After I met you

2.13

Lucy

De volgende ochtend word ik wakker van de regendruppels die hard op mijn raam belanden. Ik zucht even als ik zie dat het nog maar acht uur is. Iedereen zal nog wel slapen. Toch trek ik mijn warme sokken aan en slof ik naar de keuken. Snel maak ik een broodje met kaas en met mijn bord en een kop thee loop ik naar de bank.

'Goeiemorgen,' hoor ik. Ik kijk even naast me en zie. Casper in de deuropening staan.

'Hey,' zeg ik glimlachend. Gelukkig ben ik niet de enige die vroeg wakker is.

'Kon je niet meer slapen?' Vraag ik aan hem. Hij schudt zijn hoofd even en komt naast me op de bank zitten.

'Ik heb een kater van gisteravond,' zegt hij. 'En als ik veel gezopen heb slaap ik echt vet onrustig.' Ik lach even, maar zeg verder niets. Ik ben blij dat Casper er nu even is. Als Liam er was zou ik niet weten hoe ik me tegen hem moet gedragen. Hoe kon ik ook nou zo stom zijn om hem te kussen?

'Gaat het?' Casper kijkt me even aan en ik schrik op uit mijn gedachte. Snel knik ik. Ik wil niet dat Casper denkt dat er iets is. Dan moet ik het hele verhaal gaan vertellen. Hoe gênant is dat?

'Je zit zo te staren,' zegt hij. Ik haal mijn schouders even op. 

'Ik ben gewoon moe,' lieg ik. Ik pak even mijn telefoon van de tafel en zie dat ik een gemiste oproep van mijn moeder heb.

'Shit!' Roep ik hardop. Verbaasd kijkt Casper me aan.

'Ik ben vergeten te zeggen dat ik morgen naar London ga,' leg ik aan hem uit. Snel tik ik het nummer van mijn moeder in en na twee keer overgaan wordt er opgenomen.

'Goeiemorgen lieverd,' ik lach even en het kost me moeite om niet te gaan huilen. Ik mis mijn ouders en Kimberly. Ik ben hier pas een week, maar tot nu toe is er alleen nog maar gezeik.

'Hey,' zeg ik. Snel vertel ik mam over de reis naar London.

'Je vader en ik hadden het al gezien. Het schoolgeld voor het eerste jaar was aardig prijzig,' zegt ze. Ik bedenk me nu ook dat ze helemaal niet weten dat Aiden bij me in de klas zit.

'Ik moet je nog wat vertellen, mam,' zeg ik. Het is even stil aan de andere kant van de lijn.

'Aiden zit bij me in de klas.' Ik hoor mam even zuchten. Het was te verwachten. Natuurlijk is ze hier niet blij mee.

'Als hij je lastig valt ga je naar je slb'er,' zegt ze. 'Hoe gaat het tussen jou en Mason?' Nu ben ik degene die zucht. Ik heb geen zin om haar nu lastig te vallen met mijn relatieproblemen.

'Wel goed,' lieg ik. Na nog even gepraat te hebben hang ik op en loop ik naar mijn kamer om de tas in te pakken voor de werkweek. Alle spullen die op de lijst staan prop ik erin en na vijf minuten wordt er op de deur geklopt.

'Hey.' Voor me staat Liam en ik sta hier in mijn nachtjapon met een slapende kat erop.

'Hoi,' zeg ik zo nonchalant mogelijk. Het is ongemakkelijk om na gisteravond tegen hem te praten.

'Leuke pyjama,' zegt hij. Ik lach even omdat ik niets weet te zeggen. Alsof het niet al gênant genoeg is.

'Ik wilde even zeggen dat wat er gister is gebeurd beter tussen ons kan blijven.' Ik zucht even als teken van opluchting. Mason komt het dus niet te weten.

'Dat lijkt me een heel goed idee,' zeg ik. Liam wil weer weglopen, maar draait zich nog even om.

'Je mag best weten dat ik het niet erg vond,' zegt hij. Ik bijt even op mijn lip en zonder nog iets te zeggen sluit ik mijn kamerdeur weer.

Zodra bijna mijn hele tas is ingepakt en ik ben aangekleed loop ik weer naar de woonkamer. Mason zit op de bank, maar verder is er niemand.

'Was het nog leuk gister?' Vraagt Mason aan me. Vragend kijk ik hem aan.

'Met Aiden en Liam,' helpt hij me herinneren. Ik lach even sarcastisch.

'Wat denk je zelf?' Zeg ik vragend. 'Nadat Aiden door jou op z'n smoel is geslagen hebben we hem naar huis gebracht.'

'En Liam en jij dan?' Ik trek even mijn wenkbrauwen op.

'Gaat het jou wat aan?' Vraag ik. Hij knikt.

'Officieel is het nog niet uit,' zegt Mason. 'Ik vind dat ik dan het recht heb om dingen te weten.' Ik lach weer even en loop naar de gang om mijn schoenen en jas aan te trekken. Ik heb geen zin om hier te blijven. Ik slaap de laatste nacht wel bij Britt. Mijn weekendtas gooi ik over mijn schouder en snel app ik Britt om te vragen of ze me wilt komen ophalen.

'Misschien is dat wat wij nodig hebben, Mason,' begin ik als we ik weer in de woonkamer sta. 'Misschien moet het wel uit.' Ik zie zijn ogen even groot worden.

'Dat zou het beste zijn.' Mason bijt even op zijn lip en knikt uiteindelijk.

'Als jou dat het beste lijkt.' Ik knik even voorzichtig.

'Dan is het goed zo,' zegt Mason. Ik kijk hem even aan. Ik zie dat hij het moeilijk vind en ook ik vind dit verschrikkelijk. Uiteindelijk bijt ik even op mijn lip en dan loop ik vastbesloten het huis uit.