Multimedya: Nisan&Özgür🗝
••
İnsan o an hissettiklerini tarif edecek bir kelime bulamaz ya, şu an tam da öyle bir durumun içindeydim. Bir daha karşılaşmayacağımızı düşündüğüm adam, kucağında papatyalarla kapımda, tam karşımdaydı. "Ö-Özgür?"
"Beni içeri almayacak mısın?" diye sordu. Bunu birkaç kez daha sormuş olabilirdi, emin değildim. Şaşkınlıktan dilim damağım kurumuştu, adeta konuşmayı unutmuştum. Elimi hareket ettirdim ve içeriyi işaret ederek, "Geç lütfen," diyebildim.
Özgür kendinden emin bir gülümsemeyle içeri girdi ve papatyaları bana verdikten sonra ayakkabılarını çıkardı. Elimde koca bir papatya buketiyle kalan ben hızlıca Özgür'e döndüm. "Şey, şu dolaptan terlik alır mısın? Elim dolu tabi, haliyle..."
"Bu kadar şaşıracağını hiç düşünmemiştim," dedi gülümsemeye devam ederken. Şaşırmam gayet normal değil miydi? Özgür şu an benim evimdeydi ve dolaptan kendine uygun bir terlik seçmeye çalışıyordu. Bu normal miydi? Aşırı tepki verdiğimi hiç sanmıyordum.
"Hoş geldin," dedim, sesimdeki heyecanı gizlemeye çalışarak. Sanki onunla sürekli berabermişim gibi davranmaya çalıştım. Çiçekleri tek kolumun altına alırken boş kalan elimi Özgür'e uzattım. "Seni beklettiğim için kusura bakma. Hiç beklemiyordum."
Özgür elimi kibarca sıktı. "Sorun değil," dedi. "Sen sormadan söyleyeyim, beni buraya Miraç davet etti. Sana sürpriz yapacakları için benim de burada olmamı istedi. Onun ricasını geri çevirmek istemedim."
Ah Miraç ah... "Tabi," dedim boğazımı temizleyerek. "Miraç çok iyi düşünmüş. Seni gördüğüme gerçekten çok sevindim." Salonu işaret ettim. "Geç lütfen, rahatına bak."
Özgür salonun kapısından girince koşar adımlarla mutfağa girdim ve kapıyı kapatıp kapının arkasına yaslandım. "Olamaz," diye fısıldadım kendi kendime. "Özgür buraya gelmiş olamaz." Derin bir nefes aldım ve o nefesin beni sakinleştirmesini bekledim. Miraç böyle bir şeyi nasıl yapardı? Bunu gerçekten aklım almıyordu. Daha da önemlisi, Özgür'ün buraya gelmiş olması neden dengemi bozmuştu? Onunla pekala arkadaş olabilirdim, bu gözümü korkutmamalıydı. Kendi kendime yeterli teselliyi verdiğime inandıktan sonra mutfaktan ayrıldım. Salondaki insanların hepsi benim için buradaydı. Bu gece hiçbir şey benim keyfimi kaçırmamalıydı. Özgür iyi bir adamdı ve benim için pek çok şey yapmıştı. Onu en iyi şekilde ağırlamalı ve şaşkınlığımı yanlış algılamasına izin vermemeliydim. Salona geçtiğim zaman insanların meraklı bakışlarına aldırış etmeden araya girdim. "Özgür benim arkadaşım," dedim babama dönerek. Özgür'ü düğünde görmeyenler, tanımayanlar da vardı. Babama yaptığım açıklamadan sonra bakışlarımı Miraç'a çevirdim. "Onu davet ettiğin için teşekkür ederim Miraç." Sesimde yalnızca Miraç'ın anlayabileceği türden bir ima vardı. Mesajım ona iletilince tekrar yerime oturdum.
"Eh, bize müsade," dedi eniştem. Teyzem de onunla birlikte kalktı ve yanıma gelip beni kucakladıktan sonra elindeki poşeti uzattı. "Bu senin için güzelim," dedi. "Güle güle kullan. Allah yolunu da bahtını da açık etsin."
"Teyzem benim, niye zahmet ettiniz ki? Hem saat daha erken, biraz daha kalın."
Annem araya girerek, "Ben de onlarla birlikte yukarı çıkacağım," dedi. "Bir şeye ihtiyacınız olursa üst kata gelin yavrum."
"Gençlerin başını şişirdiğimiz yeter," dedi eniştem gülümseyerek. "Eh, bizden bu kadar. Siz keyfinize bakın yeğenim."
"Ben de artık kalkayım," dedi babam. Enişteme ve teyzeme tekrar sarıldıktan sonra babama döndüm.
