After I met you

1.49

Lucy

Het is vrijdagochtend half twaalf en met buikpijn zit ik op de bank. Mijn ouders zijn werken en Kimberly is op school. Ik schrik als ik mijn telefoon hoor rinkelen en snel neem ik op. Het is Janne.

'Hey,' zeg ik. 'Kun je alsjeblieft snel komen. Ik stress hem zo erg.' Mijn stem klinkt smekend.

'Ga je wel?' Ik knik maar besef dan dat ze dat natuurlijk niet kan zien.

'Ja. Mijn ouders zijn er niet dus ze hoeven het niet te weten.' Ik hoor de deurbel gaan en een beetje onzeker loop ik naar de gang. Ik lach als ik Janne zie staan.

'Ik wist wel dat je zou gaan,' zegt ze. 'Daarom kom ik je ophalen.' Ze drukt een kus op mijn wang en dan lopen we samen naar de woonkamer.

'Heb je zin in je feest morgen?' Ze knikt en ploft op de bank.

'Ik ben alleen zo zenuwachtig voor zo,' zegt ze. Ik knik. Ik snap haar. Voor ons beiden is dit erg.

'We gaan elkaar steunen,' zegt ze tegen me als ze mijn betreurde gezicht ziet. Ik knik en ga op de stoel zitten. We kijken nog wat afleveringen van onze favoriete serie en lopen dan richting de auto. Zenuwachtig rijden we richting de rechtbank. Verbaasd kijk ik naar Carmen en Mason die op het trappetje zitten voor het grote gebouw.

'Wat doen jullie hier?' Vraag ik. Carmen legt haar hand op mijn schouder.

'Jou steunen,' zegt ze. Spontaan begin ik te huilen. Ik wist dat dit een emotionele dag zou worden. Mason wrijft even over mijn hoofd en Janne pakt mijn hand. Ik wil ze zeggen dat ik bang ben voor wat zo gaat komen. Dat hij voor jaren de cel in moet en ik hem nooit meer zie. Natuurlijk verdiend hij straf en natuurlijk wil ik dat hij hier niet mee weg komt, maar iets in me geeft om hem. Ondanks wat hij gedaan heeft. Ze zullen me alleen voor gek verklaren als ik dit zou zeggen. Wie geeft er nou om iemand die een ontvoering in scene heeft gezet?

'We moeten naar binnen,' zegt Janne. Ik knik en loop achter haar aan. De rechtszaal ziet er anders uit dan ik had verwacht. Aan beide kanten van de kamer is een soort tribune en in het midden van de kamer staat een grote tafel. De rechter zit in het midden aan de zijkant van de muur. Zenuwachtig loop ik achter Janne, Carmen en Mason aan richting de tribune. Er zijn niet heel veel mensen. Ashley zie ik aan de andere kant van de kamer zitten en net wanneer ik wat tegen Janne wil zeggen komt Jeffrey de rechtszaal binnen.

'Hoi,' zegt hij terwijl hij naast Mason gaat zitten. Ik zeg niets en kijk naar de klok. Het is bijna één uur. De deuren gaan open en daar zie ik Aiden staan. Achter hem staan twee agenten en naast hem staat een vrouw in een strak pak. Waarschijnlijk zijn advocate. Ze lopen naar binnen en gaan aan de tafel in het midden zitten. De agenten sluiten de deuren en blijven er naast staan. Achterin de kamer is nog een deur en daar komt de rechter aan. Netjes staat iedereen op en zodra hij zit gaat de rest ook zitten. Ik zie Aiden even mijn kant op kijken.

'We zijn hier voor de zaak van Aiden Clarke,' zegt de rechter. Hij praat wat door, maar ik snap er niets van. Zenuwachtig pak ik Janne's hand. Na ongeveer vijf minuten is het de beurt aan Aiden's advocate.

'We weten allemaal dat Aiden psychische problemen heeft,' begint ze. 'En wat hij heeft gedaan is zeker niet goed.' Ik zie aan Aiden's gezicht dat hij bang is. Bang voor de uitslag.

'Aiden heeft niet de juiste therapieën gehad,' zegt de advocate. 'Ik probeer zijn daden niet goed te praten, maar deels is het niet zijn schuld.' Een agent die ook bij de zitting is staat op en wilt wat zeggen.

