GAME CHANGER

HOOFDSTUK 42

Mijn hart bonst in mijn keel. Nog nooit eerder heb ik dit aan iemand verteld. Nog nooit eerder heb ik het hardop willen zeggen. Zelfs thuis praten we er amper over. Mijn vader vindt het gewoonweg te pijnlijk en ik wil niet teruggaan naar dat traumatische moment. Vele psychologen hebben het verhaal uit me geprobeerd te krijgen, maar geen van alle is het gelukt. Van Hunter echter, kan ik het niet verbergen. Ik wil dat hij het weet. Ik heb het nodig dat hij het weet...

Ik haal diep adem en laat mijn blik op de grond rusten. 'Twee jaar geleden...', begin ik, maar daarna  val ik stil om te zoeken naar de juiste woorden. Ik wil het goed aan hem vertellen en niet achteraf spijt krijgen dat ik het anders had moeten doen. Duizenden gedachtes razen door mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen en ga weer terug naar die ene zomerdag. Die zomerdag waarop mijn leven compleet overhoop werd gegooid. 

'Twee jaar geleden ben ik mijn moeder verloren', breng ik uit.

Ik kan het niet zien, maar ik weet dat zijn ogen groter worden. Voor een moment staan we lijnrecht tegenover elkaar zonder ook maar een hap lucht te nemen. Hij pakt mijn handen vast en knijpt erin als teken dat ik door kan gaan. Ik knik en begraaf me weer in mijn herinneringen van die dag. Hoe pijnlijk ze ook zijn, ik wil het goed vertellen.

'Ze bracht me naar school, omdat ik te laat wakker was geworden...', ga ik verder. 'We hadden ruzie.' Ik zie nog haar gezicht voor me. Haar lange bruine haren die altijd glinsterden en dezelfde blauwe ogen als ik. Die ogen konden vuurspuwen. Volgens mijn vader was dat iets wat ik van haar meegekregen had. Ik leek veel op haar. In uiterlijke kenmerken dan. Voor de rest waren we allesbehalve hetzelfde. Zij had veel pit in zich en wist altijd precies wat ze moest zeggen. Ze was goed in het maken van vrienden en die behouden en ze bond iedereen met haar perfectie om haar vingers. Iets wat ik altijd aan haar had bewonderd. Ze was eigenwijs en bijdehand. Op dezelfde manier zoals Hunter dat ook kan. Ze liet niemand haar vertellen wat ze moest doen en liet dat maar al te graag weten. Helaas ook die ene zomerdag.

'Ze lette voor een moment niet op de weg...' Alles flitst als een storm langs me heen. Ik voel mijn benen zwak worden en probeer met alle kracht die ik in me heb, mijzelf overeind te houden. Hunter merkt het en neemt me in zijn armen. Echter blijft hij stil en luistert aandachtig naar mijn verhaal.

'De vrachtwagen kwam uit het niets', breng ik snikkend uit. Ik wil verder vertellen, maar mijn mond werkt me tegen. De rest van het ongeluk speelt zich in mijn hoofd af, terwijl ik blijf zwijgen. De laatste angstige blik van mijn moeder, die piepende banden en de klap. Daarna werd alles zwart.

'Ik heb twee weken in coma gelegen, maar mijn moeder...', probeer ik uit te leggen, maar de woorden blijven weg. Ik voel dat Hunter me dichter naar zich toetrekt. 'Je hoeft niet verder te vertellen', fluistert hij. Ik slaak een zucht en open mijn ogen weer. Weg uit die vreselijke herinneringen. Ik ben blij met zijn woorden en laat me tegen hem aanvallen. Ondanks dat hij het verhaal zelf wel kan invullen, is het te pijnlijk om hardop te zeggen. Ik begraaf mijn betraande gezicht in zijn zwarte T-shirt en voel zijn handen kalmerend over mijn rug wrijven.

'Dankjewel', fluistert hij zachtjes waarna hij me een kus op mijn hoofd geeft. Ik voel zijn warmte door mijn hele lichaam en ben blij dat ik het eindelijk heb verteld. Het klinkt raar, maar doordat ik het hardop heb gezegd, voel ik me een stuk krachtiger. Alsof mijn geest het nodig had de juiste persoon in vertrouwen te nemen. Nee. Alsof mijn geest het nodig had om hém eindelijk in vertrouwen te nemen. 

--------------------

HEY GUYS, 

EEN KORT MAAR KRACHTIG HOOFDSTUKJE. HOPE YOU LIKED IT!

XXX