Zekeriya, Ercan ile birlikte çay ocağına indi. Çay içiyor, bir yandan da televizyon izliyorlardı.
Ercan bakar görmez olmuştu. Gözleri her saniye televizyonun üzerindeydi. Ekranda beliren reklam, haber, program her şeye aynı dikkatle bakmayı sürdürüyordu. Kanal değişikliklerinde de aynı tepkisizliğini sergiliyordu. Gözü ekranda, aklı ise içerideydi.
Acaba ne konuşuluyordu, Hasan niçin gelmişti, serbest bırakılacak mıydı, sevgilisini bir
daha görebilecek miydi? Derinlerden gelen bir ses "Aybike' diyordu sanki. Bir anlam veremedi.
Evet, Aybike de kötü kötü durumdaydı.
Aybike, Aybike, Aybike' ısrarla 'Aybike' diyordu ses. Ercan daldığı düşsel uykudan haber spikerinin tok sesiyle uyandı.
"... yurdunda kalan Aybike Berber isimli öğrenci, psikolojik travma sonucu kaldırıldığı hastanede yedinci kattan atlayarak intihar etti. Başhekim, olaydan büyük üzüntü duyduklarını..."
Her kelime, beynine balyoz gibi iniyordu.
Spiker ölüm krallığının insan suretine bürünmüş iblisiydi sanki. Aybike'yi içimize aldık, sıra Bahar'da, diyordu.
Esrarengiz bir sis sarıyordu etrafını, döndü baktı çevresine. Her şey siyah dumanda kaybolmuştu. Televizyona çevirdi gözlerini, Bahar, hıçkırarak kendisine koşuyor ama koştukça uzaklaşıyordu.
Telaşla kalktı yerinden "Sen ölmeyeceksin" diyebildi, yakalamaya çalıştı Bahar'ı ama...
Kolunda sinek ısırığına benzer bir acı hissetti ve tüm suretlerin silikleştiğini gördü...
"Ne oldu buna Zekeriya?"
"Komutanım, haberleri izliyorduk. Bir anda fenalaştı, bağırmaya, kontrolsüz hareketler yapmaya başladı. Sakinleştirici yaptık, bayıldı."
"İzlediği haber neymiş?"
"Bir kızın intihar haberi, detaylarını fark edemedim."
"Araştırın!"
"Emredersiniz komutanım."
Ali Fırat revirden çıktı. Ercan ile ilgili kısım artık önemli değildi. Operasyonlar bittikten sonra, verdiği sözü tutacak ve Ercan'ı serbest bırakacaktı.
