GAME CHANGER

HOOFDSTUK 59

Ik schrik wakker van een harde bonk. Met mijn handen wrijf ik in mijn ogen om mijn zicht te verbeteren, maar nog steeds is er weinig te zien. Ik haat een ochtendzicht! Of naja, aan de klok te zien is het midden in de nacht, dus een ochtendzicht kan je het eigenlijk niet noemen. Nogmaals wrijf ik in mijn ogen, maar alweer heeft het weinig succes. Dan maar op mijn gehoor, besluit ik en ik neem de tijd om alle geluiden in me op te nemen. Echter is het in de kamer doodstil. Heb ik die bonk dan misschien gedroomd? Maar stel je voor dat ik het niet heb gedroomd....Misschien zijn er wel inbrekers! Shit!

Ik draai me met een ruk om zodat ik Hunter kan waarschuwen, maar tot mijn verbazing ligt hij er niet meer. Waarom ligt hij niet in bed? Is hij degene die dat geluid maakte? 

Nog steeds een beetje slaapdronken, stap ik uit het grote bed en vervolg mijn weg naar de deur. Ik moet hem vinden voordat.... Maar voordat ik mijn zin af kan denken, hoor ik nog een hard geluid. Oké, één ding is nu zeker, ik heb het niet gedroomd. Snel trek ik mijn kleding aan en haast me door de lange hal naar de trap. Gelukkig wordt mijn zicht al iets beter, ondanks dat ik er niks aan heb. Er is niemand in de hal... 

Ik wil net een trede naar beneden stappen, als ik stemmen hoor komen vanuit de keuken. Inbrekers? Ada?, vraag ik in mijn gedachten. Dadelijk is het Ada en is er iets met haar gebeurt... Ik twijfel enorm of ik wel naar beneden moet lopen of dat ik eerst Hunter moet zoeken. Echter neemt mijn nieuwsgierigheid de overhand en loop ik trede voor trede naar beneden. 

Het geroezemoes wordt steeds luider en alweer klinkt er een hard geluid. Als het inbrekers zijn, zijn het echt de slechtste inbrekers die ik ooit heb meegemaakt. Willen ze of zo dat iedereen wakker wordt? als ik eindelijk beneden aankom, worden de stemmen nog duidelijker. Ik luister goed om te horen wat er gezegd wordt en dan ineens hap ik naar adem. Ik herken die stem meteen. 

'Hou je kankerbek!' 

Ik schrik van het grove taalgebruik en kennelijk ben ik niet de enige...

'Praat verdomme normaal tegen mij! Je bent een schande voor dit gezin!' 

Ik begrijp er niks van en vervolg mijn weg naar de stemmen, totdat er een aantal schimmen tevoorschijn komen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes om ze beter in me op te kunnen nemen. Eerst zie ik alleen Hunter staan met een man die ik niet ken, maar als mijn blik naar de grote houten eettafel gaat, merk ik dat er nog een aantal andere mensen staan. Hoeveel mensen zijn hier wel niet? En wie...wacht even is dat nou...? 

'Dit gezin?! Dit is verdomme geen gezin! Het is een bij elkaar geraapt zooitje, omdat jij zo nodig met een andere vrouw moest neuken!', gilt Hunter.

'En nu houdt je je mond Hunter! Het is afgelopen! Pak je spullen en haal dat meisje! We gaan NU weg!' 

'Ik ga nergens heen en zij al helemaal niet!' 

'Alsjeblieft Hunter....', klinkt een veel kwetsbaardere stem die ik maar al te goed herken. 

Ik hap naar adem als ik Victoria haar gezicht in het maanlicht zie reflecteren. Wat doet ze hier? En die man, die lijkt verdacht veel op Hunter... Zou dat..? Om nog een beter beeld te krijgen, zet ik een extra stapje vooruit. Echter, onhandig als ik ben, struikel ik over een snoer en val met een klap op de grond. De pijn op mijn knie negeer ik en ik kijk meteen naar de groep mensen die mij nu vol grote ogen aanstaart. Shit. 

'Bella.' Hunter loopt met snelle passen op me af en bukt voor me neer. 'Wat doe je hier?' Hij pakt mijn hand vast en helpt me weer overeind. 'Dat kan ik ook aan jou vragen', antwoord ik en ik haal een pluk haar uit mijn gezicht. Mijn antwoord bevalt hem duidelijk niet. Hij zwijgt, sluit zijn ogen en bijt zijn kaken op elkaar. 

