After I met you

1.33

Nigel

Moeizaam open ik mijn ogen. Ik zie dat Lucy en Jeffrey al wakker zijn.

'Heb je een beetje geslapen?' Vraagt Lucy aan mij. Ik haal mijn schouders op. Ik wil niet dat ze bezorgd om mij is. Dat ben ik al om haar.

'Hoe laat is het?' Vraag ik. Jeffrey draait zijn hoofd om op zijn horloge te kijken.

'Half één,' zegt hij. Lucy zucht even diep.

'Zouden ze zich op school niet afvragen waar ik ben?' Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op.

'Bij mij had ze ook een smoes bedacht,' zeg ik. 'Janne is geschift! Ze moet opgenomen worden.'

'Ze is al onder behandelingen geweest,' zegt Lucy. Ik kijk haar verbaasd aan.

'Dat stond in die dossiers. Ze heeft allerlei behandelingen gehad, maar dat hielp niet. Ze zit aan de medicijnen en als ze die niet neemt draait ze door.'

'Dat verklaart een hoop,' zegt Jeffrey. Ik moet even lachen om zijn opmerking. De deur gaat open en Janne komt naar binnen.

'Vermist Lucy Kuyper!' Leest ze hardop van haar telefoon. Ik kijk haar even aan.

'Lucy Kuyper is afgelopen dinsdag vertrokken van school en niet meer teruggekeerd, zegt vriendin Carmen. Volgens haar kan Lucy flink in de problemen zitten en is het van belang dat ze zo snel mogelijk gevonden wordt!' Janne lacht even en laat mij de tekst zien dat op het nieuws staat.

'Wat staat daaronder?' Vraagt Lucy. Ze wil wijzen naar het volgende stukje tekst, maar dan beseft ze dat dat niet kan.

'Lucy droeg op haar dag van verdwijning een zwarte spijkerbroek met een lichtgrijs vest. Aan haar voeten droeg ze zwarte All Stars.'

'Hoe kun je!' Roept ze kwaad.

'Ik hoop dat je opgesloten wordt en nooit meer wordt vrijgelaten!' Janne lacht even om wat Lucy zegt en loopt dan weer weg. De deur draait ze zich op slot.

'Ze zijn in ieder geval naar je op zoek,' zeg ik om haar gerust te stellen. Ze haalt haar schouders even op.

'Ik weet in ieder geval dat Carmen me niet laat zitten. Ze is slim. Ze komt er wel achter.'

'Ga nog even slapen,' zeg ik tegen Lucy. Ze knikt en laat haar hoofd iets schuin hangen. Jeffrey is ondertussen ook al in slaap gevallen en het duurt niet lang voor ik ook weer in een onrustige slaap val.

Het is inmiddels vrijdagochtend en de dagen zijn voorbij gegaan. Janne kwam om ons eten en drinken te brengen en verder hebben we niets kunnen doen. Nog steeds is er geen enkel spoor van de politie.

Janne komt naar binnen en haalt het touw van Jeffrey's pols.

'Je mag naar de wc,' zegt ze. Zodra hij van de stoel is neemt ze hem mee naar Jeffrey's schuur waar nog een oude wc stond.

'Ik ben bang dat ze ons niet vinden,' zegt Lucy. Snel schud ik mijn hoofd.

'Ze vinden ons, Lucy. Dat beloof ik je!' Ze haalt haar schouders op en als Jeffrey terug is is het haar beurt om naar de wc te gaan.

'Als we hier weg zijn. Ga ik weg,' zeg ik tegen Jeffrey. Ik heb haar leven verwoest en haar ouders zullen me haten.' Lucy komt terug en Janne wilt mij losmaken, maar ik houdt haar tegen.

'Ik hoef niet,' zeg ik tegen haar. Ze lacht even en laat me vastzitten.

'We zijn nu drie dagen verder,' zegt Lucy tegen haar. 'Ik denk niet dat het nog lang duurt voor de politie weet waar we zijn.'

'De politie is achterlijk,' zegt Janne lachend. 'Maar het is goed dat je de hoop niet verliest.'
Ze wil weglopen, maar draait zich nog even om bij de deur.

'Ik ben tot vanavond in Den Haag,' zegt ze. 'Mijn ouders willen me even zien,' zegt ze terwijl ze met een gemene blik naar mij kijkt.

'Dat snap ik. Binnenkort kan dat niet meer, want dan zit je achter de tralies.' Lucy glimlacht bij wat ze zegt en ik zie dat Janne haar opmerking niet zo leuk vind.

'Vanavond staat broccoli op het menu,' zegt ze. 'Tot vanavond!'

Ze loopt weg en weer blijven we met zijn drieën achter.

'Wat wil ze hier toch mee bereiken?' Vraagt Lucy. 'Ze kan ons toch hier niet laten wegrotten!'

Na een uur stil zijn en wat praten wordt er op de deur geklopt. Verbaasd kijken we elkaar aan. Janne kan het niet zijn.

'Hallo?' Hoor ik. Lucy begint te gillen.

'Carmen!' Roept ze. 'We zitten binnen!' Tranen rollen over haar wangen.

'Ik bel de politie!' Hoor ik Carmen roepen. Ook bij mij rollen de tranen over mijn wangen. Tranen van opluchting.

'Hoe heb je ons gevonden!' Roept Lucy.

'Ik leg zo alles uit! Van de politie moet ik achter op de parkeerplaats wachten voor de zekerheid!'

We horen Carmen's voetstappen en het duurt niet lang voor de politie bij ons is aangekomen.

'Jullie zijn veilig!' Roept een agent. We worden losgemaakt en ik wil Lucy om de hals vliegen, maar dan pas besef ik dat de politie er is en die vragen kan gaan stellen.

'Jullie moeten mee naar het bureau,' zegt een agent. We knikken en lopen mee naar buiten. Het buitenlicht doet pijn aan mijn ogen. Al die dagen hebben we in het schemer gezeten.

Op de parkeerplaats staan allerlei mensen te kijken en ook Ashley zie ik staan. Ze rent op me af en vliegt me om de hals.

'Het spijt me,' zeg ik tegen mijn zus. Ik kijk naar Lucy die inmiddels huilend om Carmen's nek hangt. De politie gebaart dat we mee moeten komen en dat doen we.

Samen met Lucy en Jeffrey stap ik in de auto en zodra we zitten pak ik voorzichtig Lucy's hand. Van mij mag deze rit uren duren.

———

Wat voelde het lekker om dit te schrijven, haha! Hebben jullie nog zin in de volgende delen? -x