GAME CHANGER

HOOFDSTUK 8

Naar een voetbalwedstrijd. Ik. De mensen die mij goed kennen, zouden me voor gek verklaren. Elke sport waar ik ooit aan ben begonnen, liep uit op een fiasco. De ene keer brak ik iets, de andere keer was ik zo slecht dat ik niet eens in het veld werd gezet, en ga zo maar door. Het is al heel wat dat ik mijn vak gym met een voldoende heb afgerond op mijn vorige school.

Nog steeds verbaasd over mijn avondplanning, loop ik de woonkamer in waar mijn vader, zoals altijd, op zijn telefoon zit. Soms vraag ik me af of hij er nooit genoeg van krijgt. Niet dat ik enig idee heb wat hij op dat ding uitvoert, maar toch. 'Hoe was het op school prinses?', vraagt hij, vlug opkijkend van zijn nieuwe device. Ik rol kort met mijn ogen als ik de lege verpakking van een splinternieuwe telefoon zie liggen. 'Het was prima', laat ik hem weten. 'En jouw werk?' Ik weet dat mijn vader er niks bijzonders over los zal laten, aangezien hij dat nooit deed. Maar uit beleefdheid kon het niet missen om het toch te proberen. 'Goed prinses. Lief dat je het vraagt.' Hij staat op uit zijn sofa en strijkt zijn pak recht. 'Heb je je gisteravond nog een beetje vermaakt?' Mijn ogen worden groter en ik voel dat ik verstijf. 'Ik...uhm...', breng ik stotterend uit. Zou Martha dan toch iets hebben losgelaten over mijn nachtelijke avontuur? Ik dacht dat ze had beloofd om het voor zich te houden en...

'Bella en ik hebben samen koekjes gebakken.' Ik kijk geschrokken op en zie mijn favoriete glimlach in de deuropening naar de keuken. Martha wijst naar een potje vol versgebakken koekjes en haalt nonchalant haar schouders op. 'Ondanks dat Bella de vorige lading heeft laten aanbakken, was het erg gezellig, toch Bella?' Ik kan een glimlach niet onderdrukken en maak een klein vreugdesprongetje als mijn vader gefocust naar Martha blijft kijken. 'Klopt', laat ik haar weten, terwijl ik met een onzekere glimlach naar mijn vader kijk. Als hij moeite zou doen, zou hij wellicht door kunnen krijgen dat ik lieg. Echter besluit hij kort te lachen en zijn telefoon weer uit zijn zak te halen. Een opluchting schiet door me heen. 'Heb jij een leuke avond gehad gisteren?', vraag ik snel om het onderwerp weer naar hem te draaien. Zonder op te kijken, knikt hij voorzichtig. 'Een klant met veel potentie. Dat is zeker.' Ik knik en kijk van mijn vader naar Martha en terug in de hoop dat ik snel kan wegglippen uit dit gesprek. 'Ga je vanavond nog iets doen?' En te laat...Het standaardantwoord op deze vraag, vliegt al bijna over mijn tong naar buiten, als ik me ineens besef dat dat antwoord niet klopt. Ik ga niet aan mijn huiswerk vanavond. Laat staan een boek lezen. Ik ga vanavond naar een voetbalwedstrijd met mijn vrienden. Twee dingen in dezelfde zin waarvan ik zeker weet dat mijn vader even verbaasd zal opkijken als ikzelf. Ik friemel aan een klein plukje haar dat voor mijn ogen hangt en probeer nonchalant mijn schouders op te halen alsof het de normaalste zaak van de wereld is wat ik hem op het punt sta te vertellen. 'Ik was eigenlijk van plan naar de voetbalwedstrijd van het schoolteam te gaan met wat vrienden', geef ik toe. En zoals ik al had verwacht, is dit eindelijk genoeg om zijn telefoon voor weg te leggen. Zijn helderblauwe ogen worden groot en zijn wenkbrauwen schieten omhoog. 'Naar een wedstrijd?', vraagt hij verbaasd. 'Met vrienden?' Ik knik en laat mijn blik op de grond rusten. 'Een paar, ja.' Ergens verwacht ik dat hij in lachen zal uitbarsten met het idee dat ik een grapje maak. Wat er echter in werkelijkheid gebeurt, is nog vervelender. Het blijft doodstil. Het enige geluid dat door het huis galmt, zijn de voetstappen van Martha die duidelijk door heeft gekregen dat dit niet haar strijd is.

'Hoe was het bijles geven?', verbreekt mijn vader de stilte. Ik kijk verbaasd op en geef antwoord op zijn spontane vraag. 'Goed hoor.' Hij knikt en loopt richting de keuken. 'Wat vindt je van Luke?'

'Luke?', vraag ik hem, terwijl ik met de seconden verwarder kijk op deze hele situatie. Het is duidelijk dat mijn vader mijn uitstapje niet ziet zitten, maar deze wending had ik helemaal niet aan zien komen.

'Zo heet hij toch?' Mijn vader maakt een paar bewegingen met zijn hand en neemt plaats aan de eettafel. Ik volg hem en ga aan de andere kant van de tafel zitten. 'Klopt', geef ik toe. 'Ik had alleen niet verwacht...'

