After I met you

1.42

Lucy

Met wiebelende benen zit ik in de wachtkamer van het politiebureau. Janne is ondertussen ook gearriveerd. Mason pakt even mijn hand als steun en dankbaar glimlach ik naar hem.

'Moet je je ouders niet bellen?' Vraagt Mason aan me. Ik schud mijn hoofd. Het wordt erger als mijn ouders hier zijn. Die willen natuurlijk dat Aiden de cel in gaat en gek genoeg wil ik dat zelf niet. Ik weet dat die kans er dik in zit, maar we hebben toch een verleden met elkaar.

'Doe het nou maar,' zegt Janne. 'Bij dit soort dingen horen je ouders bij te zijn.' Ik twijfel even, want ik weet dat ze gelijk heeft.

'Ik betrok vroeger mijn ouders ook nergens bij,' zegt Janne. 'Als je dat wel doet is jullie band veel sterker.' Ik zucht even en typ dan toch mijn moeders telefoonnummer in om te bellen.

'Hey schat,' hoor ik enthousiast aan de andere kant van de lijn. Ze moest eens weten. Ze denkt natuurlijk dat ik bij dansles ben.

'Mam,' begin ik. 'Schrik niet, maar ik zit op het politiebureau.'

'Is Janne gevonden?' Is het eerste wat ze verschrikt vraagt. Ik kijk even naar Janne en ik zie dat ze de vraag van mam gehoord heeft.

'Janne zit naast me. Janne is niet degene die gek is, maar Nigel.' Het is even stil aan de andere kant van de lijn.

'Kun je alsjeblieft komen?' Vraag ik. 'Janne en ik moeten zo voor verhoor en ik heb je daarna nodig. Mason is nu bij me.' Ik knijp even zacht in Mason's hand.

'We komen eraan!' Voor ik nog wat kan zeggen is de verbinding al verbroken.

'Ze denken dat ik de gekke ben, hè?' Vraagt Janne zachtjes. Ik heb met Janne te doen. Ze is zo onder druk gezet en gek gemaakt door Aiden dat zij degene is die nu raar wordt aangekeken.

'Ik ga het ze zo allemaal uitleggen, Janne.' Ik wrijf even over haar rug.

'Ik neem aan dat je alle berichten en dreigementen van Aiden laat lezen?' Zegt Mason vragend tegen Janne. Meteen knikt ze.

'Lucy Kuyper. Je mag mee,' zegt een agent die ondertussen voor ons staat. Verbaasd kijk ik hem aan.

'Mogen we niet samen?' Vraag ik aan de agent. Hij schudt zijn hoofd.

'Eerst alleen en daarna samen,' zegt hij. 'Dat is de routine.' Ik knik en loop zenuwachtig achter hem aan. Hij doet de deur dicht en in de kamer ga ik op de stoel zitten. Zenuwachtig wacht ik totdat de eerste vragen gaan komen.

'Om te beginnen moet ik zeggen dat alles wat je zegt hier veilig is en het noodzakelijk is om het hele verhaal te vertellen.' Ik knik wat en neem dan een diepe zucht.

'Waar kom je precies voor?' Vraagt hij.

'Ik kom voor Nigel Howard,' zeg ik. Ik weet dat de politie weet wie Nigel is. Ze zijn tenslotte al ingelicht door school.

'Nigel is Nigel Howard niet,' zeg ik. 'Maar Aiden Clarke.' Ik zie de agent wat schrijven en als hij klaar is ga ik weer verder.

Ik vertel alles. Dat ik hem ontmoette toen ik hem voor Engels kreeg. Dat er spanningen tussen ons waren en we een relatie kregen. Over zijn stoornissen en therapieën. En ook  over de ontvoering en dat door hem alles in scene is gezet. Het voelt fijn om alles eruit te gooien, maar tegelijkertijd voelt het vreselijk. Ik heb het gevoel alsof ik iemand heel hard aan het verraden ben.