After I met you

1.26

Lucy

'Nigel!' Rennend ren ik rondom de school. Nergens is een Nigel te zien. Ondertussen is het kwart over één.

Ik besluit naar huis te gaan. Ik zal hem maandag wel zien. Met grote onzekerheid klim ik via mijn raam weer omhoog.

'Was het een leuk feest?' Ik schrik als ik mijn vader op mijn bed zie zitten. Hij heeft de deur dus open gekregen.

'Ja hoor,' zeg ik. Ik haal even een make-up doekje langs mijn gezicht en trek dan mijn pyjama aan.

'Het boeit je ook niets wat wij zeggen, hè?' Ik haal mijn schouders op.

'Wat maakt het uit? Mijn mening telt toch niet.'
Mijn vader staat op en pakt mijn telefoon van mijn nachtkastje.

'Deze heb je even niet meer nodig.' Zonder nog iets te zeggen loopt hij weg. Zuchtend val ik na vijf minuten in slaap.

Het weekend is snel voorbij gegaan en met buikpijn zit ik op de fiets.

'Hey,' groet Jayda me op het schoolplein. Ik lach even, maar zeg niets.

'Met het verkeerde been uit bed gestapt?' Ik haal mijn fiets van het slot en loop naar haar toe.

'Ik heb het hele weekend zonder telefoon op mijn kamer gezeten,' leg ik uit. 'Ik ben niet erg vrolijk.' Samen lopen we naar binnen.

'Waar zijn Carmen en Roos?' Vraag ik aan Jayda die haar jas ondertussen in haar kluis propt.

'Vast al boven.' Ik kijk even op mijn rooster. Engels. Het eerste wat door mijn hoofd gaat is Nigel. Zou hij er zijn?

Samen lopen we het lokaal ik. Roos en Carmen zitten al aan tafel. Verbaasd kijk ik naar de vrouw die achter het bureau zit.

'Hallo,' zegt ze. Ze staat op en steekt haar hand uit. 'Ik ben mevrouw Demen.' Jayda en ik schudden haar de hand.

'Waar is Nig...-' Ik hou me nog net in. 'Waar is meneer Howard?' Vraag ik aan Demen. Ze kijkt me even aan.

'Ik ga dat zo klassikaal uitleggen.' Ze gebaart dat we moeten gaan zitten en zodra de klas vol is begint ze te vertellen.

'Meneer Howard heeft aangegeven voorlopig weg te zijn. We weten niet voor hoe lang, maar er zijn familieomstandigheden.'

'Weet jij waar hij is?' Fluistert Carmen in mijn oor. Ik kijk haar even aan.

'Ik denk dat ik je wat moet vertellen. We spijbelen de rest van de dag,' zeg ik tegen haar.

'Waarom heeft hij geen afscheid genomen?' Vraagt Mason. Hij kijkt me even aan.

'Er zat haast achter om naar Engeland te vertrekken,' zegt Demen. Ze staat op en pakt haar boek.

'We gaan beginnen met de les.'

Zodra de bel gaat loop ik met Carmen naar de fietsenstalling. Beiden hebben we ons ziek gemeld.

'Ga je me nog vertellen wat er aan de hand is?' Vraagt ze ongeduldig als we eenmaal op de fiets zitten. Ik knik begin te vertellen. Over de ontmoeting na het schoolfeest, het harde schot dat ik heb gehoord en nu hoe hij is verdwenen.

'En waarom wil je nu hier heen?' Vraagt ze als we voor het appartementencomplex staan.

'Geloof jij nou echt dat Nigel naar Engeland is voor familiezaken?' Ik druk op Jeffrey's verdieping. Ze haalt haar schouders op.

'Nigel zou nooit weggaan zonder iets te laten weten!' Roep ik. Ik druk op de deurbel en al snel staat Jeffrey in de deuropening.

'Wat doe jij hier?' Vraagt hij vrolijk. Ik lach even.

'Ik ben de huissleutel van Nigel vergeten. Mag ik die van jou even lenen?' Hij knikt en haalt de sleutel uit zijn zak.

'Wat ga je doen dan?' Vraagt hij verbaasd.

'Mijn boek ligt daar nog.' Zonder hem nog aan te kijken nemen we de trap naar de volgende verdieping en steek ik de sleutel in het slot.

'Nigel!' Roep ik. Het huis ziet er normaal uit. Niets geks en je kunt zien dat hij er niet meer is geweest. Zijn jas en schoenen zijn weg. Zijn bed is opgemaakt en het aanrecht is leeg.

'Wat is dat?' Carmen wijst verbaasd naar een briefje dat op zijn nachtkastje ligt. Ik pak het briefje en kijk wat er staat.

'S.O.S?' Zegt Carmen vragend. Ik kijk haar even angstig aan.

'Dat betekent dat hij om hulp vraagt,' leg ik uit. Carmen glimlacht even.

'Waarom lach je?' Vraag ik bits. Ze legt haar hand even op mijn schouder. Ondertussen stroomt er een traan langs mijn wang.

'Dan leeft hij nog,' zegt ze. 'Als dit is gebeurd na het schot is hij hier nog geweest!' Ik rol even met mijn ogen.

'Ik ben hier al weken niet meer geweest, Car!' Roep ik. 'Wie weet hoe lang dit daar al ligt.' Ik pak het briefje en ik loop naar de woonkamer.

'Je moet niet gelijk van het ergste uit gaan,' zegt Carmen. Ik zucht even en ga voor het raam staan.

'Carmen! Mijn vriend is misschien dood of vermist. Hij heeft niemand ingelicht en het enige wat we vinden is een stom briefje met S.O.S erop!' Boos stop ik het briefje in mijn broekzak.

'Sorry,' zeg ik tegen haar. 'Ik mag het niet op jou afreageren.' Ik omhels haar even.

'Je vriend? Ik dacht dat het uit was?' Zegt ze vragend. Ik knik even.

'Het is ook uit, maar volgens mij voelen we beiden iets voor elkaar,' leg ik uit. Carmen pakt mijn hand.

'Ik wil dat je weet dat ik voor je klaar sta en je wil helpen als je mijn hulp nodig hebt,' zegt ze. Dankbaar knik en glimlach ik.

Ik loop naar de kast en pak er nog een reservesleutel van het huis uit.

'Er klopt hier iets niet,' zeg ik. 'Ik wil weten wat er aan de hand is en samen gaan we hem net zo lang zoeken totdat ik weet waar hij is.' Ik trek haar mee het huis uit.