After I met you

2.14

Lucy

'Is er iets gebeurd?' Vraagt Britt aan me als we eenmaal aankomen bij haar appartement zijn aangekomen.

'Het is uit met Mason,' zeg ik. Mijn weekendtas gooi ik in de gang en dan loop ik achter haar aan de woonkamer in.

'Leuk appartement,' zeg ik. Britt lacht even.

'Het is klein, maar groot zat voor mij alleen. Ik zit er nu zo'n drie weekjes in.' Ik plof op de bank en laat mijn hoofd achterover vallen.

'Ga je nog iets doen vandaag?' Vraag ik aan haar. Britt schudt haar hoofd en loopt de keuken in.

'Ik moet alles nog inpakken voor morgen,' zegt Britt. Een paar minuten later komt ze terug met twee glazen cola. Ik voel me rot over de breuk met Mason, maar aan de ene kant is het beter voor me. Beter voor mij, beter voor hem en beter voor elkaar. Het was gewoon niet leuk meer.

'Zijn jullie nog vrienden?' Vraagt Britt. Ik haal mijn schouders even op. Daar hebben we het eigenlijk helemaal niet over gehad, bedenk ik me nu.

'Zullen we gewoon de hele middag films kijken?' Vraagt Britt. Ze maakt even een hoofdgebaar naar het raam. 'Het is toch alleen maar aan het regenen.' Ik knik en na lang twijfelen zetten we uiteindelijk de film Frozen op. Het is een goede afleiding om niet aan Mason te denken en zodra de film af is zie ik dat ik vijf gemiste oproepen van Liam heb.

'Ik moet even bellen,' zeg ik. Britt knikt even.

'Dan begin ik met patat frituren.' Lachend loopt ze de keuken weer in. Snel toets ik Liam's nummer in en na twee keer overgaan wordt er opgenomen.

'Je leeft nog!' Roept hij enthousiast. Ik moet even glimlachen als hij dat zegt. Hij is altijd zo lief en vrolijk.

'Ik ben bij Britt,' leg ik uit. Het is even stil aan de andere kant van de lijn.

'Ik weet dat het uit is met Mason,' begint Liam. 'Gaat het wel goed met je?' Ik zeg even niets. Ik wil hem niet belasten met mijn problemen. Het is net alsof ik steeds afhankelijk ben van anderen sinds ik daar woon. Dat wil ik helemaal niet.

'Het gaat goed,' zeg ik uiteindelijk. 'Ik moet nog veel doen. Ik spreek je weer als ik terug ben van London.' Ik wil ophangen, maar Liam's stem onderbreekt me.

'Lucy,' zegt hij. 'Ik wil dat je weet dat je altijd bij me terecht kan. Je moet weten dat ik om je geef. Net zoals Casper, Caitlyn en Elina.' Ik voel een traan langs mijn wang naar beneden lopen.

'Ben je klaar?' Vraag ik lachend door mijn tranen heen. Je kan aan mijn stem horen dat ik aan het huilen ben.

'Ik wil niet dat je hier over na gaat denken, maar je mag het wel weten,' zegt Liam. Ik zucht even. Waarschijnlijk weet ik al wat hij gaat zeggen.

'Sinds die kus ben ik alleen maar meer om je gaan geven,' zegt hij. Ik bijt even op mijn lip, maar zeg niets.

'En ik ben bang dat mijn gevoel voor jou alleen maar groter wordt als je terug bent.' Mijn tranen veeg ik met mijn mouwen van mijn wang. Hoe kan ik hier nou niet over na gaan denken? De stilte is een beetje ongemakkelijk aan het worden.

'Tot vrijdag,' zeg ik uiteindelijk. Ik wacht nog even op een reactie van Liam.

'Veel plezier,' hoor ik hem nog zeggen voordat de verbinding verbroken wordt. Zodra de patat klaar is en we gegeten hebben spring ik onder de douche en zodra ik mijn pyjama aan heb kruipen Britt en ik in haar bed.

'Hoe laat zetten we de wekker?' Vraag ik aan haar.

'Vier uur.' Ik zucht even. Dat is veel te vroeg voor de maandagmorgen. Ik knik even en draai me dan op mijn buik om te gaan slapen.

'Lucy,' hoor ik naast me. Moeizaam open ik mijn ogen en kijk ik naar de klok die aan de muur hangt. Het is al kwart over vier.

'We hebben ons verslapen.' Snel spring ik uit bed en kleed ik me aan. Gelukkig is mijn tas niet uitgepakt gister. Mijn pyjama prop ik er in en in de badkamer poets ik nog snel mijn tanden. Zodra Britt's tas ook helemaal vol is trekken we onze schoenen en jas aan. Met onze weekendtassen lopen we naar buiten. Gelukkig is Britt's appartement niet heel ver van school. Na ongeveer vijftien minuten lopen zien we de bus al staan.

'We zijn op tijd,' zeg ik opgelucht. Nienke heeft ons gezien en komt onze kant op gelopen.

'Jullie mogen je tassen onderin de bus gooien,' zegt ze. Mijn telefoon stop ik in mijn jaszak en dan doe ik wat ze zegt. Zoekend kijk ik om me heen. Aiden heb ik nog niet gezien.

'Gaan we achter in de bus?' Vraagt Britt aan me. Ik knik en loop onzeker de bus in. Aiden zal toch nog wel mee gaan?

'Goeiemorgen,' groet de buschauffeur ons. We knikken hem even toe en lopen dan door naar achter. Daar zitten Aiden en Finn.

'Ik dacht al dat je niet meer mee ging,' zeg ik. Aiden schudt lachend zijn hoofd.

'Gelukkig ben ik er gewoon bij,' zegt hij. Hij klopt even op het stoeltje naast hem en lachend ga ik zitten. Britt gaat aan de andere kant van mij zitten. Zodra de hele bus vol is en iedereen op de stoel zit begint de bus te rijden.

'Op naar London,' zeg ik zachtjes terwijl ik mijn vingers kruis.

———
Sorry voor de late updates steeds, maar ik heb een nieuw rooster en heb hele lange dagen.

Ook werk ik nog steeds dus het gaat soms even wat moeilijk, maar ik probeer zo snel mogelijk te uploaden!

Ik hoop dat jullie het snappen!