After I met you

1.39

Lucy

'Je moet opnemen,' zegt Janne. Ik schud mijn hoofd. Ik durf het niet. Ik durf niet met hem te praten. Ik weet niet eens of ik met hem kan praten. Alles spookt door mijn hoofd.

'Neem op,' zegt Janne. 'Hij mag niet weten dat jij hier iets van af weet!' Ik weet dat ik geen keuze heb en neem dan op.

'Hey,' zeg ik zo normaal mogelijk. Snel zet ik mijn telefoon op de luidspreker zodat Janne mee kan luisteren.

'Hoi. Heb je zin om vanavond langs te komen?' Vragend kijk ik Janne aan. Janne schudt haar hoofd als teken dat ik het niet moet doen.

'Ik kan niet. Ik moet oppassen op Kimberly,' lieg ik. Het voelde altijd verschrikkelijk om tegen hem te liegen, maar nu maakt het me allemaal niets meer uit.

'Ik moet je wat zeggen,' zegt hij. Ik zeg even niets en wacht totdat hij uit zichzelf nog wat zegt. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Ik zucht even en begin dan weer te praten.

'Zeg maar.'

'Ik ben aan het inpakken. Ik ga weg uit mijn appartement.' Janne en ik kijken elkaar verbaasd en verschrikt aan.

'Waarom?' Vraag ik meteen. Zenuwachtig wacht ik op zijn antwoord.

'Ik heb een andere baan.' Ik kan niet geloven wat hij zegt. Eerst hoor ik een raar verhaal van Janne en nu zegt hij dat hij van school weg gaat en ergens anders gaat beginnen!

'Ik wilde dit niet via de telefoon doen, maar ik heb een beter aanbod gekregen en zo kunnen we echt voor onze relatie gaan.' Ik zucht even. Hij moest eens weten dat ik het weet.

'Wanneer is je laatste werkdag?' Vraag ik.

'Vrijdag.' Ik hoor dat hij wat spullen in een doos gooit en dan is het weer helemaal stil.

'Ik ga verder inpakken. Tot morgen in de les,' zegt hij.

'Ja is goed,' zeg ik.

'Ik hou van je!' Hoor ik hem nog roepen, maar snel hang ik op.

'Ik moet ook gaan,' zeg ik tegen Janne. Ik wil weglopen, maar Janne houd mijn stuur vast.

'Het spijt me zo, Lucy.' Ik knik wat en haal mijn schouders op. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Het is zo plotseling allemaal. Het is iets wat ik nooit had zien aankomen.

'We komen er wel uit,' zeg ik. Janne knikt en geeft mij haar telefoon.

'Zet je nummer hier in. Dan kunnen we contact houden.' Ik knik en typ mijn nummer in. Dan fiets ik weg om Kimberly op te halen en samen lopen we door naar huis.

'Wat was je doen,' vraagt ze nieuwsgierig.

'Even naar Carmen,' lieg ik. Natuurlijk is dat niet waar. Ik ben boos op Carmen en ik zal het haar voorlopig niet vergeven. Ze heeft me gewoon verraden. Een beste vriendin doet dat niet.

Om ongeveer negen uur 's avonds komen pap en mam pas thuis. Zuchtend laten ze zich op de bank vallen. Kimberly en ik hadden pizza besteld en toen had ik haar naar bed gebracht.

'Hoe is het met oma?' Vraag ik voorzichtig.

'Ze is stabiel en ze komt er weer bovenop. Ze moet twee nachtjes blijven.' Ik sta op en loop naar de deur.

'Ik ga naar bed,' zeg ik. In de badkamer poets ik mijn tanden en was ik mijn gezicht. Daarna loop ik door naar boven en kruip ik in bed.

De volgende ochtend wordt ik wakker door mijn wekker. Moeizaam open ik mijn ogen. Ik zie er tegenop om naar school te gaan. Iedereen heeft vragen en iedereen wil natuurlijk weten wat er is gebeurd. Toch zet ik me eroverheen en stap ik het bed uit.

'Je komt na school gelijk naar huis,' zegt mam als ik eenmaal beneden ben aan de eettafel zit.

'Hoe laat ben je uit?' Ik denk even na. Het is maandag dus drie uur.

'Vier uur,' lieg ik. Ik weet natuurlijk nooit wat de plannen zijn na school. Ik eet een croissant en pak dan boven snel mijn tas in. Ik trek mijn schoenen en jas aan en fiets dan richting school zonder op Carmen te gaan wachten.

Het voelt alsof alle ogen op mij gericht zijn als ik de school binnen kom. Ik weet dat ik nu gezien wordt als "het ontvoerde meisje".

'Kan je het zien?' Hoor ik Jayda tegen iemand zeggen die me aan loopt te kijken. Meteen focust iedereen zich weer op zijn eigen ding.

'Ik ben blij dat je er bent.' Jayda geeft me even een knuffel en ook Roos drukt een kus op mijn wang. Via mijn ooghoeken zie ik Carmen op onze kant op komen.

'Hey,' zegt ze zachtjes. Jayda en Roos groeten haar terug, maar ik zeg niets. We lopen naar het lokaal waar we Nederlands hebben.

'Ik heb je gebeld,' zegt Carmen die naast me komt zitten. Ik knik, maar zeg niets.

'Het spijt me.'

'Dat had je eerder moeten bedenken!' Roep ik kwaad. Ik pak mijn spullen op en loop naar het tafeltje naast die van Mason. Glimlachend kijkt hij me aan. Daarna probeer ik me zoveel mogelijk op de les te focussen.

Het laatste lesuur gaat beginnen en ik zie er tegenop om naar Engels te gaan. Ik kijk Aiden ook niet aan als ik naar mijn tafeltje loop. Weer ga ik naast Mason.

'Kan Lucy Kuyper zich even melden bij de directeur alsjeblieft?' Hoor ik door de speaker. Ik schrik even en toch valt mijn blik op Aiden.

'Kom na de les even langs,' zegt hij. Zonder iets te zeggen loop ik weg. Zenuwachtig klop ik op de deur.

'Ga zitten,' zegt hij. Ik knik en neem plaats tegenover hem.

'Hoe gaat het met je?' Ik gooi mijn benen even over elkaar en haal dan mijn schouders op.

'Wel goed.' Hij knikt en kruist zijn handen.

'Lucy,' begint hij. 'Hoe zit het tussen jou en meneer Howard. Ik wil even lachen en zeggen dat hij Clarke heet van achter, maar ik besluit niets te doen.

'Ik weet dat er iets tussen jullie is. Je kunt maar beter eerlijk zijn, want anders komen jullie beiden in de problemen.' Ik wil wat zeggen, maar toch besluit ik het niet te doen.

'Als hij je onder druk zet, dwing of bedreigd is het noodzakelijk dat je dat meldt.' Ik knik even, maar zeg nog steeds niks. Ik weet dat ik er nog niet klaar voor ben.

'Wie heeft u ingelicht?' Vraag ik voorzichtig. Hij haalt zijn schouders even op.

'Het was anoniem.' Ik zucht even. Ik weet zeker dat het Carmen is. Als ze het ook naar mijn ouders heeft gedaan, waarom dan ook niet naar de directeur?'

'Hoe dan ook,' gaat hij verder. 'We zijn na aanleiding van deze mededeling begonnen met een onderzoek en de politie is ingelicht.' Ik voel mijn hart sneller kloppen. Als de politie erbij is gehaald weet ik zeker dat er bewijs komt.

'Je mag gaan,' zegt hij.