ATEŞLE OYNAMA

İşimi Çok Kolaylaştırdın

Uyandığımda her yer karanlıktı. Saate baktım. 2.30. Karnım deli gibi acıkmıştı. Guruldadığını bile duyabiliyordum. Yattığım yerde doğrulup koltuğa baktım. Aaron orda değildi ama karnım o kadar açtı ki bunun hakkında düşünemedim bile.

Mutfağa birşeyler yemeye indim ve direk buzdolabına saldırdım. Babamlar gittiğinden beri alışveriş bile yapmadığımdan dolap bomboş sayılırdı. Olan şeylerinde yarısı bozulmuştu ama sağlam bir elma bulmayı başarmıştım. Elmayı poşetinden çıkarıp yıkadığım sırada açmayı unuttuğum ışıklar açıldı. Aaron gülümseyerek bana bakıyordu ama pek iyi görünmüyordu.

Teni normalde olduğundan çok daha soluktu. Sanki bir ölü gibi. Sandalyelerden birine otururken elmadan kocaman bir ısırık aldım. Bir anda Aaron'un kahkahası mutfağı doldurunca korkuyla irkildim ve ona baktım.

" Ne?"

" O kadar aptalsın ki.. İşimi çok kolaylaştırdın."

Korkuyla ona bakıyordum ve o da gülmeye devam ediyordu. Bu ürkmüş halimden zevk alıyormuş gibi bir hali vardı. Şaka falan mı yapıyordu? Eğer öyleyse komik değildi çünkü tek gülen oydu.. Kekelememe engel olamadan " Neden bahsediyorsun sen?" diye sordum.

" Seni sevdiğime gerçekten inanman çok komik. Sence ben hedefimden şaşar mıyım? Hem de senin gibi biri için."

" Aaron ben anlamıyorum. Ne diyorsun?"

Elimdeki elmayı işaret ederken " Afiyet olsun." dedi ve kahkahalarını atmaya devam etti. Elimdeki elmaya baktım. Bir anda kararmaya başladı. Elmayı elimden düşürürken sandalyeden düştüm ve elimi boğazıma götürdüm. Sanki boğazım düğümleniyordu. Gözlerim yaşarmıştı. Hangisinin daha çok acıttığını bilemiyordum. Onun ihanetinin mi yoksa ölümün mü?

Deli gibi öksürüyordum ama bir türlü nefes alamıyordum. Oysa olduğu yerden beni izliyor ve gülümsüyordu. Ne kadar salak ve saf olduğumu söylüyordu. Bu sefer kaçış yoktu. Ölüyordum. Kesin ve net. Görüşüm bulanıklaşırken hala nefes almak için debeleniyordum ama vücudumun her bir yanı yanıyor kalbim oksijen yetersizliğinden deli gibi atıyordu. En son hatırladığım karanlık ve korkunç bir çığlıktı.