GAME CHANGER

HOOFDSTUK 71

Eenmaal aangekomen op school, is mijn drankje op en mijn humeur al een stuk beter. Ik weet niet wat het is, maar als ik koffie opheb, voel ik me gewoon een stuk beter. En al helemaal als ik de koffie uit het zaakje van Victoria haar vader drink! Ik zweer echt op dat goedje!

'Al wat vrolijker?', grapt Stanley als we de auto uitstappen. Ik schenk hem een sarcastische glimlach en steek mijn tong uit. 'Niet dus', zegt hij om mij te plagen. Ik rol met mijn ogen en geef hem een speels duwtje. 'Zolang ik bij jou in de buurt ben niet', laat ik hem met een grijns weten. Hij rijkt met zijn hand naar zijn hart en doet net alsof deze opmerking hem pijn deed. 'Auw Bella.'

Ik kan een lach niet onderdrukken en ik ben blij dat ik iemand zoals hem in mijn leven heb. Het is heerlijk om even weer te genieten van de kleinste dingen en om de domste dingen te kunnen lachen. 'Kom', zeg ik en ik kijk snel op mijn horloge om zeker te weten dat we nog op tijd zijn. Ook al zouden we het volgens mijn berekeningen allemaal net moeten redden; ik ben toch meer een persoon van de zekerheid. 'Waarom hebben we ineens zo'n haast? We hebben gewoon nog 5 minuten', merkt Stanley op, terwijl hij mij achtervolgt. 'Ik wil niet te laat komen', laat ik hem weten. Ik hoor hem achter me snuiven en lachen. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar het zou me ook niks verbazen als hij op dit moment met zijn ogen rolt.

'Ja ja lach me maar uit. Maar door mij hoeven we straks niet...' Ik val stil als ik naast de ingang van de school een groepje jongeren  zie staan. En jawel, ook Hunter. Ik probeer snel weg te kijken in de hoop dat hij me niet heeft gezien, maar helaas. Zijn groene ogen kruisen de mijne en laten mijn blik nieg los. Alsof ze mij vast hebben gezet en ik geen kant meer op kan.

'Alles goed?', vraagt Stanley, waardoor ik eindelijk mijn ogen weet los te rukken. Ik knik, minder overtuigend dan ik had gehoopt, en loop verder de ingang in. Helaas voor mij, mag ik fysiek wel naar binnen zijn gelopen; mijn hoofd zit nogsteeds bij zijn prachtige ogen. Waarom blijft mijn lichaam hem willen...? Naar hem verlangen.. zijn aanraking... zijn zachte lippen... zijn vurige en passievolle bewegingen.... alles.

Hou op Bella. Focus je op andere dingen. Dingen zoals....

Ik kijk om me heen en zie tussen alle leerlingen door Taco en Victoria. Dingen zoals je vrienden! Snel kijk ik achterom of Stanley me is gevolgt en als ik die bevestiging heb, loop ik richting de andere twee.

'Hey jongens!', roept Taco enthousiast, terwijl hij zijn ogen opvallend tussen mij en Stanley laat bewegen. Het is niet moeilijk om erachter te komen wat er op dit moment in zijn hoofd omgaat en ik voel me dan ook genoodzaakt het snel te ontkrachten. Ik schud mijn hoofd en lach. 'Haal je maar niks in je hoofd Taco. We hebben alleen koffie gehaald en zijn daarna meteen hierheen gekomen.' De hele groep moet erom lachen en gelukkig word ik al snel gered door de bel die afgaat. Ik neem afscheid van Taco en Stanley en loop met Victoria naar de eerste les.

'Hoe voel je je?', vraagt ze een tikje bezorgt. Ik kijk haar dankbaar aan en haal mijn schouders op. Er is geen reden om niet meer eerlijk tegen haar te zijn. Ze weet immers alles van begin tot eind en snapt me op dit moment beter dan wie dan ook. 'Ik zag hem net', geef ik toe. Ze tovert een scheve medelevende grijns op haar gezicht en slaat een arm om me heen. 'Het komt goed. Geef het tijd', laat ze me weten waarna ik haar meteen bedank. 'Hoe is het afgelopen met Charlie?'

Ook zij haalt haar schouders op. 'Het gesprek was wel fijn, maar ik ben nog steeds boos op hem.' Nu is het mijn beurt voor de scheve grijns en de medelevende blik. 'Hij geeft echt om je. Ik weet zeker dat hij het niet zo heeft bedoeld', laat ik haar weten. Ze glimlacht met een lach die ik maar al te goed bij mezelf herken. Ze wilt er niet meer over praten, ondanks dat ze er heel veel pijn van heeft. Het is moeilijk om te zien dat een van je vriendinnen verdriet heeft, maat toch besluit ik haar vraag te gehoorzamen en er niks meer over te zeggen.

En zo lopen we naar het eerste lokaal. Beide een tikje verdrietig en verward, maar wel samen. En dat geeft me kracht. Maar ondanks die kracht, zegt mijn voorgevoel dat dit nog een hele vreemde dag kan gaan worden. En dat maakt me tegelijkertijd erg angstig....

———
HEY GUYS,
HET IS EEN IETS KLEINER HOOFDSTUK, MAAR OMDAT JULLIE ZO FANATIEK STEMMEN EN REAGEREN VOND IK HET LEUK OM NOG WAT EXTRA'S VOOR JULLIE TE POSTEN.

HOPE YOU ENJOYED IT!

XXXX