GAME CHANGER

HOOFDSTUK 64

Seconden, minuten en uren passeren. Uren die veranderen in dagen en zelfs weken. Weken waarin ik hem niet heb gesproken of gezien. Nadat ik van hem was weggelopen een week of vier geleden, heb ik met mezelf afgesproken dat ik hem niet meer wil zien. Of nou ja, niet kan zien. Niet als ik hem wil vergeten en die grote wond weer wil kunnen dichten. En tot mijn verbazing heeft hij me dat niet moeilijker gemaakt, wat ik eigenlijk wel had verwacht...

Op school heb ik hem ontweken en ik ben niet naar feestjes of openbare ruimtes gegaan. Ik weet het, het klinkt super dom. En misschien is dat het ook. Stanley, Taco en Victoria verklaarde me dan ook voor gek en moedigde me aan wel gewoon te gaan, maar elke keer weer weigerde ik. Ik kan het gewoon nog niet aan om hem onder ogen te komen en wil het risico niet lopen. Hij heeft me al zo vaak pijn gedaan, maar dit was gewoon de druppel... Ik haat het dat hij zo in mijn hoofd blijft spoken en de kracht heeft om mij continue pijn te doen. Ik wou dat ik hem gewoon aan de kant kon zetten en dat het me niet zou boeien wat hij doet. Maar helaas...het kost tijd... Of althans, dat maak ik mezelf wijs...

Ik blijf maar denken over wat er die ene avond precies is gebeurt en waarom hij onze relatie aan de kant heeft gegooid. Ik weet dat zijn vader hem dat bijna opdroeg, maar het is niet alsof hij luistert naar mensen. Hij doet altijd wat hij zelf wil. Was mij aan de kant zetten iets wat hij echt wilde? Ik heb het nog een aantal keren uit Victoria proberen te trekken, maar zij gaf geen kik. Nee, sterker nog, het leek alsof ze iets van me verborgen wilde houden. En trouwens niet alleen Victoria hoor. Iedereen deed ietwat achterdochtig. Nadat ik namelijk Taco en Stanley het hele verhaal had verteld en mijn hart bij hen had gelucht, kreeg ik geen reactie. Niet eens een non-verbale. Ze bleven voor zich uit staren en durfde geen van beide antwoord te geven. Het zou natuurlijk ook super goed kunnen dat Victoria er gewoon niet over wil praten en dat Taco en Stanley er gewoon domweg ongemakkelijk van werden. Maar toch, het blijft raar... Desalniettemin heb ik toch besloten er verder niet meer over te beginnen. Dat helpt hun en eerlijk gezegd, mijzelf ook. Hoe minder ik over hem praat of aan hem denk, hoe sneller dit gevoel voorbij zal gaan, tóch? 

'Ga vanavond mee. Please...', smeekt Victoria als we bij mijn kluis aankomen. Ze heeft de hele dag al geprobeerd om me over te halen naar een feestje te gaan, maar ik heb er niet aan willen toegegeven. 'Het zal echt leuk worden en Charlie zal ervoor zorgen dat Hunt niks in zijn schild haalt.' Bij alleen al het horen van zijn naam, schiet er een pijnscheut door mijn lichaam. 

'Ik heb nog een hoop huiswerk', lieg ik. Ze trekt één wenkbrauw omhoog en kijkt me ongelovig aan. 'Alsof jij nog huiswerk over hebt om te maken', brengt ze me in herinnering en meteen baal ik van mijn verzonnen smoes. Tuurlijk weet ook zij dat ik helemaal geen huiswerk meer heb om te maken. Door alle vrije tijd die ik heb gehad de afgelopen weken heb ik namelijk zoveel huiswerk gemaakt dat ik de komende weken niks meer aan school hoef te doen. Ik haal mijn schouders op en draai me om naar mijn kluisje. 'Je weet waarom ik niet wil gaan Vic', begin ik. 'En al helemaal niet bij hem thuis.' Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het heel lief dat ze het blijft proberen, maar bij hem thuis? Dat is wel echt een onmogelijk scenario. 

Vic begint nerveus haar krullen om haar vinger te binden en staart naar de grond. Ik weet dat ze iets verbergt en ik stop dan ook met mijn spullen in mijn kluisje leggen. 'Wat is er?', vraag ik benieuwd. Ze opent haar mond, maar sluit hem alweer snel. Alsof ze zoekende is naar de goede woorden om dit aan mij uit te leggen. Ze neemt een diepe hap lucht en kijkt me recht aan met een verontschuldigende blik. 'Hunter is niet thuis', laat ze me weten. Ik verstijf en kijk haar verbaasd aan. Niet thuis? Waar dan? Is dat de reden dat het ontlopen me zo goed is afgegaan? 

'Charlie vertelde me dat hij al een tijdje niet meer thuis is geweest', voegt ze er voorzichtig aan toe. 'En hij is ook niet naar zijn moeder en mijn vader gekomen...'  

Ik weet niet wat ik moet zeggen of denken. Moet ik medeleven met hem hebben? En waarvoor eigenlijk? Ik weet niet eens wat de reden is dat hij er niet meer is. Misschien was het gewoon weer een van zijn spontane ideeën om weg te gaan. Of misschien....stop Bella! Hou op met over hem denken of om hem te geven! 

Ik zucht en haal mijn schouders op alsof het me niks interesseert wat Victoria me net vertelde. 'Als je dat kan garanderen, wil ik best komen', laat ik haar, tegen beter weten in, weten. Ik wil alleen gewoon niet meer over hem praten en hoop dat mijn antwoord ons op een ander onderwerp zal brengen. Echter weet ik, dat als ik ga, dat huis op zich al veel te veel herinneringen met zich meebrengt. Ondanks dat hij er niet zal zijn, zal het me toch pijn gaan doen. Haar ogen worden groot en beginnen te glunderen. 'Echt waar?' Eigenlijk liever niet, Denk ik, maar dat is niet wat er uit mijn mond komt. 

'Ja, maar nogmaals alleen als je het kan garanderen', breng ik haar in herinnering. Ze springt op en duwt mijn kluisje dicht. 'Kom dan gaan we ons bij mij thuis opmaken en dan kan je ook mee eten!' Haar enthousiasme zorgt ervoor dat ik zeker weet dat ik niet meer ineens kan afhaken. En weet je, misschien is het ook goed als ik weer eens iets leuks ga doen. Misschien zal het me afleiden en zal het me helpen om door te kunnen gaan.... 

----------

HEY GUYS, 

WAT IS JULLIE FAVORIETE UPLOAD TIJD? DAN HOUDT IK DAAR VOORTAAN REKENING MEE!

XXXX