After I met you

1.32

Lucy

Moeizaam en met hele erge hoofdpijn open ik mijn ogen. Ik zie even wazig, maar het duurt niet lang voordat ik weer scherp zicht heb. Naast me zit Nigel en tegenover ons zit Jeffrey.

'Hoe voel je je?' Vraagt Nigel bezorgd. Ik kijk even om me heen. Janne is er niet meer. Ik wil mijn hand even tegen mijn voorhoofd leggen, maar dan pas voel ik dat ik ook vastzit.

'Wat is er met je gebeurd?' Vraag ik bezorgd aan Nigel. Een traan rolt over mijn wang.

'Het spijt me zo,' zegt Nigel. Ook Nigel begint te snikken en het doet me pijn om hem te zien huilen. Ik wil hem zo graag aanraken. Ik wil hem knuffelen en hem niet meer loslaten.

Net wanneer ik wat wil zeggen gaat de deur open. Janne staat in de deuropening met een grote doos in haar handen.

'Dag lieverds,' zegt ze. Ze zet de doos op de grond en haalt er drie borden uit.

'Ik dacht dat jullie wel eens honger zouden hebben.' Ik kijk naar de spaghetti dat inmiddels op mijn schoot staat.

'En hoe wil je dat we dit eten?' Vraagt Jeffrey. Janne lacht even.

'Niet zo ongeduldig, Jef.' Ze loopt naar hem toe en haalt het touw van zijn handen. Hetzelfde doet ze bij ons. Ik kijk even naar mijn polsen. De afdruk is duidelijk te zien. Ik voel even in mijn zak. Mijn telefoon zit er niet meer in.

'Die heb ik,' zegt Janne als ze ziet waar ik mee bezig ben. Ze overhandigt me een bekertje water en een paracetamol.

'Voor je hoofdpijn,' zegt ze. Ik pak het bekertje water aan en gooi het in haar gezicht. De paracetamol smijt ik tegen de muur.

'Wat jij wil,' zegt ze. Ze veegt haar gezicht droog met haar mouw.

'Ik wil uitleg,' zeg ik. 'Waarom doe je dit?' Janne gaat voor ons staan en slaat haar armen om zich heen.

'Ik heb gewacht totdat jullie hier alle drie zouden zitten,' begint ze. 'Dus ik kan het inderdaad wel gaan vertellen.' Ik kijk haar even aan en gebaar dat ze moet beginnen met praten.

'Het begon allemaal toen ik naar Nigel kwam en jou voor het eerst in zijn huis zag. Ik zag gelijk dat jij niet z'n bijles leerling was. De manier waarop jullie naar elkaar keken zei al genoeg.' Jeffrey begint even te lachen.

'Wat als het wel zijn bijles leerling was?' Vraagt hij. Janne grinnikt even nep.

'Ik ken Nigel. Hij heeft een type.' Janne komt even voor me staan en kijkt me even aan.

'Ik moet zeggen. Je hebt klasse. Ik snap waarom Nigel zich tot jou aangetrokken voelde en waarom hij iets met je had.'

'Ik had niets met haar. Ik héb iets met haar,' zegt Nigel. Janne doet alsof ze het niet hoort en gaat verder waar ze gebleven was.

'Daarom wist ik dat ik dat niet moest toelaten. Ik begon met de sms'jes om Nigel veilig te houden. Jij zou zijn leven verpesten.'

'Wat doe jij nu dan? Volgens mij verpest jij zijn leven!' Ik kijk haar boos aan, maar weer doet ze alsof ze het niet heeft gehoord.

'Ik wist dat het zou stoppen als ik ging dreigen. Ik heb anoniem een brief naar de directeur van je school gestuurd en daarin uitgelegd dat Nigel intiem is met andere leerlingen.

'Hoe kon je! Roept Nigel kwaad. Hij gooit het bord spaghetti op de grond.

'Jammer. Ik had je favoriete recept gemaakt,' zegt ze. 'Hoe dan ook. Ik kon me bedenken dat hij een gesprek met jou aan zou gaan en jij de relatie met hem zou beëindigen.'

'Wat was dat schot?' Vraag ik aan Janne. Ze ruimt ondertussen de scherven van het bord op en stopt ze in de doos.

'Dat was nep. Ik schoot in de lucht zodat jij zou denken dat Nigel dood was en je niet zou zoeken.'

'Plan mislukt,' zeg ik. Janne knikt en gaat op haar hurken voor me zitten.

'Je bent slimmer dan ik dacht.' Ze pakt het touw en bind mijn handen weer om de stoel vast. Ik sluit door de pijn even mijn ogen.

'Wat wil je nu?' Ons hier voor altijd laten?' Vraagt Jeffrey die inmiddels ook weer vastzit. Janne haalt haar schouders op.

'Ik bedenk nog wel wat,' zegt ze. Ze pakt mijn telefoon uit mijn zak en laat een berichtje lezen dat ze naar mijn moeder heeft gestuurd.

'Ze denkt dat je voorlopig bij je vriendin Carmen logeert,' zegt Janne.

Ze pakt de doos weer en loopt naar de deur van de schuur. Ze wil weglopen, maar ik houd haar tegen door mijn mond open te trekken.

'Je bent gek, Janne. Weet Nigel dat jij behandelingen hebt in een psychiatrische inrichting?' Ze zet de doos weer neer en komt op me aflopen.

'Ze heeft een gedrag en persoonlijkheidsstoornis.' Haar hand belandt in mijn gezicht. Ze loopt weer naar de deur en raapt de doos weer op.

'Het is elf uur. Ik zou allemaal maar wat gaan slapen,' zegt Janne.

'Welterusten babes!' Ze glimlacht even en draait dan de deur op slot. Met zijn drieën blijven we achter.