After I met you

1.2

Nigel

'Dat is zeker een grote verrassing?' Hoor ik vragend achter de klapdeuren. Nieuwsgierig kijk ik om het hoekje. Daar staat Lucy met een één of andere jongen.

'Wat doe jij hier?' Vraagt ze vragend. Ik zie dat ze een stapje achteruit zet van de jongen af.

'Ons jaar in Amerika zit er weer op. Vind je het niet fijn dat ik weer terug ben in Nederland?'

'Ik vond het fijner toen je weg was,' zegt Lucy.

'Ach, wat zijn we weer hartelijk!' Ik zet een stap naar voren om het gesprek nog beter te kunnen volgen.

'Je hebt me vast wel een beetje gemist.' Lucy kijkt hem doordringend aan. Hoe zit dat tussen die twee?

'Misschien,' zegt ze. 'Maar dat is dan het stomste in mijn leven dat ik ooit heb gedaan.' Ze wil weglopen maar de jongen pakt haar hand.

'Laten we niet meteen zo gaan doen, Lucy.'

'Laat me los,' sist ze. Ik zie een brede glimlach op zijn gezicht en het bange gezicht van Lucy zorgt voor een steek in mijn buik. Snel loop ik hun kant op.

'Kan ik je soms helpen?' Vraag ik aan de jongen. Hij kijkt me verbaasd aan en als ik naar Lucy's pols kijk laat hij haar snel los.

'Volgens mij heb ik jou hier nog niet eerder gezien.' De jongen knikt en steekt zijn hand uit.

'Klopt. Ik ben Mason.' Ik schud hem de hand.

'Ik ben vandaag teruggekomen van een jaar Amerika. Vanaf vandaag ben ik hier weer.' Knikkend kijk ik hem aan.

'Begroet je alle medeleerlingen zo verrast?' Vraag ik. Mason begint even te lachen.

'Lucy is een uitzondering. Onze band is heel erg sterk!' Hij legt een arm om haar heen. Ter verbazing blijft ze nu staan.

'Ik moet gaan,' zegt Mason. 'Fijn je weer te zien, Lucy. Voor ze nog iets kan antwoorden loopt hij weg.

'Ken je hem goed?' Vraag ik aan haar. Lucy knikt, maar zegt niets. Ze wil weglopen, maar nu ben ik degene die haar tegen houdt.

'Als er iets is kun je het bij me kwijt, hè?' Zeg ik vragend ter bevestiging. Ik zie dat ze iets wil zeggen, maar toch zegt ze niets. Even is het stil.

'Ik moet weg.' Lucy beent de trap af naar beneden en ook ik besluit weg te gaan. Ik loop naar de parkeerplaats en stap in de auto.

Onderweg naar huis denk ik na. Ik vind die Mason maar een rare jongen. Iets in hem geeft mij een wantrouwend gevoel. Ik parkeer de auto voor het appartementencomplex en neem de lift omhoog. Boven spring ik op de bank met een blikje bier. Ik voel mijn telefoon trillen in mijn zak en ik neem op als ik zie dat het Jeffrey is.

'Yo Jeff.' Groet ik hem. Ik zet de televisie aan en gooi mijn benen op de bank.

'Kan ik even langskomen?' Vraagt hij. Ik knik, maar ik besef dan pas dat hij dat natuurlijk niet ziet.

'Altijd.' Jeffrey hangt op en binnen een paar seconden gaat de voordeur open.

Altijd handig als je beste vriend een verdieping onder je woont. Hij zwaait even en ploft in de stoel.

'Hoe was je eerste dag?' Vraagt hij. Ik knik als teken dat het goed ging.

'Prima. Alleen ik denk dat het een pittig jaar gaat worden. Er zijn nu al leerlingen die ik goed in de gaten moet houden.'

Jeffrey en ik kennen elkaar van de universiteit. We deelden samen een kamer en zaten bij elkaar in de klas.

'Komt vast goed man. Zullen we vanavond een filmpje pakken?' Ik knik enthousiast.

'Dan zie ik je acht uur wel beneden!' Jeffrey springt van de stoel en loopt het huis weer uit.

Ik besluit de lesvoorbereiding voor morgen te maken en voor ik het weet is het acht uur. Ik trek mijn jas aan en loop naar de ingang van het appartementencomplex.

Gelukkig is de bioscoop niet ver. Samen lopen we richting de bioscoop. Binnen kijken we naar de posters met de films erop.

'It comes at night?' Vraagt Jeffrey vragend. Ik knik. Horror is ons ding! Zeker in de bioscoop zijn we gek op horrorfilms. Jeffrey haalt de kaartjes en ik schrik even als ik zie wie er binnen komt lopen.

'Lucy?' Zeg ik vragend. Lucy draait om en ik kijk recht ik haar ogen.