After I met you

1.28

Lucy

Met buikpijn klop ik op de deur. Het duurt niet lang voor de directeur in de deuropening staat.

'Goedemorgen Lucy. Hij houdt de deur open als teken dat ik binnen kan komen. Een beetje onzeker ga ik zitten. Ik ben bang voor wat hij gaat zeggen.

'Fijn dat je bent gekomen,' zegt hij. Ik knik even. Wat moet ik hier nou weer op zeggen?

'Hoe gaat het bij Engels?' Vraagt hij. Er gaat een steek door mijn buik heen.

'Goed,' is het enige dat ik zeg. Straks verraad ik mezelf nog.

'Ik vraag dit omdat je een tijdje geleden hebt aangegeven naar een andere klas te willen en je na de les van gister gespijbeld hebt.' Ik zucht even van opluchting. Het gaat helemaal niet over Nigel.

'Het gaat goed hoor,' zeg ik nog een keer. 'Ik was gister gewoon moe,' lieg ik. Hij kijkt me even aan, maar zegt niets.

'Hoe reageerde de klas op het plotselinge vertrek van meneer Howard?' Ik haal mijn schouders even op.

'Verbaasd. Niemand had het zien aankomen.' Hij gooit zijn armen even over elkaar.

'Kon jij meneer Howard goed?' Ik knik even.

'Net zo als de anderen. Iedereen vond hem een fijne leraar.' Ik glimlach even vriendelijk.

'Sorry dat ik dit allemaal vraag hoor, maar ik heb wat klachten gehoord over meneer Howard en die wil ik even checken.'

'Wat voor klachten?' Vraag ik meteen.

'Hij kon soms boos uitvallen tegen leerlingen of juist heel intiem met ze zijn. Ik snap het wel. Hij is jong en nieuw, maar het blijft een leraar.' Ik knik weer even.

'Ik heb niets gemerkt,' zeg ik. 'Ik vind dat hij goed les kan geven en leerlingen goed helpt als ze moeite hebben met iets.' Hij staat op en opent de deur.

'Bedankt Lucy. Ik weet genoeg.' Ik loop glimlachend de deur uit.

Na de lessen ga ik samen met Carmen naar Jeffrey's appartement.

'Misschien moet je Jeffrey minder vertrouwen,' zegt Carmen als we in de lift staan. Vragend kijk ik haar aan.

'Ik vertrouw hem niet,' zegt ze. 'Op de manier hoe hij ons helpt en hoe hij naar je kijkt.'

'Hij is te vertrouwen,' zeg ik beslist. De deuren van de lift schuiven open en samen lopen we naar zijn appartement.

'Waar is Janne?' Vraag ik als we binnen zijn.

'Ze is langs Ashley. Misschien weet zij waar haar broer is.' Hij overhandigd ons een glas cola en met zijn drieën nemen we plaats op de bank.

'Ik heb niet lang,' zeg ik tegen ze. 'Ik moet om vijf uur thuis zijn. Mijn ouders willen met iets vertellen.' Ik kijk ze even aan.

'Heb je al enig idee hoe we meer te weten te kunnen komen?' Jeffrey schudt zijn hoofd en op dat moment gaat de voordeur open. Janne komt naar binnen.

'Volgens Ashley zit hij ook in Engeland!' Roept ze half huilend. Ze gaat naast Jeffrey op de bank zitten en even legt hij een arm om haar heen. Onze blikken kijken elkaar even aan.

'Hij kan toch niet zomaar weggaan!' Haar telefoon gaat even af. Snel staat ze op en loopt ze naar een andere kamer om op te nemen.

'Ik heb met haar te doen,' zeg ik. 'Ondanks hij niet meer van mij is voel ik precies wat zij voelt.'

'Ik moet weg!' Carmen springt van de bank en kijkt me even aan. Haar ogen worden groot en een beetje angstig.

'Wat is er, Car?' Ze kijkt even om zich heen en zegt niets. Er is duidelijk iets aan de hand.

'Ik moet gewoon weg!' Zonder nog iets te zeggen rent ze het appartement uit.

'Wat had dat te betekenen?' Vraagt Janne die inmiddels weer in de woonkamer staat. Jeffrey en ik halen onze schouders op.

'Het waren Nigel's ouders,' zegt Janne. 'Ik moet even langs hun. 'Ze willen me spreken.' Ze wil weglopen, maar ik houd haar tegen.

'Je houd ons op de hoogte toch?' Ik kijk haar vragend aan. Ze knikt en geeft me snel een knuffel. Dan loopt ze het huis uit.

'Ik ga ook,' zeg ik. 'Met zijn tweeën schieten we toch niets op.' Ik gooi mijn tas over een schouder en loop zonder iets te zeggen het appartement uit.

Gelukkig is het appartementencomplex niet heel ver van mijn straat. Na tien minuutjes lopen ben ik thuis en zie ik mijn ouders en zusje Kimberly op de bank zitten.

'Ga even zitten,' zegt mijn moeder. Ik doe wat ze zegt en ga naast Kimberly op de bank zitten.

'We zitten hier al een tijdje aan te denken,' begint ze te vertellen. 'En we willen graag verhuizen.' Ik voel een steek door mijn buik gaan. Mijn ogen worden even groot.

'Verhuizen? Dat hebben jullie nooit gezegd?' Vragend kijk ik ze aan.

'We zouden het pas vertellen als we het zeker wisten,' zegt pap. Ik kijk ze even aan en weet niets te zeggen.

'Waar naar toe?' Vraag ik nu. Pap en mam kijken elkaar even glimlachend aan.

'Naar Groningen,' zegt ze. Ik sta van schrik op.

'Groningen!' Roep ik uit. 'Waarom nou weer helemaal naar Groningen? Wat moeten wij daar nou weer?'

'We willen graag dichter bij familie in de buurt,' zegt pap. Boos loop ik de woonkamer uit en ren ik naar boven. Snel laat ik me op mijn bed vallen. Na een tijdje gaat het piepje van mijn telefoon en zuchtend kijk ik van wie ik een bericht heb. Het is van Carmen.

Carmen: Ik weet misschien wie de anonieme berichtjes stuurt...