'Dat ik zou weten wie jij bijles geeft?' Maakt hij mijn zin af. 'Kom op prinses, dat zou je niet meer moeten verbazen na al die jaren.' Ik haal mijn schouders op, maar weet dat hij wel gelijk heeft. Hij is erg beschermend en weet eigenlijk altijd wel met wie ik omga. 'Dus?'

Ik kijk hem, voor de zoveelste keer, verbaasd aan alsof alles wat hij zegt iets is wat ik niet aan zie komen. 'Dus wat...?', vraag ik voorzichtig. Mijn vader zucht diep en zakt achterover in de stoel. 'Wat vind je van Luke?'

Met opgetrokken wenkbrauwen knik ik. 'Hij is een prima jongen pap, hoezo?' 'Ik was gewoon benieuwd', antwoordt hij vlug, terwijl hij weer naar zijn telefoon graait. Ik blijf perplex zitten, aangezien ik niet goed aanvoel wat ik in deze situatie nog tegen hem kan zeggen. Mijn blik gaat de kamer rond, totdat mijn ogen op de grote marmeren klok vallen. Shit! Het is al laat aan het worden. Ze zullen me zo komen halen, terwijl ik nog niet eens weet of ik wel mag gaan...Mijn hoofd schreeuwt dat het beter is om nu weg te lopen van tafel, maar mijn gevoel vertelt me dat ik vanavond moet gaan. Nu ik eindelijk mensen leer kennen, wil ik ze niet meteen al afschrikken door te moeten zeggen dat ik van mijn vader niet mag...Ik neem een diepe hap lucht en verzamel al mijn moed bij elkaar. Nooit geschoten is altijd mis, toch? 'Mag ik...uhm', begin ik voorzichtig. Mijn vader kijkt op van zijn telefoon en wacht af wat ik te zeggen heb. En hij niet alleen, want ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ik dit aan hem moet gaan vragen. 'Waar we het daarnet over hadden...' Ga ik verder. 'Die voetbalwedstrijd...uhm mag ik...erheen gaan?'

Ik sla mijn ogen neer op de tafel, bang dat hij mijn vraag meteen zal afkappen. Echter blijft het weer een moment stil. Het lijkt wel alsof mijn vader het lastiger vindt om mijn nieuwe, sociale situatie te geloven dan ikzelf. Na een tijdje, hoor ik hem diep zuchten en legt hij zijn handen bloot op de tafel. 'Met wie ga je? Met die Luke?'

Ik kijk op en moet mijn best doen om niet argwanend naar hem te kijken. Waarom is hij zo geobsedeerd met Luke? Ondanks dat ik erg benieuwd ben naar zijn vragen over de jongen die ik bijles geef, belsuit ik er niet op in te gaan. Als ik niet opschiet, staan ze dadelijk al voor de deur. 'Niet Luke', begin ik. 'Een paar andere mensen die ik heb leren kennen.'

Voorzichtig zie ik zijn hoofd op en neer gaan en staat hij op van zijn stoel. 'Goed dan', laat hij weten. In een split seconden, moet ik zijn antwoord verwerken. Mag ik echt gaan van hem? Zijn grote gedaante komt op mij afgelopen en omhelsd me kort. 'Ik ben blij dat je het hier zo naar je zin hebt lieverd', fluistert hij zachtjes in mijn oor. Zijn lieve zorgzame toon vertelt me dat hij het oprecht meent. Een warm gevoel van familie liefde schiet door mijn buik heen en stiekem hoop ik dat hij me langer vast houdt dan hij doet. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het al een hele stap dat hij het uit zichzelf deed. Mijn vader is niet zo'n close persoon, dus een knuffel is al meer dan ik in een jaar van hem heb gekregen.

'Dankjewel pap', laat ik hem weten als hij weer rustig tegenover me komt staan. Hij glimlacht en slaat zijn armen zorgvuldig over elkaar. 'Hoe laat begint het?' Ik kijk weer richting de klok en slik als ik zie dat ik moet gaan opschieten. 'Ik word zo opgehaald.' Mijn vader vertrekt geen spier, maar ik kan zien dat dit niet makkelijk is voor hem. 'Weet je wel hoe laat het klaar is, zodat ik je op tijd kan komen halen?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb eigenlijk geen idee', geef ik toe. 'Maar ik neem aan dat ze me ook weer thuisbrengen na de wedstrijd, pap.'

'Oh.' Zijn korte antwoord weerspiegelt maar slecht de duizenden gedachte die op dit moment door zijn hoofd rondspoken, maar ik besluit er niet verder op te reageren. Als het vanavond goed gaat, zal het hopelijk nog vaker gebeuren en is het iets waar hij gewoon aan zal moeten wennen. Iets waar ikzelf ook aan zal moeten wennen. Steeds meer krijg ik het gevoel dat ik niet de enige ben die doorheeft dat deze school anders voelt dan de vorige. De gefronste wenkbrauwen van mijn vader bewijzen dat maar al te goed...