After I met you

1.12

Nigel

Snel loop ik mijn appartement in en kijk ik zoekend door de woonkamer. Lucy is nergens te bekennen.

'Ze is weg hoor.' Jeffrey staat in de keuken en schenkt een glas cola in.

'Waar is ze?' Vraag ik aan hem. Ik kijk op de klok. Het is half tien. Ik heb haar laten zitten. Ik was gewoon helemaal de tijd vergeten. Dat kan toch gebeuren?

'Ze heeft op je gewacht, maat.' Hij geeft een glas cola aan mij en samen gaan we op de bank zitten.

Ik baal. Ik heb m'n meisje op me laten wachten. Het was mijn initiatief om vanavond een romantische avond te hebben en zelf ben ik niet komen opdagen.

'Hoe was het bij Janne?' Vraagt Jeffrey.

'Heb je tegen Lucy gezegd dat ik naar Janne toe ging?' Vraag ik snel. Jeffrey knikt en hoofdschuddend kijk ik hem aan.

'Ik wist niet dat dat niet mocht!' Roept hij. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik een berichtje van Lucy heb. Snel open ik het.

Lucy: Heb genoten van onze avond! Groeten aan Janne.

Mijn hart doet pijn als ik dit lees. Ik heb haar boos gemaakt en het ergste is dat ik haar gewoon begrijp.

'Ik ben even weg!' Ik pak mijn jas van de kapstok en ren zowat het huis uit.

Snel spring ik in de auto en rijd ik naar de dansschool van Ashley. Het is vrijdagavond en dat betekent dat Ashley vandaag aanwezig is.

'Wat doe je jij hier?' Vraagt ze verbaasd als ik de zaal in loop.

'Ik heb je nodig,' zeg ik. Ik ga naast haar op de grond zitten.

'Lucy Kuyper,' begin ik. 'Ik neem aan dat jij haar adres hebt?' Vragend kijk ik haar aan. Ashley knikt verbaasd.

'Ik mag dat niet geven,' zegt ze. Ik schud even mijn hoofd. Ze moet wel.

'Ik ben je broertje. Ik doe echt niets geks. Het is belangrijk,' leg ik uit. Vragend kijkt ze me aan. Ze wacht op uitleg.

'Lucy is een leerling van me. Ik zou vandaag een gesprek hebben met haar en haar ouders voor eventueel bijles, maar ik ben het adres vergeten,' lieg ik.

Ashley opent haar map en pakt er een blaadje uit. Uit haar notitieblok scheurt ze een blaadje en daar schrijft ze het adres op. Ik druk een snelle kus op haar voorhoofd en sta op.

'Bedankt!' Roep ik terwijl ik de zaal verlaat.

Ik rij de straat in en zoek naar nummer 187. Mijn auto parkeer ik op de parkeerplaats en via het steegje loop ik naar de tuin.

Eerst check ik even of ik niemand in de woonkamer zie zitten. Voorzichtig klim ik over de tuindeur. Ik zie Lucy op de bank zitten en verder is het donker. Zachtjes klop ik op de deur. Verschrikt kijkt ze mijn kant op.

'Wat doe je hier?' Vraagt ze als ze de deur heeft geopend. Ik loop achter haar aan naar binnen.

'Praten,' zeg ik. Ik ga op de bank zitten en kijk haar aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen.

'Er valt niets meer te zeggen,' zegt ze. 'Jij gaat stiekem naar je ex. Als ik iets niet mag weten stelt onze relatie niets voor en heb jij gewoon dingen te verbergen.' Ik knik even.

'Je hebt gelijk,' zeg ik. 'Ik ben inderdaad stiekem naar mijn ex gegaan en wilde het inderdaad voor je verbergen.' Lucy staat op en gaat voor het raam staan met haar rug naar me toe.

'Ik wist dat je dingen zou denken. Ik ben naar Janne toe gegaan om te zeggen dat ze me niet meer moet lastig vallen.' Ik sta op en loop naar haar toe. Mijn hand leg ik op haar schouder.

'We moeten stoppen,' zegt ze. Ze draait zich naar me om en kijkt me intens aan. Een traan rolt inmiddels over haar wang.

'Het werkt niet. We moeten alles stiekem doen. We liegen tegen anderen en ik vergeet mijn eigen vriendinnen omdat ik zo met jou bezig ben.' Met mijn duim veeg ik haar tranen weg.

'Ik wil je,' zeg ik tegen haar. Ze pakt mijn hand en wrijft er even over.

'Ik jou ook.' Ze gooit haar armen om me heen.

'Maar het werkt niet,' zegt ze als ze me weer los laat. Ik voel mijn hart in stukken gaan. Ik ben gek op Lucy. Ik wil haar niet kwijt, maar ik weet ook dat ze gelijk heeft.

'Je zou mij nooit mee kunnen nemen naar de bioscoop of een restaurant. Je zou mij nooit kunnen voorstellen aan je familie.'

Ze laat mijn hand los en loopt weer naar de deur waardoor ik naar binnen kwam.

'Misschien ooit,' zegt ze terwijl ze de deur opent. 'Misschien dat het ooit zal werken.' Ik kijk haar even aan.

'Maar nu gewoon niet.' Ik loop naar de deur en loop de tuin weer in. Aan het eind van de tuin kijk ik haar nog even aan en dan klim ik via de schutting de tuin weer uit.

———

Dit deed me best pijn om te schrijven. Ik zit vol inspiratie!

Vanavond komt er nog even een hoofdstuk online met een paar belangrijke mededingen/vragen. Lees dat dus even!