOOFDSTUK 16

'Het ziet er niet al te best uit', laat ik Luke weten. Hij neemt de laatste slok van zijn koffie en knikt instemmend. 'Klopt', geeft hij toe. 'Maar hierdoor heb ik wel een kopje koffiegedronken met een mooi meisje', vleit hij.

Ik kan het niet laten om een klein glimlachje op mijn gezicht te tekenen. 'Goede zet', geef ik toe. Hij lacht en roept de vader van Victoria.

'Mag ik misschien de rekening Paul?' De vader van Victoria knikt en loopt naar de kassa. 'Dat hoeft echt niet', laat ik hem weten, terwijl ik mijn portemonnee uit mijn tas vis. Zijn blik verstrakt en hij houdt mijn hand tegen als ik wat geld aan hem wil rijken. 'Bella, ik ga je niet laten betalen. Deze is op mijn kosten', zegt hij snel terwijl hij een briefje van tien uit zijn zak tovert.

'De volgende keer mag jij betalen', grapt hij. Ik kijk hem met een quasi-uitdagend gezicht aan. 'Wie zegt dat we nog een keer gaan?', weerleg ik lachend. Hij vouwt zijn armen in elkaar en leunt vermakelijk achterover. 'Als het aan mij ligt, gaan we wel vaker wat leuks doen', laat hij weten.

Ik lach en wend mijn blik snel van hem af voordat ik dadelijk rood word. Dat zou mijn hele stoere houding meteen om zeep helpen. 'Ik meen het Bella', zegt hij nu iets zachter en oprechter. 

'Weet ik', laat ik hem weten. 'Ik ook.'

Hij lacht en geeft het briefje aan de vader van Victoria, die inmiddels alweer bij onze tafel staat. 'Hou de rest maar Paul', laat Luke hem weten. 'En doe Vic de groetjes', voeg ik eraan toe. Hij lacht en knikt. 'Dankjewel jongens. Dat zal ik doen.'

-----

Rond zes uur kom ik thuis aan en merk ik meteen op dat er een onwijs lekkere geur vanuit de keuken komt. 'Ik ben thuis Martha', gil ik en ik loop de keuken in om te zien of ze daar is. Maar helaas. Geen spoor van Martha. Wel een grote pan soep en een briefje. Ik pak het briefje en lees hem hardop voor.

*

Hey lieverd,

Mijn tante vroeg of ik een paar daagjes eerder wilde komen, dus ben ik net vertrokken. Ik wilde nog op je wachten, maar ik neem aan dat je vanmiddag plannen had. Je vader weet ervan en laat elke dag eten voor je bezorgen. Het spijt me enorm meis! Ik beloof dat ik je elke dag bel!

Kusjes,

Martha

*

Met een zucht zak ik neer op de keukenvloer. Dus zelfs Martha is er nu niet meer...ik ben helemaal alleen. Ik voel mijn ogen prikken, maar weet me enigszins te vermannen. 'Het is niet het ergste ter wereld', fluister ik in mezelf. 

Ik raap mezelf weer bij elkaar en sta op. Mijn eetlust ben ik zo goed als verloren, dus avondeten heeft geen zin. Ik loop de keuken uit en plof neer op de grote grijze bank in de woonkamer. Zal ik een filmpje kijken? Misschien beginnen aan een nieuwe serie? Victoria zei dat The Vampire Diaries erg leuk was toch? 

Ik pak de afstandsbediening van de tafel als ik ineens mijn telefoon hoor afgaan. Zo snel als ik kan, sta ik op en loop naar de hal waar hij nog in mijn tas op het kastje ligt. Ik weet bijna wel zeker dat het Martha is om te vragen of de soep lekker is. Dat vind ik echt iets voor haar namelijk.

'Ik heb de soep nog niet geproefd, maar bedankt voor het maken. Nu ik ook jouw kookkunsten moet missen de komende dagen, zal het nog zwaarder worden dan het al...'

'Ik ben het Bella', hoor ik een lage stem aan de andere kant van de telefoon zeggen. Ik val stil en kijk op het schermpje van mijn telefoon of mijn vermoedens kloppen. Tuurlijk kloppen ze. Niemand heeft zo'n lage aantrekkelijke stem als Hunter. 

'Bella? Ben je daar nog?'

'J...j...ja', breng ik stotterend uit.

'Ik wilde eigenlijk bellen om te vragen hoe het met je ging...maar...' Het wordt stil aan de andere kant van de lijn. Ik staar naar de witte, nog steeds, kale muur. Gek genoeg voel ik me hetzelfde als die muur. Leeg en alleen... De tranen die ik zojuist nog had weggestopt beginnen weer in mijn ogen te prikken en voor ik het weet, stromen ze langzaam één voor één over mijn wangen.

'Maar wat?', vraag ik hem half-snikkend, half-boos. Want dat ben ik nog steeds. Boos dat hij de baas over me wil spelen, boos dat hij Luke heeft geslagen, maar vooral boos dat hij me niet is komen zoeken...

'Staat het aanbod nog?', vraagt hij uiteindelijk. Ik sluit mijn ogen en veeg een aantal tranen op mijn wangen van mijn gezicht. 'Welk aanbod?', vraag ik hem, terwijl ik heel goed weet over welk aanbod hij het heeft. Ik wil het hem alleen horen zeggen. Ik heb het nodig uit iemand zijn mond te horen.

'Mag ik naar je toekomen?', hoor ik hem voorzichtig aan de andere kant van de lijn vragen. 

Bij die vijf woorden knijp ik mijn ogen dicht en laat de stroom aan tranen nu helemaal los. Het voelt zo verlossend dat ik niet meer alleen hoef te zijn. Verlost van een opgekropte teleurstelling en angst van binnen. Binnen een paar seconden zijn mijn wangen kletsnat en proef ik een zoute smaak in mijn mond. 'Ja.'

-------

HEY GUYS, 

DIT IS HOOFDSTUK 16 DAN ALWEER. IK BEGIN STEEDS MEER VERLIEFD TE WORDEN OP HUNTER. JULLIE? LET ME KNOW WAT JE ERVAN VINDT!

XX