GAME CHANGER

HOOFDSTUK 4

Het koffietentje waar Victoria me mee naartoe neemt is klein, maar erg gezellig. Overal staan bruine houten tafeltjes en aan de zijkanten van de ruimte zijn leren banken te vinden. De perfecte plek om te studeren of gezellig met vrienden bij elkaar te komen. Net zoals ik en Victoria nu doen. 'Wat wil jij?', vraagt Victoria als we bij de besteldesk staan. Ik graai in mijn tas naar mijn portemonnee en haal er een briefje van tien uit. 'Doe maar een zwarte koffie', zeg ik terwijl ik haar het briefje wil overhandigen. Victoria kijkt ernaar, maar pakt het niet aan. 'Deze krijg je van mij. Ik heb me nog nooit zo vermaakt als vandaag.' Ze pakt wat geld uit haar tas en geeft het aan de dame achter de kassa. 'Een zwarte koffie en een latté macchiato alsjeblieft.' Ik voel me enerzijds bezwaard dat zij voor mij heeft betaald en anderzijds opgelucht dat ze mijn acties vandaag kon appreciëren...in tegenstelling tot anderen...

Na een korte twee minuten is onze bestelling klaar en nemen we plaats op een van de leren banken. Ik heb nog niet veel gezegd, behalve dat het er hier leuk uitziet en ik graag een zwarte koffie wilde. Ik voel me schuldig tegenover Victoria aangezien ze waarschijnlijk een veel gezelliger iemand had verwacht...

'Kom je hier vaak?' Vraag ik uit nieuwsgierigheid en om een gesprek met haar te starten. Echter kan ik me na mijn eerste slok koffie bijna niet voorstellen dat het antwoord "nee" is. 'Ja, bijna elke dag.' Ze wijst naar een man die achterin het tentje zit met zijn laptop. 'Mijn vader runt de zaak.' Ik kijk haar vol verbazing aan en neem de man in mij op. Het valt me inderdaad nu pas op dat hij dezelfde vurige haarkleur heeft als Victoria, nog zwijgend over de hazelkleurige oogkleur die haast identiek overeenkomt. 'Deze tent is van jouw familie?', vraag ik ter bevestiging, terwijl ik het antwoord allang weet. Ze lacht. 'Jazeker. Bevalt het?' Dit keer voel ik me niet zenuwachtig en vliegen de woorden vrijwel direct mijn mond uit. 'Zeker weten! Ik heb zelden zulke lekkere koffiegedronken!' Victoria maakt een korte buiging als grapje. 'Ik voel me vereerd dat de enige persoon die Hunter aankan, TORI'S koffie lekker vindt', voegt ze eraan toe met haar hilarische gegniffel. Ik kijk haar vragend aan en laat mijn ogen dan vallen op de beker met daarop in hoofdletters "TORI'S" geschreven. 'Tori's als in Victoria?', vraag ik haar. Ze knikt. 'Oplettende meid ben je', merkt ze op, terwijl ze mij een knipoog schenkt. 'Kan je een beetje je draai vinden op North hill High?', vraagt ze uit nieuwsgierigheid.

'Een beetje', geef ik toe. Ik krijg door dat ik me met de minuut meer op mijn gemak begin te voelen bij haar, en besluit dan ook compleet eerlijk te zijn. Of althans, over de dingen die niks met Hunter te maken hebben dan... 'Het eerste uur was een beetje chaotisch en de uren die daarop volgde werd ik ook nog flink aangestaard vanwege...'

Victoria kijkt naar mijn veel te kleine rokje en begint te lachen. 'Je rokje? Dat verbaast me niks', giechelt ze. 'Als ik een jongen was geweest, had ik mijn ogen ook niet van je af kunnen houden!' Is ook zij eerlijk in. Normaal zou ik nu rood worden en het ongemakkelijk vinden, maar Victoria brengt het op een manier waardoor ik er juist om moet lachen. Ik leg haar uit hoe mijn ochtend was gelopen en over de dozen met kleding die naar China waren gestuurd. We lachen veel en ook zij vertelt mij van alles. Over Hunter die, zoals ik al had verwacht, een flinke waslijst aan aanbidders heeft. Maar ook over haar vriendengroep. Ze klinken erg gezellig en als ik Victoria mag geloven zijn ze dat ook.

