Hasan elinde poşetlerle girdi arabaya. Ercan güçlükle doğruldu. Sessizce yemeklerini yediler. Sohbet, Ercan'ın sorusuyla kaldığı yerden devam etti.
"Bana saldıran ile Miray'ları öldüren cin aynı mı?"
"Hayır değil" dedi Hasan. Göz göze geldiler.
"Sana, İmam'ın koruyucu olarak bıraktığı cinlerden biri saldırdı. Ben de varlığını bilmiyordum. Demek ki, ben gittikten sonra davetsiz misafirler için hoş sürprizler hazırlamış."
"Ne demezsin, çok hoş sürpriz" dedi. Ercan, tebessüm etti. Sanki soracağı sorudan önce psikolojisini rahatlatmaya çalışıyordu.
"Hasan, bu cin neden elini bıraktığım anda saldırdı?"
"O anda cinleri kovucu bir dua okuyordum. Elimi tuttuğun için duanın şefaati senin de üzerindeydi."
"Dua okuduğun için mi saldırmadı?"
"Hem o, hem de boynumdaki Cevşen."
Birkaç saniye düşündü Ercan. Aslında söyleyeceği şey hazırdı. Düşünmeye ihtiyacı yoktu ama yine de tarttı aklında.
"Onunla bir daha karşılaşma ihtimalimiz var mı?" Bir ön soruydu bu, gelmek istediği nokta farklıydı.
"Evet olabilir" dedi Hasan.
"Öyleyse cinlerden korunmayı öğrensem iyi olur."
Bir an durakladı Hasan, ne diyeceğini bilemedi. Yüz halinden yalan söylemeye hazırlandığı anlaşılıyordu.
"Abi..." düşündü bir süre "Abi olur tabi ama" kısa bir an sessiz kaldı. "Yani kolay değil bir anda duaları öğrenmek falan. Yanımda fazladan bir cevşen yok. Zamanla öğretirim Ercan abi" dedi Hasan, zoraki bir tebessümle.
Evet, durum düşündüğü gibiydi. Hasan, cinlerden nasıl korunması gerektiğini anlatmıyordu. Bir cevşen vermeye bile yanaşmıyordu. Sebebini tahmin etmek zor olmadı Ercan için.
Hasan korkuyordu. Hiç konuşmadan, yoldan geçen arabaları seyrettiler. Geçen her dakika biraz daha gevşediler, koltukların üzerine yayıldılar.
