After I met you

1.29

Lucy

Meteen nadat ik Carmen's berichtje gekregen heb besluit ik haar te bellen. Na drie keer overgaan krijg ik haar voicemail.

'Shit!' Roep ik hardop. Ik ren naar beneden en loop het huis uit richting Carmen. Bij haar huis druk ik op de deurbel. Haar moeder staat in de deuropening.

'Leuk je te zien, Lucy!' Roept ze enthousiast. 'Wat kan ik voor je doen?' Vragend kijkt ze me aan.

'Is Carmen thuis?' Vraag ik. Haar moeder schudt haar hoofd.

'Ze is bij Jayda.' Ik knik even glimlachend.

'Bedankt.' Snel loop ik richting Jayda. Ik ben blij dat we niet ver van elkaar wonen.

'Waar is Carmen?' Vraag ik als ze de deur heeft geopend. Jayda haalt haar schouders op.

'Weet ik veel. Hoezo?' Verbaasd kijk ik haar aan.

'Haar moeder zei dat ze hier was,' zeg ik. Jayda schudt haar hoofd.

'Ik zoek wel verder.' Ik geef haar snel een kus en loop dan weg. Waar zit ze? Waarom neemt ze niet op en hoe kan zij weten wie die sms'jes stuurt?'

'Lucy!' Ik draai me om en zie Mason op me af komen lopen.

'Hoe gaat het?' Vraagt hij. Ik knik als teken dat het goed gaat.

'Hoe zit het tussen ons?' Vraagt hij. Ik haal mijn schouders even op. Ik weet niet wat ik moet zeggen.

'Zijn wij over?' Het doet me geen pijn als hij dat vraagt. Ik weet zeker dat als Nigel het had gevraagd het me wel pijn had gedaan.

'Ik denk het,' zeg ik maar. Mason kijkt even weg. Ik vind het naar om hem pijn te moeten doen. Hij verdiend het niet.

'Het gevoel is minder en ik heb er even geen behoefte meer aan,' zeg ik. 'Het ligt niet aan jou, maar ik heb gewoon nu even nergens behoefte aan.'

'En als ik meneer Howard was?' Ik schrik als hij dit vraagt. Hoe weet hij het van Nigel?

'Hoe kom je daarbij?' Vraag ik snel. Ik voel een beetje buikpijn opkomen.

'Ik zie het op de manier hoe jullie naar elkaar kijken. De spanningen tussen jullie en hoe jij na de les altijd moet blijven.' Hij kijkt me even aan. Ik weet niet meer wat ik moet zeggen.

'Ik zeg niets,' zegt Mason. 'Dat doe ik je niet aan. Je zal altijd veel voor me blijven betekenen.' Ik pak even zijn hand.

'Jij ook voor mij. Alleen misschien niet op de manier dat jij wilt. ' Mason knikt even en wil weglopen. Nog even draait hij om.

'Wil je me één ding beloven?' Vraagt hij. Ik knik even en kijk hem glimlachend aan.

'Dat we vrienden blijven.' Ik loop naar hem toe en geef hem nog even een knuffel.

'Ik beloof het,' zeg ik. Hij aait even met zijn duim mijn wang en loopt dan weg. Ik besluit naar huis te gaan. Morgen zie ik Carmen op school. Zodra ik thuis ben kruip ik snel in bed en val ik binnen tien minuten in slaap.

De volgende ochtend word ik wakker door het gekletter van de regen op mijn dakraam. Ik kleed me aan en loop naar beneden om te ontbijten.

'Hoe laat ben je thuis?' Vraagt mijn moeder. Snel eet ik mijn broodje op en doe ik mijn schoenen aan.

'Wat maakt het uit? Alsof jullie tijd hebben voor mij. Jullie zijn toch alleen maar bezig met huizen kijken.' Ik pak mijn tas en loop het huis uit. Snel fiets ik weg richting school.

'Ik heb niet geleerd voor mijn proefwerk!' Hoor ik Roos roepen bij de kluisjes.

'Ik ook niet,' zeg ik terwijl ik bij ze kom staan. Mijn jas gooi ik in mijn kluis.

'Waar is Carmen?' Vraag ik. Jayda en Roos halen hun schouders op.

'Ze zal zo wel komen.' Samen met Roos en Jayda loop ik naar het lokaal waar we geschiedenis hebben.

'Weet iemand waar Carmen is?' Vraagt meneer Weerts. Niemand reageert. Een beetje angstig kijk om me heen. Waar is ze? Rustig begint iedereen aan z'n proefwerk. Na de les zie ik dat ik een WhatsApp berichtje van Carmen heb.

Carmen: Kom om 12:30 ALLEEN naar de achterkant van de school. Ik weet nu zeker wie de berichtjes stuurt!

Snel kijk ik op de klok. Het is vijf voor half één Ik gooi mijn tas weer over mijn schouder.

'Ik ben even weg,' zeg ik. Zonder nog iets te zeggen loop ik naar buiten. Ik zie Carmen al staan. Snel ren ik naar haar toe.

'Waar was jij?' Vraag ik. 'Ik maakte me zorgen!' Ik sla even mijn armen om haar heen. Carmen zegt niets. Bezorgd kijk ik haar aan.

'Ik ga het je zeggen,' zegt Carmen. 'Maar je moet me geloven.' Ik pak even haar hand.

'Natuurlijk geloof ik je!' Roep ik. Carmen sluit even haar ogen en zucht.

'Het is Janne.'

———

Vanaf nu komt er nog meer spanning in! Vanavond een extra hoofdstukje of niet?

Wie had Janne verwacht?