After I met you

1.15

Lucy

'Hoe ga je het aanpakken?' Vraagt Carmen op de terugweg van dansles.

'Wat bedoel je?' We wachten voor het rode stoplicht en vragend kijk ik haar aan.

'Wil je Howard nog terug?' Ik haal mijn schouders op.

'Ik moet me focussen op Mason. Hij wil voor mij gaan en met hem heb ik al zoveel meegemaakt.' Als het stoplicht op groen springt fietsen we door.

'Ik moet hier links.' Carmen zwaait even en fietst dan haar straat in. Ik voel mijn telefoon rinkelen en neem snel op. Het is Mason.

'Hey!' Roep ik enthousiast.

'Hey. Kan je naar het park komen?' Vraagt hij.
Ik kijk even naar de tijd, maar ik zie dat het pas half negen is.

'Ja hoor. Hoezo?' Vraag ik nieuwsgierig. Ik sla linksaf en zie in de verte het park al liggen.

'Ik wil je wat vragen.' Zonder nog iets te zeggen hangt Mason op. In de verte zie ik Jayda op het bankje zitten en ik schrik als ik zie wie er naast zit. Het is Nigel. Wat moeten die twee nou weer met elkaar? Ik voel een steek door mijn buik gaan als Nigel zijn arm over haar heen legt. Snel fiets ik er naar toe.

'Hey,' zeg ik. Nigel weet niet hoe snel hij zijn arm weg moet halen.

'Wat doe je hier?' Vraag ik aan Jayda. Jayda weet even niet wat ze moet zeggen.

'Het is uit met m'n vriend. Ik ging hierheen om na te denken en toen kwam ik meneer Howard tegen.' Ik kijk Nigel even aan.

'Lucy!' Mason komt aangefietst en ik zie Nigel verbaasd naar hem kijken.

'Mensen maken misbruik van situaties,' zeg ik tegen Jayda. 'Kijk uit tegen wie je wat zegt!' Ik werp nog even een blik naar Nigel en loop dan achter Mason aan verder het park in.

'Vertel!' Roep ik als we op het bankje zitten.

'Je gaat het niet leuk vinden,' zegt hij. Ik haal onverschillig mijn schouders op.

'Morgenavond is er een familie etentje en Kevin komt vannacht pas terug uit Amerika,' begint hij te vertellen.

'Omdat ik de enige ben zonder vriendin wilde ik je vragen om mee te gaan.' Ik moet even lachen.

'Je gebruikt me dus?' Mason schudt zijn hoofd.

'Vergeet niet dat ik jou nog steeds wil,' hij legt zijn hand op mijn bovenbeen als hij dat zegt.

'En daarbij maak je een goeie indruk. Mijn broer mag je en mijn oma vraagt ook vaak naar je.' Ik lach even.

'Ik ga wel mee. Hoe laat?' Vraag ik.

'We halen je om half zeven op bij je huis.' Ik knik en stap weer op mijn fiets.

'Ik moet nu wel gaan. Moet nog even wat aan het Engels opstel doen.' Ik geef hem een knuffel en fiets dan weg.

Zodra ik thuis ben en omgekleed heb kruip ik in bed. Ik heb geen zin meer om Engels te maken. Ik zie dat ik een sms heb van een anoniem nummer.

Anoniem: Hallo knapperd. Hoe gaat het tussen jou en Nigel?

Mijn ogen worden groot en mijn hand begint te trillen. Wie is dit? Wie weet af van Nigel en mij en wie noemt mij knapperd?

U: Wie ben je?

Ik weet dat het een stomme vraag is. Alsof er iemand is die dat zou zeggen.

Anoniem: Ik vroeg jou eerst wat.

Ondertussen voelt het alsof ik elk moment kan overgeven. Dit maakt me bang. Als er iemand is die van mijn relatie met Nigel af weet hebben we een dik probleem. Even denk ik na. Carmen weet het, maar die zou er nooit iets mee doen. Dat weet ik zeker.

Anoniem: Gaan we negeren?

U: Ik weet niet wie Nigel is.

Ik wacht vol buikpijn af op het volgende berichtje en het duurt niet lang voor die komt.

Anoniem: Misschien herken je de naam "meneer Howard"?

Ik spring uit bed en trek over mijn pyjama een joggingbroek en trui aan. Met mijn schooltas voor morgen en normale kleren loop ik naar beneden. Ik zie dat het half elf is.

'Wat ga je doen?' Vraagt mijn moeder verbaasd als ze mijn schoenen ziet aandoen. Ook pap kijkt verbaasd.

'Bij Carmen slapen.' Ik trek mijn jas aan en gooi mijn tas over mijn schouder.

'Ben je gek geworden?' Vraagt pap. Ik knik en pak mijn sleutels.

'Het is een noodgeval!' Roep ik terwijl ik richting de voordeur loop.

'Lucy Kuyper! Ik wil dat je nu terugkomt!' Mams stem klinkt dringend, maar snel loop ik het huis uit en ren ik naar Carmen.

'Hey,' zegt Carmen's moeder verbaasd als ik naar binnen kom lopen.

'Lieverd, wat doe je hier?' Vraagt ze. Ze kijkt verbaasd naar mijn tas.

'Ik heb ruzie thuis. Mag ik hier slapen?' Ze kijkt me even aan en knikt dan.

'Maar ik sms je moeder,' zegt ze. Ik knik en loop dan door naar Carmen's kamer.

'Wat doe je hier?' Vraagt ze met een slaperig hoofd. Zo te zien sliep ze al. Ik trek mijn kleren uit en kruip naast haar in bed.

'Ik moet je wat laten zien.' Ik pak mijn telefoon en laat haar de sms'jes zien.

'Wie heb je het nog meer verteld?' Vraagt ze.

'Niemand!' Carmen gaapt even.

'We hebben het er morgen wel over. Ik wil slapen,' zegt ze. Ze draait zich weer om.

U: Wie ben je?

Ik weet dat het niet lang duurt voordat ik een berichtje terug heb.

Anoniem: Denk daar maar eens goed over na, babe. Sweet dreams!

———

Oh oh...
Wie denken jullie dat de anonieme berichten stuurt? Ben erg benieuwd!

Oh en wie weet toevallig waarom ik niet kan zien op welke plaats dit boek staat?