badboy heaven (compleet)

10. Jack

Ik zit in de auto te huilen. Ik ben net bij de dokter geweest en zijn woorden spoken door mijn hoofd. Het komt weer goed. Laat het werk maar aan ons over. Je hoeft niet bang te zijn. Je hebt leukemie... Ik bedek mijn gezicht met mijn handen en begin harder te huilen. Ik voel mijn moeder's hand op mijn schouder. Ik kijk naar haar op en zie dat er ook tranen over haar wangen stromen.

Zodra ik thuis aan kom hoor ik een bericht binnen komen op mijn telefoon. Het is van Jenniffer. Ze vraagt of er iets aan de hand is. Ik wil het haar niet vertellen. Ik wil het niemand vertellen... 'rot op! En nee er is niks! Stop gewoon met je met andere te bemoeien!' stuur ik terug. Ik zet mijn telefoon uit. Ik zie Emily naar me toe rennen. Ze geeft me een knuffel en vraagt: 'waarom huil je?'
'ik ben ziek Em... Heel erg ziek... Ik heb leukemie...' zeg ik. Emily begint ook te huilen en ik knuffel haar wat steviger. 'de dokters zeggen dat het goed komt...' voeg ik daaraan toe.
'geloof jij ze?'
'ja, ik denk het... Zij weten er meer van dan ik...' mompel ik.

Wanneer ik die avond in bed lig, besluit ik gewoon het beste van mijn tijd te maken. Ik sluit mijn ogen en val in slaap.

De volgende dag ga ik gewoon naar school. Ik zie Jenniffer bij haar kluis staan. Ik sta te denken over wat ik haar vandaag weer eens aan ga doen. Ik sluip naar haar toe en pak haar tas af en ren er een beetje mee weg. Jenniffer schrikt en draait zich om. Ze werpt me eerst een verwarde en daarna een boze blik toe. Vervolgens begint ze achter mij aan te rennen, maar ik ben nog een beetje sneller dan haar. Helaas voel ik mezelf ineens heel erg moe. Ik wordt nooit zo snel moe. Ik blijf stil staan om op adem te komen. Jenniffer pakt haar tas terug af en loopt terug naar haar kluisje nadat ze me een geïrriteerde blik schonk. Ik grijns en loop naar Nederlands.

Ik ga zoals gewoonlijk achter in de klas zitten. Ik zie Jenniffer de klas binnen lopen. Ze kijkt me verrast aan en gaat samen met Kate een rij voor mij zitten. Ze draait zich naar me om en vraagt waar ik gisteren was. 'thuis...' lieg ik. Ze fronst haar wenkbrauwen. 'ik zag je toch echt in de auto zitten gisteren...' mompelt ze.
'ik was boodschappen aan het doen met mijn moeder.' lieg ik weer.
'waarom was je dan aan het huilen.'
'omdat ze mijn favoriete smaak chips niet meer hadden...'
'serieus?!'
'nee natuurlijk niet! Volgens mij verbeelde jij je het gewoon. Ik was gisteren de hele dag thuis...' lieg ik. Jenniffer opent haar mond weer om iets te zeggen, maar ik ben haar voor. 'zullen we vandaag aan biologie beginnen? We kunnen er bij mij thuis aan werken als je wilt?'
'uh... Ja is goed...' mompelt ze verward. 'Jenniffer en Jack! Stilte alsjeblieft!' schreeuwt de docente. Jenniffer draait zich weer terug en na school gaat ze met mij mee naar huis.