GAME CHANGER

HOOFDSTUK 6

'Daar ben je!' Ik kijk op en kan aan de uitstekende navelpiercing al raden wie er voor mij staat zonder nog een blik op haar volle bos krullen te werpen. 'Ja...uhm...ik...', stamel ik, niet goed wetend wat ik als excuus kan gebruiken. Ik wil niet dat ze weet dat ik een aanvaring met Hunter heb gehad zojuist. En wat voor eentje. Nadat hij vertrok, heb ik nog een tijdje voor me uitgestaard. Ik kan me nog steeds niet helemaal beseffen wat er is gebeurd en ben bang dat dat niet door de alcohol komt.

'Wat staat er nou weer op jouw beker?' Victoria wijst met haar vinger naar zwarte lijnen die met koeienletters "Bella" op de beker vormen. 'Bb...E...Lll...L...A.' Spelt ze hardop. Of althans, dat probeert ze. Aan de moeite die ik haar duidelijk hoor hebben met het uitspreken ervan, weet ik dat zij al meer dan één bekertje heeft gedronken. Ik knik, glimlach naar haar, maar geef geen duidelijk antwoord. Ik wil graag een goede smoes verzinnen voor dit tafereel, maar ik ben bang dat dit te specifiek is om over te liegen. 'Bella? Waarom heb je je naam op je beker gezet?', vraagt ze vol verbazing als het eindelijk tot haar doordringt wat ze zojuist op de beker heeft gelezen. Ik haal mijn schouders op, maar krijg niet de kans om haar een uitleg te geven. Ze lacht en pakt mijn arm stevig vast, waarna ze er zachtjes in knijpt. 'Begrijp me niet verkeerd, want ik vind je een toffe chick. Maar je naam op een beker zetten...?' Ze schatert het uit en wilt het bekertje van mij afpakken als ik haar net voor ben. Het laatste waar ik nu zin in heb is nog meer gedoe met Hunter, dus hou ik me maar aan zijn regel. Of nou ja, eerder zijn bevel. Gelukkig is Victoria al te dronken om er nog harder haar best voor te doen en trekt ze me mee richting de tuindeuren. Onderweg komen we wat mensen tegen en stoppen we soms om een praatje te maken. Ik moet zeggen dat ik erg hard om mijn roodharige vriendin kan lachen en merk al snel dat ik zelf ook wat losser word. Als we na een poosje eindelijk de tuin in strompelen, zie ik dat de rest van het gezelschap zich ook hierheen heeft verplaatst.

'Daar is het verloren meisje.' Twee grote armen pakken me van achter vast en tillen me omhoog. Taco. Zonder twijfel. Als ik op de grond wordt gezet en mijn gezicht naar hem toe draai, word mijn gevoel meteen bevestigt door de grote glimlach die op zijn gezicht is getekend. 'Gaat alles goed, Taco?', vraag ik hem, terwijl ik het antwoord al van zijn gezicht kan aflezen. Tuurlijk gaat het goed met hem. 'Het gaat helemaal súper met mij, Bella! Met jou?' Even denk ik na over zijn vraag, maar al snel knik ik. 'Met mij gaat het ook goed.' En dat is ook echt zo. Ik voel me goed. Niet alleen heb ik de grootste lol met Victoria; ik voel me eindelijk ergens thuis. Ondanks dat ik nog nooit op een feestje ben geweest, bevalt het me beter dan gedacht. De mondhoeken van Taco krullen omhoog en niet veel later wordt zijn extreem rechte gebit, wederom, aan de buitenwereld getoond. Hij gaat op een bank zitten en trekt me naast hem. Ik schrik een beetje van de onverwachtse actie, maar kan er al snel om lachen. Ik denk dat ik weinig mensen in mijn leven heb meegemaakt die zo extrovert zijn als Taco. Of althans, ik heb ze zeker wel eens gezien. Maar bij zien blijft het ook wel. De extroverte mensen waren niet bepaald degene die mij opzochten om tegen te praten. Ik kan dan ook nog steeds niet geloven dat er hier daadwerkelijk mensen tegen mij praten en zelfs met mij om willen gaan. Misschien heb ik dan toch nog iets te danken aan Hunter Evans. Als ik hem nooit had ontmoet, zou Victoria nooit op me zijn afgestapt.

'Laten we shotjes doen!', gilt Victoria enthousiast. Ze staat op, waardoor haar piercing tevoorschijn komt. Ik blijf me verbazen over hoe goed het haar staat. En schijnbaar ben ik niet de enige die dat denkt. Aan de manier waarop Taco's ogen haar hele lichaam verkennen, zou ik bijna het idee krijgen dat hij Victoria wel ziet zitten. 'Lijkt dat je wel verstandig Vic?' Stanley trekt een wenkbrauw op en wacht met een vragende blik op haar antwoord. Als ik weer terugkijk naar de rode krullen van Victoria, snap ik waar zijn opmerking vandaan kwam. Haar ogen kunnen niet meer recht vooruitkijken, en ik zie dat ze moeite heeft om recht te blijven staan. 'Natuurlijk is dat verstandig!', antwoordt ze overtuigender dan goed voor haar is. Ik zie Stanley met zijn ogen rollen, waarna hij een lach niet meer kan onderdrukken. En ik geef hem groot gelijk, want ook mijn mondhoeken krullen, bij het aanbeeld van een dronken Victoria, omhoog. Het duurt dan ook niet lang voordat er shotjes worden ingeschonken, en de één na de ander steeds losser wordt. Ik, echter, blijf rustig zitten. Niet alleen omdat ik Hunter niet aanzie voor iemand die loze dreigementen gooit, maar ook omdat ik het gevoel heb dat ik vanavond niet de controle wil verliezen. Ik heb nu één keer meegemaakt hoe dat voelt, en dat heeft me alleen maar meer gedoe opgeleverd. Als er vanavond nog iets gebeurt, wil ik mezelf op een fatsoenlijke manier kunnen gedragen. Niet per ongeluk de grootste eikel van North Hill high benoemen tot knap en sexy...