GAME CHANGER

HOOFDSTUK 43

Nadat ik gekalmeerd was, zijn we nog even naar binnen gegaan. Ik vertelde hem over de weken die volgde en het verdriet dat ik nog steeds niet heb verwerkt. Ik heb er een lange tijd heel erg mee gezeten, maar daarna heb ik het weggestopt. Ik vertel hem over de psychologen en dat hij de eerste is aan wie ik het opbiecht. Als ik nooit te laat wakker was geworden, zou het ongeluk nooit zijn gebeurd. Dat is dan ook de reden dat ik niet houd van ziekenhuizen. Als ik daarbinnen kom, komen alle herinneringen terug en voel ik weer die verdomde verantwoordelijkheid voor het ongeluk.

De hele tijd heeft Hunter geluisterd en alleen af en toe geknikt. Het was fijn om iemand te hebben waar ik tegenaan kan praten en mijn gevoel aan kan beschrijven. Ik heb nog nooit die behoefte gehad, maar bij hem voelt het als iets wat vanzelfsprekend is.

Als de zon ondergaat, nemen we afscheid van elkaar. Hij stelde voor om bij me te blijven, maar ik wees het aanbod af. Hoe fijn ik het ook vind als hij bij me is; ik weet dat ik nu even tijd alleen nodig heb. Hij gaf me nog een kus op mijn voorhoofd en vertrok in de grote zwarte Range Rover.

Die avond heb ik alle fotoalbums van zolder gehaald. Ik heb ze allemaal op mijn bed gelegd en de hele nacht erin rond gebladerd. Van alles kwam voorbij. Van haar middelbareschooltijd, tot haar eerste ontmoeting met mijn vader en mijn geboorte. Ik had nog steeds niet alle albums gezien, maar voor nu vond ik dit een goed begin. Eindelijk liet ik de pijn binnen. Eindelijk ben ik er klaar voor om het te verwerken. Ik denk dat het vijf uur in de ochtend moet zijn geweest dat ik in slaap viel.

...............

'Wat is dit?!'

Ik schrik wakker en zie mijn vader in de deuropening staan. Shit! Hoe kan hij nu al thuis zijn? Ik lig bedolven onder een paar fotoalbums en duw ze snel van me af. Ik ken mijn vader goed genoeg om te weten dat hij niet voor niks de albums op zolder heeft opgeborgen en het me niet in dank zal afnemen dat ik ze naar beneden heb gehaald. Eén van de albums valt open en toont een aantal plaatjes van de bruiloft van mijn ouders. Het zijn prachtige foto's. Mijn moeder draagt een zijde jurk die uitlopend is vanaf haar heupen. Ze lacht breeduit en kijkt mijn vader met een glimlach van hier tot Tokio aan. Snel richt ik mijn blik weer op mijn vader. Zijn ogen worden vochtig en een spiertje in zijn kaken vertrekt. 'Haal dit weg! Nu meteen!', roept hij op harde en dwingende toon.

Ik zie dat hij pijn heeft. Meer dan hij ooit zou toegeven. Misschien is het zijn manier van verwerken om alles van haar uit zijn leven te bannen, maar ik kan het niet meer. Het drijft me tot waanzin dat ik niet over haar mag praten. Na het gesprek met Hunter gisteravond en het bekijken van de foto's, ben ik erachter gekomen dat ik er juíst over wil praten. 

'Nee', breng ik zachtjes uit. Ik heb geen zin in ruzie, maar ik ga er niet meer mee akkoord. Als hij de foto's niet wil zien, moet hij dat zelf weten. Ik wil het wel. Ik heb het nodig...

Zijn blik wordt steeds onaangenamer. Zo boos heb ik hem nog nooit gezien. 'Nu Bella!', gilt hij uit. Ik schrik en deins wat naar achteren. Alles in me zegt dat ik beter kan luisteren en de ruzie moet voorkomen. Hij is de enige familie die ik nog heb en ik kan hem niet kwijtraken. Echter besluit ik dit keer naar mijn hart te luisteren in plaats van te doen wat goed is. Iets wat ik al vele male eerder had moeten doen.

Ik schud mijn hoofd. 'Ik kan het niet meer pap.' Zijn blik gaat van razend naar niet-begrijpend en terug naar razend. 'Ik kan niet meer doen alsof ze nooit heeft bestaan!', leg ik op hardere toon uit. Hij zwijgt en wendt zijn blik walgend van mij af. Ik weet niet of ik er goed aan doe, maar rustig sta ik op en loop naar hem toe. Ik hoop dat we het nog enigszins goed kunnen maken en hij me zal begrijpen. 'Pap...?'

'Jij hebt verdomme geen recht van spreken!', gilt hij woest uit. Ik voel mezelf in elkaar krimpen en deins naar achteren. 'W...w...wat bedoel je?', breng ik stotterend uit. Ik kan niet meer helder nadenken. Het enige wat ik op dit moment nog wil, is de armen van mijn vader om me heen. Ik haat het als we ruzie hebben. Maar zo erg als deze hebben we het nog nooit gehad. Ik begin er bijna aan te twijfelen of dit nog goed zal komen. 

Ik zie een twijfel in zijn gezichtsuitdrukking, maar hij kan het niet meer inhouden. Met een harde klap slaat hij op mijn slaapkamerdeur. 'Het is verdomme jouw schuld dat ze dood is!'

Ik hap naar adem. Niet-wetend wat ik nog kan zeggen. Ik heb geen weerwoord meer. Hij heeft gelijk. Het is mijn schuld. Ik heb geen recht van spreken. Ik kijk om me heen in de kamer die vol ligt met haar foto's en voel het warme vocht weer over mijn wangen stromen. Het is mijn schuld dat haar aanstekelijke lach nooit meer het daglicht gaat zien.

Snel kijk ik naar mijn vader. Hopend dat er nog een sprankje vergiffenis in hem verkeerd. Maar dat is allesbehalve. Hij kijkt me met een echter en alleen gigantische walging aan.

'Pak je spullen en vertrek Bella. Ik wil je vandaag niet meer zien!'

Mijn ogen worden groot van onbegrip. Stuurt hij me echt weg? Ik heb nergens om naartoe te gaan en dat weet hij. 'Maar...', breng ik piepend uit. 'Verdwijn uit mijn zicht!', onderbreekt hij me. Ik tuur in zijn ogen, maar die laten niks meer van liefde zien. Verslagen als ik ben, knik ik en loop de trap af naar de voordeur. Als ik de deur open, draai ik me nog eenmaal om in de hoop dat mijn vader me terug zal roepen, maar dat is tevergeefs. Met zijn armen over elkaar geslagen kijkt hij toe hoe ik, zijn enige dochter, vertrekt.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb pijn in mijn leven gekend. Vreselijke pijn. Het gevoel van verlies is misschien wel één van de ergste. Mijn moeder kwijtraken en het schuldgevoel met me meedragen heeft me hele hoop verdriet bezorgd. Maar dit overtreft verreweg alle pijn die ik ooit heb gevoeld. Ik kan mezelf nu niet meer wijsmaken dat hij echt wel van me houdt. Iemand verliezen die er niet meer is, is vreselijk. Maar iemand verliezen die er wél nog is, is het pijnlijkste wat er bestaat.  

-------

HEY GUYS, 

BEDANKT VOOR ALLE STEMMEN EN REACTIES! HET IS ONWIJS LEUK DAT JULLIE DIT BOEK ZO FANATIEK AAN HET LEZEN ZIJN. IK HOOP DAT JULLIE OOK DIT HOOFDSTUK LEUK VONDEN. LET ME KNOW! 

XX