GAME CHANGER

HOOFDSTUK 74

'Waar was het ook al weer?' Ik rol met mijn ogen en kijk mijn vader vermoeid aan. Ik ben de hele middag al bezig geweest om hem over te halen om me te laten gaan, maar het is nog steeds niet gelukt. De reden dat ik niet over deze complicatie had nagedacht, is omdat hij er normaal gesproken nooit is en ik het dus niet hoef te vragen. Nu echter, is hij er wel...en dat laat hij blijken ook.

'Pap please.' Ik trek een pruillip en werp een snelle blik op de klok. Shit, het is al half zes...Ik heb dus nog een half uur om hem over te halen en mijn spullen in te pakken. Dit wordt nog leuk... 

'Het is een doordeweekse dag Bella', zegt hij vastberaden, terwijl hij de zoveelste slok van zijn drankje neemt. Voor een moment was ik bang dat hij weer was gaan drinken, maar gelukkig kwam ik er al snel achter dat het gewoon cola was. Het voelt apart dat ik ineens zoveel op mijn vader moet letten en me soms zorgen om hem maak. Ik bedoel, dat deed ik wel na de begrafenis van mijn moeder, maar na een tijdje leek het wel weer goed met hem te gaan en concentreerde ik me weer op mijzelf. 

'Ik heb al mijn huiswerk al af', probeer ik voor de zoveelste keer in de hoop dat het nu wel werkt. Echter verlaat er alleen een diepe zucht aan zijn mond en zet hij zijn glas op de tafel. 'Je weet dat ik er niet van houd als je met me in discussie gaat', brengt hij me op strenge toon in herinnering. Zijn stem wordt met de seconden geïrriteerder, wat mij verteld dat het niet lang meer zal duren voordat hij zal uitbarsten. 

'Pap...' 

'Hou op Bella! Je gaat niet! Punt uit.' 

Ik voel het bloed in mijn aderen koken en kijk hem vurig aan. Nooit is hij er en nu ineens gaat hij bepalen wat ik wel en niet mag doen? Oké, ik ben nog minderjarig en hij is mijn vader, maar je kan niet het ene moment alles prima vinden en het andere moment moeilijk gaan doen. Ik heb nog nooit iets illegaals gedaan, op het drinken na dan, en ben nog nooit in de problemen gekomen. Ik snap niet waar hij zo moeilijk over doet!

Weer kijk ik naar de klok en ik weet dat als ik nu geen keuze maak, ik het niet meer ga redden. Ik bijt op mijn lippen en hoop dat ik geen spijt ga krijgen van wat ik nu ga doen... 

'Jammer dan', flap ik eruit en met een noodvaart ren ik naar de trap. Echter weet mijn vader me in te halen en pakt hij me bij mijn arm beet. 'Waar denk jij heen te gaan jongedame!' Ik ruk mijn arm los en loop naar boven, totdat ik bij mijn kamer uitkom. 'Ik ga naar de wedstrijd!' Snel sprint ik naar binnen en doe ik mijn deur op slot. 

'Bella! Doe de deur open!', zegt mijn vader al bonkend op de deur. Damn wat haat ik het om ruzie met hem te hebben, maar ik moet naar die wedstrijd. Ik kan Victoria niet alleen laten. Niet na alles wat ze voor mij heeft gedaan...En om niet te vergeten, moet ik haar ook nog het voorvalletje met Charlie uitleggen... 

Ik negeer mijn vader en begin met het inpakken van mijn weekendtas. Een warme trui, een pyjama, toiletspullen, schoon ondergoed en een spijkerbroek moeten genoeg zijn voor één avond. Ook stop ik nog snel mijn boeken en mijn rugtas erin en rits dan de weekendtas dicht. Snel kijk ik op de klok en zie ik dat het kwart voor zes is nu. Nog een kwartiertje, voordat Stan er is.

Het volgende probleem is hier wegkomen. Met mijn vader wachtend achter de deur, is dat geen optie meer. Ik kijk verdwaasd om me heen totdat mijn oog op mijn raam valt. Ga ik dit echt doen? Ga ik echt zo'n soort meisje zijn? Ik schud alle gedachten van me af en open mijn raam. Ik hoor mijn vader nog wat dingen schreeuwen, maar besluit het, tegen beter weten in, te negeren. Het enige waar ik aan kan denken, is Victoria. Als ik niet meega en ze erachter komt dat ik meer wist van Charlie, zal ze mij haten. Maar dan bedoel ik ook echt haten... 

Voorzichtig zet ik mijn voeten over de rand van het kozijn en grijp ik me vast aan de regenpijp, die toevallig genoeg, naast mijn raam staat. Voor een moment ben ik doodsbang en durf ik niet naar beneden te kijken. Dit huis is echt veel te groot, zeg ik tegen mijzelf, terwijl ik moed probeer te verzamelen naar beneden te glijden. Ik voel dat ik begin te trillen en besluit de tas alvast naar beneden te gooien. Met dat ding gaat het me nooit lukken hier vanaf te komen. 

Met een harde klap valt hij op de grond. Shit! Mijn parfum zat erin...Ik hoop dat niemand dat heeft gehoord en al helemaal niet... 

'Wat doe je?!', gilt mijn vader vanaf de deuropening. Shit. Hij heeft hem open gekregen....Nu is er geen weg meer terug... Ik kijk nog snel om me heen en zie tot mijn geruststelling de auto van Stanley al voor de deur staan. Normaal haat ik het als mensen veel te vroeg zijn, maar nu kan ik hem wel zoenen. Figuurlijk gesproken dan. 

Ik neem een diepe hap adem en klem me vast aan de pijp. Als ik snel ben, gaat dit me lukken! Met een pijnlijke, maar snelle beweging, glijd ik van de paal en land ik met mijn voeten op de grond. Veel tijd om over de pijn na te denken, heb ik niet. Ik weet dat ik snel moet handelen, omdat het niet lang zal duren voordat mijn vader ook beneden zal zijn. Ik pak de tas van het gras en zet een sprintje richting de auto van Stanley. Achter me hoor ik mijn vader rennen en ik weet dat als ik het al haal, het op het randje zal zijn. 

Naar Victoria, die achterin de auto zit, gebaar ik dat ze de deur moet openen en gelukkig begrijpt ze me. De portier vliegt open en met een snelle beweging spring ik in de auto. 'Rijden!', roep ik, terwijl ik mijn portier sluit en mijn vader steeds dichterbij zie komen. Stanley kijkt me bezorgd aan, maar gehoorzaamt wel. Hij start de motor en net voordat mijn vader de auto heeft bereikt, rijden we de oprit af. 

------------

HEY GUYS, 

NOG EEN EXTRA HOOFDSTUKJE VANDAAG, OMDAT IK GISTER NIKS HEB KUNNEN POSTEN. 

WAT DENKEN JULLIE DAT ER GAAT GEBEUREN? LET ME KNOW ;P

XXX