After I met you

1.13

Lucy

Verveeld staar ik uit mijn dakraam naar buiten en kijk ik naar hoe de regendruppels vanuit de lucht naar beneden vallen. Het is maandag en we hebben een studiedag vandaag.

'Lucy!' Hoor ik vanuit de woonkamer komen. Het is de stem van mam. Zuchtend sta ik op en loop ik naar beneden.

'Wat?' Vraag ik geïrriteerd. Ik zie naar hoe pap en mam naast elkaar op de bank zitten en hoe mijn zusje Kimberly bezig is met tekenen.

'Ga even zitten.' Ik doe zuchtend wat pap zegt.

'We vinden dat je teveel weg bent,' begint mam. Verbaasd kijk ik haar aan.

'Je bent nooit meer thuis. Je doet nooit wat met je zusje en je bent de laatste tijd alleen maar chagrijnig.' Ik trek mijn wenkbrauwen op en moet even lachen.

'Willen jullie dat ik vaak thuis ben dan?' Vraag ik. Mam schud haar hoofd.

'Je mag echt wel eens weg, maar je bent er gewoon nooit meer. Ik heb Carmen, Roos en Jayda ook al heel lang niet meer gezien.'

Ik weet dat pap en mam gelijk hebben. Ik ben inderdaad chagrijnig. Vooral sinds het uit is met Nigel. En inderdaad! Carmen, Jayda en Roos zijn al een tijdje niet meer geweest.

'Ik begrijp de boodschap.' Ik sta op en pak mijn jas van de kapstok. Met mijn telefoon en sleutels loop ik het huis uit.

Gelukkig woont Carmen niet ver van mij. Na ongeveer vijf minuutjes lopen kom ik aan bij haar huis en bel ik aan.

'Hey,' zeg ik zodra ze in de deuropening staat.

'Hoi,' zegt ze. Ze lijkt niet erg blij om me te zien. Integendeel. Het lijkt zelfs alsof ze liever niet had gewild dat ik ben gekomen.

'Kom maar binnen,' zegt ze om de stilte uit de weg te krijgen. Ik hang mijn jas op en loop achter haar aan naar haar slaapkamer.

'Roos en Jayda komen zo. Ik weet niet wat je komt doen?' Vraagt ze. Het doet pijn als ze dat zegt.

'Zijn jullie boos op me?' Vraag ik. Carmen haalt haar schouders op.

'We zien je nooit meer. Je gaat na school gelijk weg. Je bent al twee keer niet naar dansen geweest zonder iets te zeggen en je komt niet meer naar ons vrijdagavondje afspreken.'

'Je hebt gelijk,' zeg ik meteen. 'Ik heb me raar gedragen en ik wil je de reden vertellen,' zeg ik.

'Maar je moet beloven dat je het aan niemand, maar dan ook echt aan niemand verteld!' Ik kijk haar even aan.

'Zelfs niet aan Roos en Jayda.' Carmen's ogen worden groot. Ik weet dat ik Carmen kan vertrouwen.

'Je maakt me een beetje bang,' zegt ze met een zenuwachtig lachje.

'Dat is nergens voor nodig,' stel ik haar gerust.

'Ik beloof het!' Ze steekt twee vingers in de lucht als gebaar.

'Ik heb een relatie gehad met Nig...- Ik bedoel meneer Howard gehad.' Nu worden Carmen's ogen nog groter.

'Je hebt wat!' Roept ze. Ze klinkt boos maar ook bezorgd.

'Je kan hier zo veel problemen mee krijgen!' Ik knik.

'Ik heb het gister beëindigt. Het kon niet en het werkte niet.' Ik voel een traan over mijn wang lopen. Carmen trekt me naar zich toe.

'Je weet dat je me alles kunt vertellen hè?' Zegt ze vragend. Ik knik en veeg mijn tranen weg met mijn mouw.

'Hey!' Jayda en Roos komen binnenstormen en kijken verbaasd als ze me zien zitten.

'Gaat het goed?' Vraagt Roos een beetje bezorgd. Ik ga weer rechtop zitten en ik knik.

'Ze heeft thuis wat problemen,' zegt Carmen. Jayda komt naast me op bed zitten en gooit haar armen om me heen.

'Fijn dat je er weer bent!' Ik glimlach even en zie hoe Carmen een film start.

'Kijk je mee?' Lachend knik ik.

Zodra de film is afgelopen ren ik naar huis. Het regent nog harder. Mijn schoenen zet ik in de schoenenkast en mijn natte winterjas hang ik om te drogen even aan de voordeur. Je merkt nu echt dat het bijna november is!

'Hey,' zeg ik als ik de woonkamerdeur open. Ik schrik als ik zie wie er op de bank zit.

'Hey,' groet Mason me. Mijn moeder komt de woonkamer ingelopen met twee kopjes thee.

'Mason kwam langs!' Roept ze enthousiast terwijl ze de kopjes op tafel zet.

'Ik wist niet eens dat hij weer terug was.' Ik knik.

'Vergeten te zeggen,' lieg ik. Ik ga op de bank zitten.

'Ik wilde even mijn excuses aanbieden,' zegt hij. Mijn moeder kijkt hem verbaasd aan.

'Lucy kwam laatst eten,' begint hij. Nu kijkt mijn moeder mij verbaasd aan.

'Dat ben je zeker ook vergeten te zeggen?' Zegt ze vragend. Ik knik.

'Ik heb tegen mijn ouders verteld dat Lucy en ik misschien weer bij elkaar komen.' Hij pakt zijn kopje thee.

'Ik vind haar nog heel erg leuk, maar ze wist niet dat ik het thuis besproken had.' Mam kijkt even van Mason naar mij.'

'Ik heb altijd gehoopt dat jullie weer bij elkaar kwamen,' zegt mam.

'Hoe dan ook,' begint Mason weer. 'Sorry, Lucy.' Ik knik even glimlachend. Hij drinkt zijn thee op en loopt naar de woonkamerdeur.

'Ik kom er zelf wel uit!' Glimlachend knikt hij ons toe en dan loopt hij de kamer uit.