After I met you

1.38

Lucy

'Ach hou toch op. Je probeert me bij hem weg te krijgen!' Roep ik. Ik wil weglopen, maar Janne houdt me tegen.

'Raak me niet aan!' Schreeuw ik. Ik zie wat tranen in haar ogen en meteen probeer ik mezelf te kalmeren.

'Ik weet dat je niets meer gelooft van wat ik zeg en ik weet dat ik je zo veel pijn heb gedaan, maar je moet nu naar me luisteren.' Iets in haar stem vraagt om hulp. Ik kan het gewoon horen.

'We gaan zitten,' zeg ik als teken dat ik bereid ben om te luisteren. Als Janne naast me op de bank zit begint ze rustig aan haar verhaal.

'Nigel heet helemaal geen Nigel,' zegt ze. Verbaasd kijk ik haar aan. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet geloven.

'Nigel heet Aiden Clarke. Hij doet zich voor als een ander.' Ze pakt haar telefoon om wat op te zoeken. Niet lang daarna laat ze een foto zien van een paspoort. Het is het paspoort van Nigel met zijn foto erop, maar inderdaad een andere naam. Aiden Clarke.

'Toen ik nog met hem in een relatie zat. Was hij een keer niet thuis en wilde ik als verrassing de slaapkamer romantisch maken. Het was de dag van het schoolfeest. Ik zocht de rozenblaadjes die ik vroeger een keer had gekocht en in de kast had gelegd. Daar vond ik zijn paspoort.'

'Heb je het hem verteld?' Janne schud haar hoofd.

'Niet meteen. Ik zag hem die nacht na het feest en confronteerde hem ermee. Sinds toen is alles begonnen.'

Ik voel een traan over mijn wang lopen. Alles wat Nigel ooit tegen me heeft gezegd was nep. Zijn naam, zijn liefde voor mij en onze relatie. Alles was gewoon één grote leugen.

'Er is meer,' zegt Janne. Ik zucht even en veeg mijn tranen weg. 'Weet je zeker dat je het wil horen?' Ik denk even na en knik dan. Ik weet nu toch de helft al. Dan kan de rest echt niet ontbreken.

'Hij heeft me alles verteld. Wie hij is, waarom hij heeft gelogen en wat ik moest doen om zelf veilig te blijven.' Janne zegt even niets.

'Lucy...' begint ze. Ik voel een steek door mijn buik gaan. Ik ben bang voor wat ze gaat zeggen.

'Ik ben niet degene met een gedrag en persoonlijkheidsstoornis. Dat is Aiden.'

Ik voel mijn benen slap worden en de tranen rollen over mijn wangen. Ik kan niet geloven wat ze net zei. Ik wil het niet geloven. Hij was mijn vriend. Steeds harder begin ik te huilen en dan neemt Janne me in mijn armen. Dit is iets wat ik nóóit had verwacht. Het voelt alsof iemand me in mijn gezicht slaat en me daarna verteld hoe dom ik ben geweest. Dat ik alles wat hij zei geloofd heb en niets door had. Na ongeveer tien minuutjes ben ik weer rustig.

'Komt er nog meer?' Vraag ik nog een beetje snikkend. Janne knikt en laat me weer los. Ik gebaar dat ze verder kan met haar verhaal.

'Aiden zou mij en mijn familie iets aandoen als ik vertelde over zijn echte bestaan. Hij loog over wie hij was omdat hij vroeger veel heeft meegemaakt. Dat wilde hij vergeten. Hij had een nep paspoort aangemaakt en gedaan alsof Aiden nooit heeft bestaan.'

'En Ashley dan?' Vraag ik. Ik kan niet geloven dat hij zijn eigen zus zo heeft bedrogen.

'Ashley weet dat hij Aiden heet. Maar ze weet niets van zijn stoornissen af.'

'Wat moest je van hem doen om te zorgen dat jij en je familie in leven blijven?' Ik ben bang voor haar antwoord. Hoe kan hij haar zo'n pijn gedaan hebben? Janne was gehersenspoeld. Niet alleen Janne, maar ik ook.

'Hij heeft zijn documenten van zijn therapieën nagemaakt en gedaan alsof ik degene was die gek was. Ik moest jullie ontvoeren zodat de kans klein was dat Aiden's geheim naar boven zou komen.'

'Wie stuurde die anonieme sms-berichten dan?' Vraag ik.

'Dat was ik,' zegt Janne. 'Dat deed ik echt om jullie allebei te beschermen.' Jij zou in de problemen komen en hij ook. Toen wist ik alleen nog niet dat hij alles gelogen had.'

'Bedreigd hij je nog steeds?' Janne knikt en kijkt even naar de grond.

'Ik heb je hulp nodig, Lucy. We kunnen hem hier niet mee weg laten komen.' Ik knik even, maar zeg niets. Iets in me wil dat dit allemaal niet waar is. Ik voel mijn telefoon rinkelen en al snel zie ik wie het is.

Het is Aiden...