GAME CHANGER

HOOFDSTUK 28

'Eindelijk zijn we uit!' Ik lach om de opgeluchte kreet die Taco slaat. 'Maandagen zijn echt verschrikkelijk', voegt hij eraan toe. Ik knik instemmend. Maandagen zijn ook echt van die rotdagen. Na een volle drukke week ben je op vrijdag opgelucht dat je eindelijk kunt uitslapen en uitrusten. Maar dan komt de maandag en trekt je weer de volle drukke week in.

'Hoe was je weekend verder nog?' Zijn blik is vragend. Het verbaast me niks dat hij zo ongerust klinkt. Na het incident in het ziekenhuis, heb ik veel vragen gekregen. Ik heb als excuus gebruikt dat ik gewoon erg slecht tegen bloed kan en dat de wonden van Stanley ervoor zorgde dat ik misselijk werd. Niet alles daaraan is gelogen. De wonden van Stanley maakte me ook misselijk, maar dat was niet vanwege het bloed. Het bracht gewoon te veel vervelende herinneringen met zich mee.

Ik haal mijn schouders op. 'Prima, die van jou?' En dat is niet gelogen. Op het feit na dat ik vreselijk ongerust ben geweest over Stanley en dat Vic me het hele weekend niet meer alleen heeft gelaten, was het één van de beste weekenden van mijn leven. Hunter is vrijdagavond blijven slapen. Ik werd wel weer alleen wakker, maar zijn briefje met uitleg lag dit keer dichterbij en meer in het zicht. Hij moest werken, helaas. De rest van het weekend kon hij niet naar me toekomen vanwege Victoria. Het liefst wil ik haar alles vertellen, maar Hunter heeft me gevraagd dat niet te doen. Hij zei dat hij wat meer tijd nodig had om het zijn gezin te vertellen. En dat respecteer ik. Ik snap het zelf ook. Het is namelijk niet alsof ik erop zit te wachten het morgen aan mijn vader te vertellen...En wat zou ik hem eigenlijk moeten vertellen? Hunter en ik hebben nog niks officieel gemaakt.

'Ook prima.' Ik knik en glimlach als ik mijn tas inpak. Er ontstaat een ietwat ongemakkelijke stilte. Ik weet dat hij me niet gelooft en dat is terecht. Ik ben er gewoon nog niet aan toe om ook maar iemand de échte reden te vertellen waarom ik weg wilde uit dat ziekenhuis. 

Als we allebei klaar zijn om het lokaal te verlaten, gooit Taco zijn rugzak op zijn rug en wenkt dat ik hem moet volgen. Ik zie aan zijn hele lichaamshouding dat hij geïrriteerd is. We lopen naar zijn kluis waar Victoria al op ons staat te wachten. We hebben afgesproken om vanmiddag meteen naar Stanley te gaan. Vic en Taco gaan daarna nog naar Lillian, maar daarvoor heb ik een goede smoes bedacht. Mooi niet dat ik bij haar in de buurt wil komen. 

'Ik zat dus te denken dat we zo'n grappige helium ballon voor ze kunnen halen', gilt Vic enthousiast. 'Ik weet zeker dat ze dat leuk zouden vinden.'

Ik en Taco knikken beide, maar zeggen niks. Het liefst zou ik hem willen vragen wat er nou precies is dat hij zich zo aan me irriteert, maar ik weet bijna wel zeker dat ik de reden al weet. Ook Victoria valt het op waardoor ze haar armen over elkaar heenslaat.

'Oké, wat is hier aan de hand.' Ze wijst met haar vinger tussen mij en Taco heen en weer. Ik wend mijn blik naar Taco om te zien wat hij zal zeggen. Ik heb namelijk geen probleem met hem, behalve dat hij zich te veel met me probeert te bemoeien.

Hij haalt zijn schouders op. 'Bella vertrouwt me niet.'

'Dat is niet waar Taco.' Probeer ik, maar hij opent zijn kluisje, stopt zijn boeken erin en negeert mijn opmerking. 'Taco, kom op.' Probeer ik nogmaals.

Hij draait zich abrupt om. 'Oké, vertel jij me dan wat er in het ziekenhuis is gebeurd?' Ik slaak een zucht. 'Dat heb ik je al verteld...' 'Fout. Dat heb je niet. Je hebt een leugen verzonnen', zegt hij en hij slaat zijn kluisje met een klap dicht.

'Taco...' Probeert ook Victoria, maar er komt geen reactie. Ik kan het hem ergens niet kwalijk nemen. Ik lieg ook tegen hem, maar dat is niet vanwege een vertrouwensprobleem. Het is omdat ik er zelf niet over wil praten...

Ik zucht en leg mijn hand op zijn ontblote onderarm. 'Je hebt gelijk', geef ik toe. Ik wilde het eigenlijk niet toegeven, maar het toegeven lijkt me minder erg dan een ruzie met hem. Hij kijkt me met grote ogen aan en lijkt in eerste instantie een beetje geschokt. Ook Victoria zet geschrokken een stapje achteruit.

'Ik heb niet gelogen over dat ziekenhuizen niet mijn ding zijn', laat ik hen snel weten, waardoor ik een vlaagje opluchting in hun ogen zie. Gelukkig. 'Ik vertel jullie echt nog eens wat de reden was, maar ik wil er gewoon even niet over praten oké?'

Ze knikken beide begrijpend. Ik ben eigenlijk best verbaasd dat ze niet furieus zijn. Zeker Taco.  'Als je dat nou gewoon meteen had gezegd', zegt Taco met een lach op zijn gezicht. Die lach staat hem veel beter dan het boze hoofd van daarnet. Ik geef hem een speelse tik. 'Je bent een doordrammer', laat ik hem weten. Victoria lacht en knikt instemmend. 'Dat ben je inderdaad.'