After I met you

1.45

Lucy

'Rustig,' hoor ik Mason tegen me zeggen. Ik kijk hem even aan en als ik naar het bord kijk is Aiden verdwenen en staat er een jonge vrouw.

Ik voel alle ogen naar me kijken en ik schaam me kapot. Wat moet iedereen nu wel niet van me denken. Zonder erbij na te denken loop ik het lokaal uit gevolgd door Mason.

'Wat gebeurde er?' Vraagt hij aan me. Ik haal even mijn schouders op en veeg een traan weg die ondertussen naar beneden loopt.

'Ik dacht dat ik Aiden zag,' stamel ik. Mason wrijft even over mijn rug en trekt me dan naar zich toe.

'Hij was er niet, Lucy. Alleen mevrouw Bos stond voor het bord.' Ik kijk hem even aan.

'Echt?' Hij knikt en kijkt me vriendelijk aan. De deur gaat open en mevrouw Bos komt naar ons toe. Zie ziet er jong en vriendelijk uit.

'Ga maar even naar binnen, Mason,' zegt ze. Mason doet wat ze zegt en samen blijven we achter.

'Jij bent vast Lucy.' Ik knik en schud haar de hand.

'Ik ben mevrouw Bos. Ik ben zevenentwintig jaar en ik ga je de aankomende twee jaar Engels geven.' Ik knik wat, maar zeg niets.

'Ik heb gehoord over meneer Howard en jou,' zegt ze voorzichtig.

'Howerd? Zeg maar gerust Clarke.' Mevrouw Bos kijkt me even aan. Ik kan aan haar zien dat ze het ongemakkelijk vindt.

'Hoe dan ook,' gaat ze verder. 'Als je het een keer fijn vindt om te praten dan ben ik er voor je.' Ik knik en glimlach even. Ze is aardig.

'De directeur verwacht je,' zegt ze. Ik knik weer en wil de trap op, maar ik blijf staan. Even kijk ik mevrouw Bos aan.

'Wilt u met me meelopen?' Vraag ik. Ik vind het raar om te vragen, maar ik durf gewoon niet alleen. Ik ben bang. Bang om door school te lopen en bang om alleen te zijn.

'Natuurlijk,' zegt ze waarnaar ze met mij naar het kantoor van de directeur loopt. Ze klopt op de deur en wacht tot er open wordt gedaan.

'Ik zie je nog wel,' zegt ze. Ze legt even haar hand op mijn schouder en verdwijnt dan de hoek om.

'Kom binnen,' zegt meneer van Breukelen, de directeur. Ik loop het kantoor in en ga op de stoel zitten tegenover zijn bureau.

'Hoe gaat het met je?' Ik kijk naar hoe hij op de stoel ploft en haal mijn schouders even op.

'Ik weet dat het snel is, maar ik wil het er even met je over hebben.' Hij gooit zijn benen over elkaar en kijkt me even aan.

'Lucy,' begint hij. 'Als meneer Howard je...-'

'Clarke,' onderbreek ik hem. 'Noem hem gewoon Aiden Clarke. Dat is zijn echte naam.' Meneer van Breukelen kijkt me even aan en gaat dan verder met zijn verhaal.

'Als meneer Clarke je gedwongen heeft is het noodzakelijk dat je dat met ons bespreekt.' Ik knik wat, maar zeg verder niets.

'Als hij je bedreigd heeft ook.' Ik zucht even en dan trek ik mijn mond open.

'Ik was verliefd,' begin ik. 'Deels was gewoon vrijwillig, maar ik had gewoon niet door dat hij over alles had gelogen.' Meneer van Breukelen kijkt me even aan en ik zie dat hij niet weet wat hij moet zeggen.

'Hij is gewoon gestoord,' zeg ik. 'Heeft u nog meer vragen of mag ik gaan?'

'Ik snap dat je niet klaar bent om te praten, maar het is wel nodig. Je hebt aardig wat meegemaakt.' Ik lach even nep.

'Ik heb niemand nodig,' zeg ik.

'Waarom wilde je dan dat mevrouw Bos je hier naar toe bracht?' Ik zucht even en trek mijn wenkbrauwen op. Verder zeg ik niets.

'Je mag gaan,' zegt hij. Ik sta op en loop zonder nog wat te zeggen naar beneden om terug naar het Engels lokaal te gaan.

'Hoe ging het?' Vraagt Roos als ik naast haar ga zitten. Ik haal mijn schouders op en leg mijn boeken op tafel. Ik heb geen zin om het er over te hebben en ik wil niet dat mensen me zielig gaan vinden. Ik schrik als ik mijn telefoon voel trillen en de ringtone af gaat.

'Lucy?' Verbaasd kijkt mevrouw Bos me aan. Iedereen kijkt mijn kant op, maar nu kan het me even niet schelen.

'Het is de politie,' zeg ik.