'Edelachtbare wat ik even duidelijk wil maken is dat meneer Clarke seks heeft gehad met een minderjarige en dus vaker dan één keer de wet heeft overtreden. Dat komt nu niet ter sprake terwijl het daardoor allemaal begonnen is.'

'De psychische toestand is hier de oorzaak van,' zegt de advocate. Ik voel ogen op mij gericht en een beetje onzeker kijk ik om me heen.

'In de documenten staat dat mevrouw Kuyper toe heeft gegeven seks te hebben gehad met haar meerderjarige leraar.' De agent loopt naar de rechter en legt een map met papieren voor hem. Een beetje zenuwachtig kijk ik om me heen. De mannen naast de rechter bekijken de papieren en knikken.

'Mevrouw Kuyper heeft ook toegegeven dat zij zelf achter hun relatie stond,' zegt de advocate. De rechter kijkt even door de zaal.

'Is mevrouw Kuyper aanwezig?' Ik voel mijn hart bonken en het langzaam warm worden. Voorzichtig sta ik op.

'Ja, edelachtbare,' zeg ik zachtjes. Alle ogen zijn nu op mij gericht.

'Ik mag u eigenlijk niets vragen omdat u nog minderjarig bent, dus de keus is aan u of u wilt antwoorden.' Ik kijk even naar Janne en die haalt haar schouders op.

'Ja, edelachtbare,' zeg ik. Ik ben bang voor wat hij gaat vragen. Nu kan ik niet meer terug. Als mijn ouders horen dat ik bij de zitting ben en ook nog een vraag moest beantwoorden van de rechter worden ze razend.

'Klopt het dat u achter de relatie met Aiden stond?' Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Natuurlijk stond ik achter onze relatie, maar als ik dat zeg lijkt het net alsof ik hem wil helpen. Een beetje onzeker kijk ik om me heen.

'Mevrouw Kuyper?' De rechter kijkt me vragend aan. Hij wacht op zijn antwoord.

'Ja,' zeg ik. 'Ik stond er achter en er zijn nooit situaties voorgekomen waarin hij mij heeft gedwongen.' De rechter knikt en met een zucht ga ik weer zitten. Na ongeveer een kwartier staat de rechter op.

'Over een kwartier is de uitslag van de zaak van Aiden Clarke.' De man naast de rechter staat nu ook op.

'Jullie mogen de zaal verlaten en om twee uur weer terug komen.' Gelijk staat iedereen op.

'Je hebt het goed gedaan,' zegt Jeffrey. Hij legt zijn hand op mijn schouder en gelijk zie ik Mason's gezicht betrekken.

'Weten je ouders dat je hier bent?' Vraagt Carmen. Ik schud mijn hoofd en zet een stap opzei zodat Jeffrey's hand van mijn schouder is.

'Hoe was het bij de psycholoog?' Ik haal mijn schouders even op.

'Ze was wel aardig,' zeg ik. Ik zie Ashley onze kant op komen lopen.

'Bedankt, Lucy,' zegt ze. 'Dat je zei dat jullie relatie vrijwillig was en Aiden je niet heeft gedwongen.' Ik trek even mijn wenkbrauwen op.

'Ik zei dat omdat het de waarheid is. Niet omdat ik hem wil helpen.'

Na een kwartier worden de deuren weer geopend en mogen we naar binnen. Zenuwachtig neem ik weer plaats en komt de rechter weer naar binnen.

'We zijn tot een conclusie gekomen,' zegt hij. Snel pak ik Mason's hand. Hij legt zijn andere hand op de mijne en met buikpijn wacht ik op de rest van wat komen gaat.

'In de zaak van Aiden Clarke stel ik vast dat hij vanaf morgen drie jaar intern gaat in de GGZ instelling voor mensen met problemen en daden.' De rechter slaat met zijn hamertje als teken dat de zaak is geëindigd. Een beetje bezorgd kijk ik zijn kant op. Hij kijkt niet heel verschrikt. Zijn ogen kijken me aan en spontaan rolt er een traan over mijn wang. Hij knikt als teken dat het goed is. Het doet pijn om te weten dat hij morgen vertrekt. Ik wil hem nog zo graag spreken.

De rechter en de mensen die naast hem zaten verlaten via de achterdeur de zaal en ook Aiden verdwijnt met de agenten door de deur.