GAME CHANGER

HOOFDSTUK 33

Ik gooi mijn spullen op de achterbank en ga ernaast zitten. 'Wat doe je?', vraagt Hunter verbaasd. Ik trek mijn wenkbrauwen op en lach sarcastisch. 'Ik zit', laat ik hem weten. 'Op de verkeerde plek, ja.' Hij wijst naar de passagiersstoel naast hem. 'Dat is de goede plek.' Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog en lach sarcastisch. Hij denkt toch niet echt dat ik naast hem ga zitten? 'Ik zit hier prima', laat ik hem weten. 1-0 voor mij. Hij rolt met zijn ogen en gaat achter het stuur zitten. 'Je doet echt kinderachtig,' merkt hij geïrriteerd op. Ik schud mijn hoofd en haal mijn schouders op. 'Nee Hunter. Je bent gewoon niet gewend dat iemand "nee" tegen je zegt.' Ik grijns en ga achteroverleunen. Het blijft even stil in de auto. Ik zie dat hij zijn kaken op elkaar duwt en zijn greep om het stuur verstevigd. 2-0 voor mij.

'Ga je de auto nog starten?', vraag ik hem. We zitten nu al bijna vijf minuten in stilte en er gebeurt vrij weinig. Hij draait zijn hoofd om naar achter. 'Ik heb alle tijd hoor.' Ik kijk hem verbaasd aan als hij naar de passagiersstoel naast hem knikt. 'Je bent toch niet serieus?', vraag ik hem. 'Ik start de auto pas als je op de goede plek komt zitten', laat hij weten, terwijl hij zich weer omdraait. Ik wil niet aan hem toegeven, maar ik weet dat hij geen grap maakt en ik wil niet nog later komen voor Victoria. Met tegenzin klik ik mijn gordel los en open de portier. 'Je bent echt ongelofelijk.'

--

'Waar gaan we eten?' Ik kijk hem vragend aan. Vic en Charlie hebben het niet laten vallen en ik ben ondertussen best benieuwd geworden wat ik te eten ga krijgen. 'Nergens', zegt Hunter, terwijl hij zijn blik strak op de weg houdt. Waar heeft hij het over? Is dit weer één van zijn stomme spelletjes? Geïrriteerd slaak ik een zucht. Iets wat ik de afgelopen paar minuten al veel te vaak heb gedaan. 'Prima, dan zeg je niks.' Ik draai mijn hoofd de andere kant op en staar uit mijn raam. 'Ik geef toch antwoord', merkt hij op. Deze reactie lokt me alleen nog maar meer uit mijn tent. Hij doet altijd zo...zo...ik weet niet. Ik kan er geen goed woord voor bedenken. Maar positief is het zeker niet!

'Charlie vertelde dat we eerst ergens gingen eten, dus bespaar me de moeite van je stomme spelletje.' In mijn ooghoek zie ik dat Hunter voor een seconden mijn kant op kijkt en zijn mondhoeken omhoog krult. 'De rest is al onderweg naar het huisje Bella', laat hij me weten. 'Je hebt je verslapen en daarna heb je nog een tijdje eigenwijs staan doen, weet je nog?' Ik rol met mijn ogen om het irritante verwijt dat ik eigenwijs ben. Maar als ik de rest van zijn uitleg tot me neem, begrijp ik het. 'O.'

Ik kan goed begrijpen dat de rest al heeft gegeten. We zijn pas om kwart voor zeven gaan rijden en iedereen zal vast al honger hebben gehad. Net zoals ik nu...en ik moet nog twee uur in de auto zitten. Ik word uit mijn gedachten getrokken, wanneer Hunter de radio zachtjes aanzet. Het is één of ander rapnummer dat ik niet ken. Ik zou het liefst tegen hem willen zeggen dat ik liever iets anders wil luisteren, maar ik ga niet het gesprek beginnen.

'Ga je de volle twee uur niks meer tegen me zeggen?' Ik draai me naar hem om en haal mijn schouders op. 'We hebben niks te bespreken.' Hij snuift en lacht zachtjes. 'Volgens mij hebben we een hele hoop te bespreken.' Ik wil niet toegeven dat hij gelijk heeft, maar dat heeft hij wel. Hij is me een hoop uitleg verschuldigd. Over Lillian, over Stanley, over zijn wisselvallige gedrag. Ik weet bijna niks over hem, behalve dat hij de stiefbroer van Vic is en niet meer thuis woont. 'Oké, vertel', zeg ik, terwijl ik een pluk uit mijn gezicht strijk.

Hij lacht. Die perfecte lach. En het valt me nu pas op dat hij vanaf deze plek ook nog eens een perfecte kaaklijn heeft. Wauw. 'Zo werkt het niet Bella.' Ik rol met mijn ogen. Natuurlijk werkt het niet zo. Wanneer zou het wel een keer gaan zoals ik dat wil. 'Jij vertelt wat je dwars zit en dan geef ik uitleg', voegt hij er snel aan toe.

'Prima.' Ik ga rechter zitten en begin met mijn vingers mee te tellen. 'Ten eerste: de zoen met Lillian. Ten tweede: de haat op Stanley. En ten derde: je wisselvallige gedrag.' Als ik klaar ben, sla ik mijn armen over elkaar en wacht zijn antwoord af. 'Dat zijn er een hoop tegelijk', merkt hij lachend op. 'Maar oké. Op de eerste vraag: Lillian en ik zijn verleden tijd. Het was iets korts in de zomervakantie, maar zij is meer gaan voelen dan ik.' Hij stopt even om mijn reactie af te wachten, maar ik blijf zwijgen. Diep van binnen kan ik dan wel een sprongetje maken, omdat hij nogmaals zegt dat ze verleden tijd zijn, maar ik wil eerst de rest van de antwoorden afwachten voordat ik reageer.

Hij begrijpt de boodschap en knikt. 'Stanley vindt je duidelijk leuk en dat bevalt me helemaal niks. En op dat laatste krijg je pas antwoord als je belooft vanavond bij mij in de kamer te slapen.'

Ik schrik van zijn directheid en schud meteen mijn hoofd. Mooi niet dat ik dat ga doen. Ik ben blij dat hij zich meer openstelt en eerlijk is, maar bij hem slapen gaat te ver. En dat van Stanley is de grootste onzin die ik ooit heb gehoord. We zijn gewoon goede vrienden. Meer niet. 

'Stanley vindt me niet leuk. Dat is het meest belachelijke wat ik ooit heb gehoord. En over het andere: daarop is mijn antwoord "nee"' Het voelt goed om een keer niet degene te zijn die zijn best moet doen. Dit keer is het Hunter die op zijn tenen moet lopen om het gesprek gaande te houden. Hij grinnikt. 'Je bent zo naïef.' Hij kijkt me voor een paar seconden met een zelfingenomen lachje aan en concentreert zich dan weer op de weg. 'En als jouw antwoord "nee" blijft, zal je moeten wachten op mijn laatste uitleg.' 

----------

HEY GUYS, 

NOG EEN EXTRA HOOFDSTUKJE VOOR JULLIE WAT LAAT OP DE AVOND! HOPE YOU ENJOY IT! LAAT EVEN WETEN HOEVEEL HOOFDSTUKKEN JULLIE ZOUDEN WILLEN DAT IK PER DAG POST. 

XXX