After I met you

1.34

Lucy

Een beetje zenuwachtig kijk ik naar de agent die tegenover mij zit. Ik ben bang voor wat hij gaat vragen. Ik kan toch niets zeggen over mijn relatie met Nigel? Dan verpest ik alles!

'Rustig maar. Ik ga je een alleen maar een paar simpele vragen stellen,' zegt de agent die waarschijnlijk mijn angstige gezicht zag.

'Waarvan ken je Janne?' Hij pakt een schrijfblok en een pen erbij.

'Via Nigel,' zeg ik. Misschien kon ik beter meneer Howard zeggen, maar ik had er even niet aan gedacht.

'Wat is Nigel van jou?' Ik zucht even. Ik baal van deze vraag.

'Hij is mijn Engels leraar.' Ik zie de agent even wat opschrijven.

'Wat voor een band heb je met hem? Aangezien je hem bij zijn voornaam noemt.'

'Hij is jong. Iedereen noemt hem bij zijn voornaam. Zolang we hem maar met respect behandelen vind hij het niet erg.' Ik zie de agent weer wat opschrijven.

'Heb je enig idee waarom Janne dit heeft gedaan?' Ik knik even.

'We weten dat Janne een gedrag stoornis en persoonlijkheidsstoornis heeft. Ze kan dingen anders opvatten dan ze zijn.'

'Hoe bedoel je dat?' De agent kijkt me even vragend aan.

'Toen ik bijles kreeg van Nigel dacht Janne dat we een stel waren. Wat natuurlijk onzin is, maar dat soort dingen denkt zij dan.'

Er wordt op de deur geklopt en een andere agent komt naar binnen lopen. Hij fluistert iets in zijn oor en loopt dan weer weg.

'Ik weet genoeg. Zodra we Janne gevonden hebben krijg je het meteen te horen, maar als we je hier weer willen voor verhoring moet je bereid zijn om te komen.' Ik knik even.

'Je mag gaan.' Hij wijst naar de deur. Ik sta op en loop terug richting de wachtkamer. Nigel en Jeffrey zitten al te wachten en ook zie ik mijn ouders staan. Snel ren ik naar ze toe.

'Mijn meisje,' zegt mam die me in haar armen neemt. Ik hoor haar even snikken en ook bij mij komt er een traan uit.

'We waren zo ongerust,' zegt pap. Hij geeft me snel een kus op mijn voorhoofd. Ik veeg mijn tranen weg en kijk even naar Nigel.

'We gaan naar huis, schat. We willen het hier met je over hebben.' Ik knik en wil met mijn ouders meelopen, maar ik blijf nog even stil staan. Ik moet nog naar Nigel en Jeffrey.

'Ga maar vast naar de auto,' zeg ik. 'Ik kom er zo aan.' Ik knik even als teken dat het goed is en ze zich geen zorgen hoeven te maken.

'Hey,' zeg ik tegen Nigel en Jeffrey. Nigel kijkt even om zich heen en als hij ziet dat er geen agent is drukt hij een kus op mijn voorhoofd.

'Kunnen we morgen praten?' Vraag ik aan hem. Nigel schudt zijn hoofd even en kijkt betreurd naar de grond. Bezorgd kijk ik hem aan.

'We moeten het niet doen,' zegt hij. 'Ik heb je zo in de problemen gebracht.' Ik schud snel mijn hoofd en pak zijn hand.

'Alsjeblieft.' Ik kijk hem even aan en zijn bruine ogen kijken recht in die van mij. Uiteindelijk knikt hij.

'Ik wil voorlopig niet thuis zijn. Janne heeft de sleutel en ik vind het geen fijn gevoel om nu in het appartementencomplex te zijn. Ik logeer bij Ashley voor en paar dagen.' Ik knik even.

'Zullen we half twee afspreken bij het café in de stad? Dan kunnen we samen lunchen.' Vragend kijk ik hem aan. Hij knikt en trekt zijn hand uit die van mij. Snel druk ik een kus op zijn wang en dan loop ik naar de auto waar mijn ouders op me zitten te wachten.

Thuis spring ik gelijk op de bank. Ik weet dat mijn ouders vragen voor me hebben en ik die nu allemaal moet gaan beantwoorden. Ik weet ze zich afvragen waarom ik vast heb gezeten met mijn Engels leraar en ik weet dat ik eerlijk moet zijn. Maar ik weet ook dat als ik eerlijk ben ik Nigel én mezelf in de problemen breng.

'Wat heeft dit allemaal te betekenen?' Mam kijkt me bezorgd aan. 'Waarom ben jij samen met je Engels leraar en zijn vriend ontvoerd?'
Ik zucht even en begin dan te vertellen.

'Zijn vriendin is gestoord,' zeg ik. Ik neem een slok van mijn thee dat pap ondertussen voor me heeft neergezet.

'Dat klopt. Ik weet van haar problemen, maar er moet toch iets zijn waarom ze jou, meneer Howard en Jeffrey dit aandoet?'

'Hoe ben je erachter gekomen dat ik ontvoerd was?' Vraag ik.

'Ik kreeg jouw berichtje van dat je bij Carmen sliep. Je weet dat ik wil dat je niet meer zo vaak weg bent dus ben ik naar Carmen's huis gegaan en haar moeder zei dat je er helemaal niet was.'
Ik ril even van de kou.

'We zijn nog nooit zo ongerust geweest,' zegt pap. Mijn moeder legt haar hand op mijn schouder.

'Je moet er met ons over praten,' zegt ze. Ik knik en sta op.

'Maar niet nu. Ik ben moe.' Ik zie dat het pas zes uur is, maar dat kan me niet schelen. Ik ren naar boven en kruip in bed. Het duurt niet lang voor ik in slaap val.