'Ga naar boven Bella.' Zijn bezorgde stem is volledig weg en overgeslagen in een dwingende, harde toon. Normaal zou ik weer tegen hem ingaan, maar op dit moment lijkt me dat niet verstandig. Hij klinkt echt niet vrolijk...

'Ga bij haar uit de buurt Hunter', beveelt een harde lage stem die, naar mijn mening, veel op die van Hunter lijkt. Hunter draait zich met een ruk om en trekt mij achter zich. Het ziet er erg beschermend uit en het geeft me een argwanend gevoel, alhoewel ik niet begrijp wat er allemaal aan de hand is en waarom iemand wil dat Hunter bij mij uit de buurt blijft. 

Mijn zicht is na alle adrenaline weer volledig teruggekeerd, waardoor ik de kamer in me op kan nemen en enorm van schrik. O mijn god. Overal liggen scherven van...borden? glazen? Wat is het eigenlijk? Zouden dat die harde knallen zijn geweest? 

'Bella kom', klinkt de snikkende stem van Victoria. Is ze aan het huilen? Meteen kom ik achter Hunter vandaan, maar hij blokkeert mijn weg met zijn sterke armen. 'Ga naar boven', dwingt hij nogmaals. Maar ik zit in een gigantische tweestrijd. Mijn beste vriendin is aan het huilen en vraagt of ik wil komen en de jongen van wie ik houd, wil dat ik wegga. Wat moet ik doen? 

'Heb je verdomme niet al genoeg schade aangericht?! Laat haar met rust!', klinkt diezelfde harde stem, waardoor ik ietwat ineenkrimp. Waarom wil hij dat Hunter bij me uit de buurt blijft? Ik weet dat hij geen lieverdje is, maar zo gevaarlijk is hij nou ook weer niet.

'Wat is er aan de hand?', breng ik voorzichtig uit, niet wetend of ik er goed aan doe om mijn mond open te trekken. Hunter reageert niet en houdt zijn blik strak op de man voor hem. 

'James, laat ze even alleen ik denk echt dat Hunt...' Hoor ik de stem van Ada. Is Ada hier ook? En James? Die naam komt me bekend voor... 

'Mam, houd je erbuiten. Dit is iets tussen mijn zoon en mij', klinkt de onbekende man. Of althans, nu de iets minder onbekende man...Het is namelijk de vader van Hunter... 

Zonder zijn blik van zijn vader los te laten, duwt Hunter me weer achter zich en beveelt: 'Bella luister nu verdomme alsjeblieft naar me en ga naar boven!' 

Ik kijk Victoria aan en zie niets meer dan een hoop verdriet. Waar gaat dit allemaal over? Waarom wil de vader van Hunter dat hij niks met mij te maken heeft? En waarom moet Victoria daarover huilen? Ik kijk haar vragend aan. Als zij niet wil dat ik ga, blijf ik. Ondanks dat ik niet denk dat Hunter dat goed zal opnemen...Ze ziet de enorme twijfel in mijn ogen en knikt naar me dat het goed is. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. Ik haat het dat ik er niet voor haar kan zijn, ook al weet ik niet waarvoor, maar ik denkt dat zij even goed weet dat het alleen maar erger wordt als ik niet naar Hunter luister. Ik knik en ondanks dat ik woest op Hunter ben dat hij me laat kiezen tussen hem en mijn beste vriendin, denk ik niet dat het nu de tijd en de plaats is om ruzie te maken en loop ik weg....

------------

HEY GUYS, 

EEN EXTRA LANG HOOFDSTUKJE VOOR JULLIE! HEEL ERG BEDANKT VOOR HET FANATIEKE STEMMEN EN DE LEUKE MOTIVERENDE REACTIES! HOE MEER STEMMEN EN REACTIES ER KOMEN, HOE SNELLER IK WEER ZAL POSTEN, OMDAT IK DAN WEET DAT JULLIE DAT GRAAG WILLEN! X 

EVEN EEN EXTRA VRAAGJE: WILLEN JULLIE LANGERE HOOFDSTUKKEN OF KORTERE? ;)