GAME CHANGER

HOOFDSTUK 30

Met een ruk trek ik de deur open. Ik neem niet eens de moeite om hem weer te sluiten en ren de oprit af. Hij mag me zo niet zien. Ik wil hem niet laten zien dat zijn opmerking me raakt. Desondanks, voel ik wel degelijk de achterkant van mijn ogen prikken. Ik knijp mijn oogleden dicht in de hoop mijn tranen tegen te kunnen houden. Jammer genoeg is dat tevergeefs en voel ik het warme vocht over mijn wangen stromen.

'Bella, verdomme, stop.' Ik hoef me niet om te draaien om te weten wie me achterna is gekomen. Zijn grove taalgebruik en zijn lage hese stem verraden het al. 'Laat me met rust Hunter!', Gil ik hard genoeg dat het zelfverzekerd over komt. Echter tonen de snikken in mijn stem aan dat ik dat allesbehalve ben. 

'Bella kom terug.' Ik hoor zijn voetstappen dichterbij komen, totdat ze vlak achter me stoppen. Zijn warme handen vinden mij wanneer hij ze op mijn heupen legt. Voor een moment voelt het weer fijn en vertrouwd. Ik voel weer de warmte die hij me al eerder heeft gegeven. Echter is dat voor korte duur als hij zijn mond weer opentrekt. 'Je weet zelf ook wel dat ik het niet meende.' 

Ik schud met mijn hoofd, draai me met een ruk om en sla zijn handen van me af. 'Jij bent echt ongelofelijk...Laat me gewoon met rust Hunter.' Om mijn woorden kracht bij te zetten, geef ik hem een duw tegen zijn harde borstkas. Hij verplaatst echter geen centimeter, wat me alleen nog maar meer irriteert.

'Doe verdomme niet zo eigenwijs en ga mee naar binnen', beveelt hij me, terwijl hij naar mijn arm rijkt. Om hem voor te zijn, zet ik een stap naar achter en trek mijn arm weg. 'Nee Hunter. Ik ben niet meer oké met je wisselvallige gedrag! Je wist dat je me met die woorden zou raken, omdat je weet dat jij de enige bent waarmee ik...' Ik maak mijn zin niet af, maar ik weet dat hij me begrijpt. 'Je hebt het nu zelf verziekt!', zeg ik in plaats daarvan.

Zijn wenkbrauwen schieten omhoog en zijn ogen worden groter. Als ik niet beter zou weten, zou ik bijna denken dat hij verbaasd lijkt. Er valt een stilte, waarin alleen mijn ademhaling zwaar te horen is. Ik ben zo tegen hem tekeergegaan dat ik een tikje buiten adem ben geraakt.

'Gaat alles goed hier?' Victoria komt met grote passen op me afgerend. 'Wat is er gebeurd?' Ze veegt een aantal tranen van mijn gezicht en strijkt een haar achter mijn oren. Ik wil eerlijk tegen haar zijn en vertellen dat haar stiefbroer een eikel is, maar in plaats daarvan wacht ik op een antwoord van Hunter. Zou hij haar nu de waarheid vertellen over ons? Is er eigenlijk wel een "ons"? Wat was ik eigenlijk voor hem?

'Ze voelde zich niet zo lekker, dus zijn we even een frisse neus gaan halen', zegt hij op norse toon. Ik snuif en lach sarcastisch. Hij liegt dus. Ik had het kunnen verwachten. 'Klopt dat?', vraagt Victoria ter bevestiging. Ze lijkt Hunter niet helemaal te geloven waar ze groot gelijk in heeft. Voordat ik antwoord geef, werp ik nog een blik op Hunter. Hij haalt zijn hand door zijn haar en drukt zijn kaken op elkaar. Zijn prachtige groene ogen lijken bijna "sorry" te zeggen. Maar ik wil het niet meer geloven. Ik wil er niet alweer intrappen.

Zonder mijn blik van de zijne los te laten, knik ik. 'Klopt. Kan je me thuisbrengen Vic?' Een frons tekent zich op zijn voorhoofd, alsof hij niet had verwacht dat ik mee zou gaan in de leugen. Ik had het ook liever niet willen doen, maar ik ben niet degene die het tegen Victoria moet zeggen. Ze mag dan wel mijn beste vriendin zijn, maar Hunter blijft toch haar broer.

Victoria knikt en begeleid me naar de auto. Ergens hoop ik dat Hunter me nog terugroept en zijn excuses aanbiedt. Helaas voor mij gebeurt dat niet. Ik sla de portier van de Mercedes dicht en daarbij ook mijn hoop op een wederzijdse liefde met de enige jongen die mij kriebels in mijn buik bezorgd. 

-----------

HEY ALLEMAAL! 

MEGA LEUK DAT JE AL TOT ZOVER HEBT GELEZEN! WAT IS TOT NU TOE JE FAVORIETE HOOFDSTUK? LET ME KNOW! 

XXX