MAFYA KORUMASI

54.BÖLÜM

Annemi ayıltma operasyonu Deniz'i her gördüğünde başa sarıyordu. İki seans daha geçmiştik.

Çareyi annemi odama götürmekte buldum. Odamdaki yatağa yatırıp başında beklemeye başladım. Odaya kimseyi almayıp aşağıda bıraktığım Deniz, Alya ve Nazlı üçlüsünü düşünmemeye çalıştım.

Bileklerini ovarak başında bekliyordum öylece. Bir süre sonra kendine gelirken adımı sayıkladı.

"Buradayım, anne."

Baygın bakışları yüzümdeyken mırıldandı:

"Rüya gördüm, değil mi?"

Hayır desem yine bayılacaktı. Kendine gelsin diye minik bir konu sektirmesi yaptım.

"Sen iyi misin?"

Yerinde doğrulmak için elimden destek aldı. Yatak başlığına dayanıp elini yüzüme getirdi.

"Oğlum, o kızı kabul etmiyorum."

Kendisi konuyu açınca cevabını gerçekten merak ettiğim bir soruyu yönelttim ona:

"Neden?"

Basitti sorum. Cevabı da basit olmalıydı. En azından beklentim bu yöndeydi.

"Bize uygun değil. Ayrıca cemiyetten de değil."

Tek sebep milletin ne düşündüğü ise benim malum yerlerimde bile değildi.

Beni anlamasını umarak söze girdim:

"Kimse umurumda değil. Ben sadece gerçek bir aile kurmaya çalışıyorum."

"Tamam, işte oğlum. Nazlı sana aile olur. Hem hanım hanımcık hem de cemiyetten..."

Annemin dediklerini ciddiye almadım bile.

"Gelinin derken lafta değildi. Biz gerçekten evliyiz."

Gerçek yeni yeni beynine ulaşıp sinyallerini verirken ağlamaya başladı.

"Yıllarca sana ve kardeşine tek başıma baktım. Bu muydu karşılığı?"

Sinir ateş topuna dönüp beynimde yerini alırken yumruklarımı sıktım.

"O benim karım ve sen annem olarak bunu kabulleneceksin."

Kelimelere bastırarak söylemiştim. Bir bir dinledi ve bana dönüşü yine kendinden ödün vermeyişiydi.

"Bana emir vermeye kalkma! Asla o kızı kabul etmiyorum. Son sözüm bu. Ya ben ya o!"

Şaka gibiydi. Bir insanın neden sevdikleri arasında seçim yapması gerekirdi ki? Neden herkes birbirini sevemezdi? Ya da neden gelin kaynana hiç anlaşamazdı?

Bıkkınlıkla nefes verip parmaklarımı saçlarımın arasından geçirdim.

"Anne, bu saçma şeylere hiç girişme."

Saçmaydı. Hem de çok...

"Ya o kurnaz kız ya da ben, oğlum!"

Oğlum kelimesine yaptığı vurgu bariz ortadayken Deniz'in benim çocuğumu taşıdığını bilmiyordu. Uzattığı durumdan sıkılıp yerimden kalktım.

"Seçimim net, anne. Seni üzmek istemiyorum."

Keyifle yerine iyice yerleşip telefonunu eline aldı.

"Avukatı arayalım da boşanma işlemlerini başlatsın."

Söylediklerimi tamamen tersinden algılayıp kendine yormuştu. Seçim yapmak istemiyordum ama beni buna zorlamıştı. Hayal kırıklığına uğramasına neden olduğumu bile bile konuştum: