After I met you

1.52

Lucy

Moeizaam open ik mijn ogen en gelijk breng ik mijn hand naar mijn voorhoofd. De hoofdpijn is niet te beschrijven. Ik schrik even als ik Mason naast me zie liggen. Snel stap ik uit bed om mijn kleren aan te trekken. Ik weet niets meer van gisteravond. Snel loop ik de logeerkamer uit.

'Ik dacht al dat ik wat hoorde,' zegt Jeffrey die de badkamer uit komt lopen. Hij staat slechts voor me in zijn boxer. Verbaasd kijk ik hem aan. Is hij ook blijven slapen?

'Er zijn gister wat dingen gebeurd,' zegt hij. 'Tussen Janne en mij. Laten we zeggen dat er een soort gevoelens in het spel zijn.'

'Je meent het,' is mijn reactie. Ik wil maar beneden lopen, maar Jeffrey trekt me aan mijn arm.

'We moeten allemaal verder, Lucy. Janne, jij en ik. Janne en ik zijn daar mee bezig, maar jij blijft maar hangen in het verleden. Zo schiet je niet erg op.' Ik kijk hem even boos aan en trek mijn arm dan uit zijn hand.

'Had je me niet wakker kunnen maken?' Vraag ik aan Janne die in haar badjas op de bank zit. Het huis is nog steeds een troep.

'Ik wilde dat je zag wat je had gedaan. Je moet weten dat drank niet de oplossing is.'

'Je moet je niet met mijn zaken bemoeien,' zeg ik terwijl ik bij haar op de bank ga zitten.

'Je moet niet iedereen zo van je af duwen.' Ik zeg even niets. Janne heeft gelijk. Ik moet niet zo doen. Zij wil me helpen net zoals Carmen en Mason. Iets in me is gewoon boos. Ik denk even aan vanmiddag. Vanmiddag is het de laatste keer dat ik Aiden kan zien. Hij wilde me iets zeggen en ik vraag me af wat.

'Het spijt me,' zeg ik zachtjes. Ze schudt haar hoofd en trekt me tegen zich aan.

'Ik beloof je dat alles goed komt. Je moet er zelf gewoon in geloven.' Ze aait even over mijn hoofd en drukt een kus op mijn wang.

'Hoe zit het tussen jou en Jeffrey?' Vraag ik als ik me uit haar armen heb getrokken. Ze staat op en haalt haar schouders op.

'We hebben het bed gedeeld,' zegt ze. Verbaasd kijk ik haar aan. 'Ik weet het,' zegt ze. 'Het is raar om met de beste vriend van je ex te gaan, maar het gebeurde gewoon.'

'Heb je gevoelens voor hem?' Vraag ik. Janne komt de keuken weer uit met twee kopjes thee.

'Je moet het zelf weten,' zeg ik terwijl ik de kop thee overhandig. 'Ik ben alleen bang. Ik ben bang dat hij net als Aiden is.'

'Dat is niet zo,' zegt Janne beslist. 'Ik weet dat het moeilijk is om mensen te vertrouwen, maar je moet weten dat er mensen zijn die wel eerlijk zijn. Aiden was een uitzondering.' Ik hoor de trap kraken en het duurt niet lang voor Mason in de deuropening staat.

'Ook goedemorgen,' zegt Janne overdreven vrolijk. Ze klopt op de bank en Mason neemt naast me plaats.

'Zou ik je naar huis brengen?' Vraagt hij aan me. Ik schud mijn hoofd, maar zeg niets. Ik wil niet dat hij denkt dat alles goed is tussen ons. Ook Jeffrey komt de kamer in en neemt plaats op de stoel. Snel drink ik mijn thee op en loop ik naar de gang om mijn schoenen aan te trekken.

'Heb je nog hulp nodig met opruimen?' Vraag ik aan Janne. Janne kijkt me even verbaasd aan.

'Moet je ergens heen?' Ik denk even na, maar ik besluit toch om eerlijk te zijn.

'Naar Aiden,' zeg ik. 'Hij wilde me iets zeggen voordat hij vertrekt.' Mason staat op en pakt mijn arm.

'Niet doen, Lucy.' Ik haal me uit zijn hand en kijk hem zuchtend aan.

'Niet weer beginnen nu!' Roep ik kwaad. 'Ik zeg eerlijk dat ik naar Aiden ga en dat is niet goed. Als ik lieg is het ook niet goed. Voor jou is niets goed!' Kwaad loop ik het huis uit. Het is ongeveer tien minuten lopen naar het politiebureau en met buikpijn loop ik naar binnen.

'Ik kom voor Aiden Clarke,' zeg ik bij de receptie. De vrouw gebaart dat ik naar de spreekkamers moet gaan om daar in de wachtkamer te wachten. Het duurt niet lang voor een agent me komt halen en zegt dat ik mag komen. Als ik aankom zit Aiden al klaar.

'Je bent er,' zegt hij. Ik knik en ga op de stoel tegenover hem zitten. 'Dat betekent heel veel voor me.' Hij kijkt me even aan.

'Vertel maar gewoon wat je wilde zeggen,' zeg ik. Aiden knikt en met buikpijn wacht ik even op wat gaat komen.

'Ik wil dat je weet dat ik echt van je gehouden heb.' Een steek schiet door mijn buik als hij dat zegt. Ik weet niet hoe ik moet reageren.

'Ik heb over veel gelogen, Lucy, maar niet over mijn gevoelens voor jou. Dat zou ik nooit doen.' Achter zijn ogen zie ik wat tranen zitten.

'Jij was de eerste persoon van wie ik ooit echt heb gehouden en ik wil dat je dat weet.' Een traan rolt over mijn wang naar beneden en ook Aiden veegt een traan weg.

'En dat doe ik nog steeds,' zegt hij zachtjes. Ik zeg niets en veeg mijn tranen met mijn mouw weg. Ik kijk op de klok en zie dat het kwart voor één is. Over een kwartier moet hij weg.

'De tijd is voorbij,' zegt de agent die weer in de kamer staat. Ik knik en sta op. Aiden kijkt me even aan en staat ook op. Langzaam loopt hij op me af en slaat hij zijn armen om me heen.
De tranen stromen over mijn wangen. Ik trek me uit zijn armen en loop naar de deur. Daar draai ik me nog even om kijk ik hem aan.

'Doei,' zeg ik zacht. Aiden glimlacht door zijn tranen heen en dan loop ik de kamer uit. Buiten krijg ik een enorm schuldgevoel. Ik kan hem niet zo laten gaan. Ik kan het mezelf niet aan doen om zo afscheid van hem te nemen. Buiten ga ik op het muurtje zitten en het duurt niet lang voor Aiden met zijn koffer aan komt lopen. Een auto staat voor hem klaar en ik kijk naar hoe hij zijn koffer in de kofferbak legt.

'Aiden,' zeg ik zacht. Ik ren op hem af en het lijkt alsof alles nu in slow motion gebeurd. Ik laat me in zijn armen vallen en voel hoe zijn handen over mijn rug gaan. Na een minuut trek ik me uit zijn armen en kijk ik hem even aan. Na even twijfelen druk ik dan toch voorzichtig een kus op zijn mond. Onze laatste kus. Het is kort, maar intens. Langzaam trek ik mijn gezicht terug en kijken we elkaar nog even aan. Dan gebaart de agent dat ik moet vertrekken. Aiden laat zijn duim even over mijn wang glijden en loopt dan naar de auto waar hij de deur opent.

'Het ga je goed,' zegt hij nog. Ik knik door mijn tranen heen en dan stapt hij de auto in. Binnen tien seconden is de auto de hoek om en is Aiden echt uit het zicht. Alleen, met de tranen die over mijn wangen stromen blijf ik achter.

'Lucy?' Hoor ik ver achter me vandaan. Het is de stem van Mason. Ik draai me om en kijk hem even aan. Dan ren ik huilend op hem af en laat ik me overstuur in zijn armen vallen.