MAFYA KORUMASI

25. BÖLÜM

Arat'ın söyledikleri beynimde engellediğim duygulara tercüman olmuştu.

Arat'ın kendini tanımladığı karanlıkta gözlerimi gezdirdim.

Ringde birbirini öldüresiye döven iki adam ve onların üstüne ellerindeki paraları atan insanlar.

Onun gerçek dünyası buydu. Bense bu dünyanın dışında kalan bir gezegendim.

Onun gittiği bu yol kendi seçimi değildi belki ama çok kötüydü. Bunları bilerek her şeye teslim oldum.

Korkmam gereken adamın gölgesine sığınmayı seçtim. Arkamı hızla dönüp bir saniye bile düşünmeden dudaklarına yapıştım.

Hazırlıklı bir şekilde beni karşılarken kendimi tamamen ona bıraktım.

Güvenli ve sıcak bedenine tutkuyla daha çok tutundum. Dudaklarımız ayrılırken bedenim sarsıldı. Kollarıyla belimi kavrayarak aramızdaki olmayan mesafeyi de kaybetti.

"Sen benim imtihanımsın."

Alınlarımız birbirine değerken gözlerini gözlerime dikerek devam etti:

"Bu imtihan hiç bitmesin."

Fısıltılı sesi ruhumu okşarken ondan uzaklaştım. Bunu yapmam çenesinin kasılmasına neden oldu. Hızlı davranıp çenesine bir öpücük kondurdum.

Yaptığımdan utandığımdan başımı eğdim. Elleriyle çenemi kavrayıp gözlerimizi tekrar hizaladı.

Utanç denilen his kaybolurken araya giren sesle birbirimizden ayrıldık.

"Ağabey, bırak da yengemizi tebrik edelim."

Shrek'e dönüp gülen gözlerimle kollarımı iki yana kocaman açtım.

İri bedeni beni sarıp ortadan kaybolmama neden oldu. Aynı hızla kolları arasından kurtulmam da tabii.

"Tamam, boğdun kızı."

Arat'ın korumacı tavrı gülümsememe neden olurken özür dileyen bakışlarımı Shrek'e çevirdim.

Arat beni kolunun altına alıp locadan çıkmak için hareketlendi. İnsanların arasından geçerken elini belime sabitleyerek sahiplenişiyle, "Bu benim!" der gibiydi.

Kapıdan çıkmak üzereyken Arat'ın korumaları bizi durdurdular.

"Efendim, magazinciler kapıda. İsterseniz arka taraftan alalım sizi."

Adamın dediğiyle belimdeki elini bırakması ve avcuma sıcaklığıyla sarılması bir oldu.

Elimi hiç bırakmayacakmış gibi saran eli sıkılaştı. Kapıdan çıkmamızla insanlar etrafımızı sardı ve flaşlar yüzümüzde patladı.

"Arat Bey, yanınızdaki yeni sevgiliniz mi?"

"Arat Bey, aylar sonra sizi ilk kez biriyle görüyoruz. Bir şey söylemek ister misiniz?"

"Arat Bey..."

"Arat Bey..."

Her bir ağızdan çıkan onlarca sorudan seçebildiğim bunlardı. Arat hiçbirine cevap vermemişti. Sadece elimi bırakmadan arabaya ulaşmamızı sağlamıştı.

Özel zamanlarda kullandığı aracında ikimizden başka kimse yoktu. Arabayı sakince sürmeye devam eden Arat'a gözlerimi çevirdim.

Kaşları çatılmış, parmaklarının boğumları beyazlaşmıştı. Ortamdaki kasveti dağıtmak için konuştum:

"Hakkı nerede?"

"O eve gitti."

Dişlerini sıkarak konuşan Arat'ın neye sinirlendiğini çözememiştim.