GAME CHANGER

HOOFDSTUK 38

'Jij bent ook mijn zwakte.'

We zwijgen beide, maar kijken elkaar recht in de ogen aan. We weten beide dat woorden tekort zullen schieten aan de boekdelen die we nu met elkaar uitwisselen. Zijn groene ogen glinsteren door het maanlicht dat erin schijnt en zijn handen laten zich rusten op mijn rug. Voor een paar seconden sluit ik mijn ogen om van het moment te genieten. Zijn aanrakingen, zijn blik, alles zorgt ervoor dat ik me vol van geluk voel. Het voelt anders dan de momenten die we eerder hebben gehad. Dat was lust en verlangen. Wat ik nu voel is iets veel diepers. Een gevoel dat ik ooit wel heb gekend, maar een hele lange tijd niet meer heb gevoeld.

'Wil je samen ergens anders heen?', verbreekt hij de stilte. Ik open mijn ogen weer en haal mijn schouders op. Begrijp me niet verkeerd, ik wil niks liever dan alleen bij hem zijn. Zijn vingertoppen over mijn lichaam voelen en zijn lippen op mijn tedere huid ervaren. Maar ik ben hier met meer mensen dan alleen hem. Ik kan Victoria hier niet zomaar achterlaten. En wat zouden ze denken als Hunter en ik samen verdwijnen? Dat is toch het laatste wat hij wil?

'En Vic en Charlie dan?', vraag ik zachtjes. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en pakt mijn handen vast. 'Ik vraag je wat jíj wil Bella. Niet wat andere zouden willen.' Ik laat mijn blik op de grond rusten. Ik weet heel goed wat ik wil, maar mijn hoofd en mijn hart zeggen iets anders. 'We kunnen niet zomaar verdwijnen', laat ik hem weten. Hij haalt zijn schouders op. 'Wie zegt dat we zomaar verdwijnen?' Hoe wil hij het dan voor elkaar krijgen dat niemand argwaan krijgt? 'Ik dacht dat je het niet aan mensen wilde vertellen', breng ik zacht uit. Ik hoop dat hij mij nu geruststelt en alles aan iedereen wil opbiechten, maar zo is hij niet en dat weet ik ook. Als hij dat nu ineens zou doen, zou het ook apart zijn. 

'Dat wil ik ook nog niet', geeft hij toe. Ik voel een lichte teleurstelling, maar herpak me al snel weer. Ondanks dat het kort was, heeft hij de teleurstelling wel degelijk gemerkt en voegt hij eraan toe: 'Ik wil eerst weten hoe het precies tussen ons zit. En daarvoor hebben we tijd alleen nodig.' Hij legt de nadruk op "alleen" en kijkt me vragend aan.

Ik weet niet of ik er goed aan doe, maar ik knik. Hij heeft absoluut gelijk. Als we willen uitvinden hoe het precies tussen ons zit, zullen we tijd samen moeten doorbrengen. Tot nu toe was het vooral in het geheim en duurde het elke keer maar kort. De grijns op zijn gezicht wordt groter. 

'Verstoor ik iets?'

Ik maak me snel los uit Hunter zijn armen en zet geschrokken een stap naar achteren. Charlie staat met een flesje ontsmettingsspray en grote ogen naar ons te kijken. Ook al weet hij dat er meer tussen mij en Hunter speelt, hij heeft het nog nooit in het écht gezien. Ik kijk vlug achter hem om er zeker van te zijn dat Vic ons niet heeft gezien. Ik slaak een opgeluchte zucht als mijn roodharige vriendin nergens te bekennen is. Ergens voel ik me schuldig om die gedachte. Zou ik het haar niet gewoon moeten vertellen? Alleen haar?

'Dankjewel voor het halen. Ik heb nog even naar de wond gekeken, maar ik denk dat Bella naar huis moet. Het ziet er niet goed uit.'

Hunter maakt zijn ogen groot en schenkt Charlie een vertel-Vic-dit-maar-als-smoes blik. Charlie lijkt het te begrijpen en knikt. Ook al ziet het er niet naar uit dat hij zijn goedkeuring geeft. Hij overhandigd Hunter het flesje en geeft hem nog een handdruk voordat hij wegloopt.

'Ik voel me er heel schuldig over', laat ik Hunter weten als Charlie uit beeld is. Hunter daarentegen haalt zijn schouders op en legt zijn hand op mijn rug. 'Kom dan gaan we naar de auto.' Ik knik en volg hem naar de grote Range Rover. Ergens vraag ik me af waarom Charlie helemaal geen weerwoord gaf. Victoria leek al ruzie met Hunter te hebben om weet ik veel wat voor reden en nu gaat haar vriendin ook nog eens weg met hem. Als Vic erachter komt, zal ze wel niet zo blij zijn met Charlie. En in tegenstelling tot mij en Hunter, lijkt het met hen wel erg goed te gaan.

Voordat ik de auto instap, ontsmet Hunter de wond nog snel en plakt er een gaasje op die hij ergens uit zijn auto heeft gevist. Ik wil niet eens weten waarom hij zoiets in zijn auto heeft liggen, alhoewel ik wel een goed idee heb. We stappen in en vertrekken van het terrein. 

'Het is al laat. Probeer anders wat te slapen,' laat hij me weten. Ik wil eigenlijk protesteren, omdat ik met hem wil praten. Maar ik voel met de seconden mijn ogen zwaarder worden. Niet veel later val ik in een diepe slaap. 

-----

HEY GUYS!

GISTER WAS ECHT EEN BIZARRE DAG! INEENS KWAMEN ER SUPER VEEL STEMMEN EN HEB IK BIJNA DE 100 STEMMEN BEREIKT OP MIJN BOEK! SUPER BEDANKT! JULLIE INSPIREREN EN MOTIVEREN ME OM ELKE DAG WEER TE GAAN SCHRIJVEN! THANK YOU SO MUCH!!

XXXX