He is my salvation || Felix and Me

64

   Dziewczyna trzymała twoją babcię, bardzo mocno za rękę i zbliżała ją powoli do swoich ust. jej oczy zmieniły kolor na ciemno różowy. Od razu zareagowałaś. Pobiegłaś tam. 

- Co ty odpierdalasz?! Zostaw ją! - odepchnęłaś Mirę, tak aż ta upadła na podłogę. 

- O co ci chodzi?! 

- Babciu, wszystko w porządku?

- Wiedziałam... - powiedziała cicho - ona - przerwała jej Mira, która złapała cię mocno za ramię i odsunęła od twojej babci. 

- Puść!

- Lepiej jej nie dotykaj, bo pożałujesz! 

- Wiedziała, twoja babka jest - twoja babcia jej przerwała. 

- Zamknij pizdę pierdolona Alp'o! 

- Alp'a?! - otworzyłaś szerzej oczy. Oczy Miry nie chciały wrócić do normalności. 

- Y/n! - przybiegł jednocześnie Felix jak i nieopanowany. 

- Nic ci nie jest? - blondyn był przestraszony na widok twojej krwi. 

- Zostaw ją, lepiej zajmij się swoją dziewczyną! - nieopanowany był wściekły, jeszcze nigdy go takiego nie widziałaś. 

- Krew... - dziewczyna spojrzała na twoje zakrwawione dłonie. 

- Nawet o tym nie marz suko! - plunęłaś jej w twarz. 

- Nie powstrzymasz mnie - zaśmiała się. 

- Mira! Opanuj się! - złapał ją Felix, kiedy chciała się na ciebie rzucić. 

   Ty dopiero po chwili zauważyłaś, że ludzie stoją cały czas w jednej pozycji. 

- Kto zatrzymał czas..? 

- Ja - spojrzałaś na swoją babcię. 

- Co? Żartujesz sobie ze mnie? Nie ma opcji! Przestań! 

- To było dla twojego dobra, przepraszam kochanie... - spanikowałaś i szybko uciekłaś z kasyna. Nie mogłaś uwierzyć w to, że własna babcia przez tyle lat cię okłamywała. Miałaś już dość tego pojebanego świata, na którym nikt nie jest normalny. Każdy albo kłamie, albo jest cholernie zazdrosny i toksyczny. Jebać, wszyscy są jebanymi hipokrytami i myślą tylko o sobie. Nie znajdziesz teraz osoby, która ci szczerze pomoże, nie licząc nic dla siebie. Uciekłaś jak najdalej, mimo, że nieopanowany i Felix podążali za tobą, nie wiedziałaś, że to robią. Ale twoje przeczucie się nigdy nie myli.