'Toevallig is er vanavond een openingsfeest bij iemand thuis waar iedereen heengaat.' Ze neemt de laatste slok van haar koffie en kijkt mij hoopvol aan. 'Als je wil, halen ik en Taco je om acht uur op en kan je ook mee.' Ook ik neem de laatste slok van mijn koffie. Echter neem ik die slok om tijd te winnen voordat ik antwoord moet geven. Ik ben namelijk nog nooit op een feestje geweest. Ten eerste werd ik er nooit voor uitgenodigd en ten tweede ben ik nooit zo van de alcohol en andere verdovingsmiddelen geweest die op bijna elk feestje wel aan bod komen. Victoria lijkt door te hebben dat ik twijfel en pakt de koffie uit mijn handen. 'Kom op Bella. Je zal het echt leuk vinden. En daarbij leer je op die manier meer mensen kennen.' Ik wil haar eigenlijk de waarheid vertellen en zeggen dat ik daar juist zenuwachtig van wordt, maar ze kijkt me zo verwachtingsvol aan en met alles wat ze tot nu toe voor me heeft gedaan, kan ik niet weigeren. 'Vooruit.' Ze springt in de lucht en slaakt een enthousiaste kreet. 'Super!'

Iets voor zes uur kom ik thuis aan. Victoria en ik hadden nog een extra koffie besteld en wat meer gekletst, totdat ze haar vader in de zaak moest helpen. Ik gaf haar mijn adres en we spraken af dat ik om acht uur klaar zou staan. Hoe meer ik erover nadenk, hoe idioter het klinkt. Ik op een feestje. Ik ben er én veel te ongemakkelijk voor én de kans dat mijn vader me überhaupt laat gaan is ook niet groot. Hij is namelijk nogal een overbezorgd typje. Groot contrast als je kijkt naar de hoeveelheid tijd die hij daadwerkelijk bij mij in de buurt is...

'Prinses', merkt hij enthousiast op als hij de voordeur hoort opengaan. 'Is alles gelukt met je huiswerk?' Zoals altijd komt mijn vader in zijn pak aangelopen. Hij ziet eruit als een echte zakenman en draagt bijna nooit een lounge outfit. De laatste keer dat ik hem dat heb zien doen, was de dag na de begrafenis. Hij had die avond veel te veel gedronken en kon alleen nog maar overgeven. 'Het was prima' Lieg ik. Ik haat liegen en wil het ook eigenlijk helemaal niet. Zeker niet tegen mijn vader. Hij is een van de weinige personen die ik nog overheb en dat wil ik graag zo houden...

'Mooi zo', antwoord hij, terwijl hij op zijn telefoon iets intikt. Gelukkig hoef ik hem niet aan te kijken, want ik weet zeker dat als ik dat wel had moeten doen, hij mijn schuldgevoel had doorzien. 'Prinses', vervolgt hij. 'Ik moet vanavond naar een stad verderop en heb besloten daar ook te overnachten.' Hij pakt zijn jas van de kapstok en laat Martha, de dienstmeid, zijn standaard ingepakte koffer brengen. 'Het is onverwachts en ik hoop dat je het niet erg vindt.' Ik schud mijn hoofd. 'Nee hoor, pap.' Weer een leugen. Stiekem hoop ik namelijk dat hij vaker thuis is en we samen leuke dingen kunnen doen. Maar ja, dat hoop ik al sinds het ongeluk. 'Top. Martha heeft wat te eten voor je overgelaten wat je kan opwarmen.' Mijn vader pakt zijn koffer aan en loopt naar mij toe. 'Ow ja, bijna vergeten. De doos met kleding is bezorgd en staat op je kamer.' Voor even voel ik weer een scheut van vreugde door mijn lichaam trekken. 'Echt?', vraag ik hem enthousiast. Hij knikt. 'Ja en ik heb Martha nog wat extra kleding voor je laten kopen, dus je moet nu wel genoeg hebben', laat hij me weten, terwijl hij een kus op mijn hoofd aanbrengt. 'Tot morgen prinses. Als er iets is kan je me altijd bellen.' Het schuldgevoel trekt weg nu ik weet dat hij ook liegt. Want hoe veel mijn vader ook van mij houdt, hij is nooit helemaal hersteld na alles wat er is gebeurd. Zijn afleiding is werk en dat zal dan ook altijd bij hem op nummer één staan. In ieder geval totdat hij voor alles een plek heeft kunnen vinden en de afleiding niet meer nodig heeft. Op die dag hoop ik elke seconden van elk uur, maar helaas heeft het nog niet plaatsgevonden. Ik troost mezelf met het idee dat iedereen dingen op zijn eigen manier verwerkt en zo ook mijn vader. Maar hoelang zal het duren voordat dit hele gezin erdoor uiteenvalt? 'Tot morgen papa', antwoord ik met een plotselinge knoop in mijn maag.