GAME CHANGER

HOOFDSTUK 81

Ik kan niet geloven dat ik ontmaagd ben. Ik, Bella Smith, ben geen maagd meer. En hoe. Het klopt inderdaad wat ze zeggen over de pijn, maar het overweldigende gevoel heeft alles goedgemaakt. Het was fantastisch, nee sterker nog, het was magisch. Als ik mezelf een jaar geleden zou hebben verteld wat ik tot nu toe allemaal heb meegemaakt, zou ik mijzelf voor gek verklaren. Van de eerste schooldag, waarin ik die arrogante badboy leerde kennen, naar mijn eerste keer zoenen met hem tot aan alle intiemere dingen die ik samen met hem heb ervaren. Het klinkt allemaal onwerkelijk. Misschien droom ik ook en word ik zo dadelijk wakker geschud. Verteld mijn vader mij dat ik in een coma heb gelegen en bestaat niemand van de mensen die ik heb leren kennen. Ik kan zelf bijna niet geloven dat het allemaal de realiteit is...

Voor de zekerheid knijp ik zachtjes in mijn arm, maar het doet wel degelijk pijn. Een korte kreun verlaat mijn mond en meteen heb ik er spijt van. 

'Wat doe jij nou?' Hunter kijkt me vragend aan en trekt een verbaasde frons. Shit, dat moet er inderdaad heel apart uit hebben gezien...Ik voel dat ik weer rood aanzet. Hoe kan ik nou zo'n sukkel zijn geweest. Wat moet hij wel niet van me denken...

'Ga je nog antwoorden?'

Ik schrik op uit mijn gedachten en schud mijn hoofd. 'Het was niks', lieg ik. Hij trekt een ongelovige frons en legt zijn vingers onder mijn kin, zodat ik wel naar hem moet kijken. De hele tijd heb ik al met mijn hoofd op zijn borst gelegen, wat een erg fijne positie was. Echter, nu hij mijn hoofd omhoog heeft geduwd, is deze positie wat minder comfortabel.

'Nou?'

Ik weet dat er geen weg meer terug is. En hoe ongemakkelijk het verhaal ook is, liegen heeft geen zin. Dat is helaas iets waar hij dwars doorheen kijkt. 'Ik wilde zeker weten dat ik niet droomde', zeg ik een tikje onzeker en ongemakkelijk. Hij echter, krult zijn mondhoeken omhoog en strijkt een pluk haar uit mijn gezicht. 'Je bent schattig', begint hij zachtjes. 'Maar ik kan je verzekeren dat het geen droom was.'

Zijn zelfverzekerde en zelfvoldane grijns, laat me blozen en maakt me nog ongemakkelijker. Ik ben nooit goed geweest in het ontvangen van complimentjes. Zelfs niet als het een indirecte is. Ik lik nerveus aan mijn lippen en lach dan naar hem. 'Gelukkig niet', fluister ik en ik leg mijn hoofd weer op zijn borst. Hij plaatst zijn arm op mijn arm en drukt voorzichtig een kus op mijn haar. 'Gelukkig niet', herhaalt hij zachtjes.

..........

Ik schrik wakker van een harde bonk. Snel kijk ik op en zie ik dat ook Hunter ervan is geschrokken. We kijken om ons heen om er zeker van te zijn waar het harde geluid vandaan kwam. Beide zijn we nog redelijk slaapdronken en kwam het geluid voor ons nog van een onduidelijke plek. 

Nog een bonk.

Onze gezichten draaien naar de deur van de hotelkamer en dan naar elkaar. Wie gaat er op dit tijdstip nog als een idioot op die deur slaan? Want dat is wat het is toch? Of horen we het beide nog steeds verkeerd door onze moeheid? 

'Bella?!'

Is dat Victoria haar stem? Nogmaals kijk ik naar de deur en besluit ik zonder erbij na te denken erheen te lopen. Echter is Hunter me voor en blijft hij pal voor me stilstaan, de weg naar de deur blokkerend. 'Blijf hier Bella.' Zijn stemming staat op onweer en zijn kaken zijn zo hard op elkaar gedrukt dat ik hoop dat zijn tanden niet af zullen breken. 

'Is dat Victoria?', fluister ik zachtjes, maar er komt geen reactie uit zijn mond. Wat ook weer eens niet anders had gekund. Ik had kunnen voorspellen dat Hunter mij niks gaat vertellen op dit soort momenten. Hij keert zo in zichzelf en in zijn eigen woede dat hij vaak niet eens meer doorheeft wat ik allemaal zeg. 

'Bella doe alsjeblieft open!'

Weer gaat mijn blik over Hunters schouders naar de deur. Is dat Stanley?

'Bella toe nou!'

En Taco?

Ik zet een stap opzij en probeer me een weg naar de deur te wringen. 'Ik moet opendoen, het zijn mijn vr...'

'Nee! Je blijft verdomme hier!', schreeuwt hij uit. Ik schrik en deins naar achteren, waardoor ik tegen de rand van het bed aankom. Aan de stilte achter de deur te horen ben ik niet de enige die ervan is geschrokken. Mijn ogen zijn groot geworden en ik kan niet echt uit mezelf opmaken of het angst of schrik is. Hunter kan namelijk nogal onvoorspelbaar zijn in dit soort momenten. 

 'Shit', mompelt hij, terwijl hij zich omdraait naar de deur. 'Vertrouw je me?', vraagt hij op harde toon. Wat is dat nou weer voor vraag? Waarom vraagt hij dat ineens nu? Ik slik en twijfel even, aangezien hij wel vaker mijn vertrouwen heeft geschaad. Ik denk terug aan die verschrikkelijke dagen nadat hij me aan de kant had gezet om iets waarvan hij mij niet kon vertellen wat het was. Een knoop vormt zich in mijn maag. Zou dit weer hetzelfde zijn? Zou het met hetzelfde te maken hebben als toen? Maar dan denk ik aan vannacht en kan ik me niet voorstellen dat hij me ooit nog pijn zal doen. Dat kan gewoon niet. Hij heeft het me beloofd. En dit keer voelde het anders...

De meeste mensen zullen me wel voor gek verklaren, maar toch knik ik. Hoe hard mijn hele geweten me ook tegenstribbelt, ik moet hem vertrouwen. Ik heb het nodig om hem te vertrouwen... Zeker na vannacht...

'Blijf dan hier. Ik ben zo terug.' En met een ruk opent hij de deur en sluit hem weer met dezelfde snelheid. 

------

HEY GUYS, 

WEER EEN NIEUW HOOFDSTUK MET EEN KLEINE CLIFFHANGER! 

ZIJN JULLIE BENIEUWD NAAR HET VOLGENDE HOOFDSTUK? LATEN WE DAN PROBEREN ZOVEEL MOGELIJK STEMMEN OP DIT HOOFDSTUK TE BEREIKEN OM ZO SNEL MOGELIJK HET VERVOLG TE PLAATSEN! STEMMEN KAN DOOR OP HET STERRETJE ONDERAAN HET SCHERM TE DRUKKEN. 

IK BEN BENIEUWD HOE NIEUWSGIERIG JULLIE ZIJN! ;P

XXXXXXX