badboy heaven (compleet)

79. Jenniffer

Ik zit maar wat te niksen, al een week lang. Ik wil Jack nu zo graag vergeven, maar ik zie hem nooit meer en ik durf eigenlijk ook niet echt bij hem langs te gaan. Ik hoorde van Ryan dat hij vandaag even ging kijken hoe het met Jack gaat. Ik kijk in de spiegel. Ik zie er so saai en leeg uit. Ik voel me ook leeg. Ik heb allemaal wallen onder mijn ogen. En die blik, zo verdrietig. Ik herken mezelf haast niet. Het is zo moeilijk om alles te doen zonder Jack. Al een hele week. Dat is toch lang!? Ik hoor de bel gaan. Ik veeg snel de tranen weg en loop naar de deur. Ryan kijkt me gehaast aan. 'Het gaat echt slecht met Jack. Misschien ben je nogsteeds boos op hem maar hij is echt gebroken. Hij eet al dagen niks en wordt met de dag magerder. Hij wilt dood! Ik wil hem nog niet kwijt. Niet nu! Je moet me helpen. Hij moet echt weer gaan eten.' Roept hij in paniek uit. Ryan begint te huilen. Ik sta een beetje verstijfd hem aan te kijken. Ik heb niet echt een idee waar hij het over heeft, maar hij is erg van streek. Ik kijk hem twijfelend aan. Zal ik mee gaan? Als het echt zo slecht is moet het wel. Ik merk op dat Ryan nog steeds zit te huilen. Ik troost hem. 'Ik ga mee.' Zeg ik vastberaden. Hij begint iets zachter te snikken. En trekt me snel mee de auto in.

Na 5 minuten komen we aan. Jacks moeder doet de deur open. 'Fijn dat je er bent jij bent onze laatste hoop denk ik.' Hoe erg is het wel niet? Ik haast me snel naar boven Jacks kamer in. 'Jack waar men je?' Fluister ik. 'hier...' hoor ik zachtjes van uit het bed. 'Wil je er uit komen? Het spijt me dat ik je zo gekwetst heb. Dat was niet de bedoeling. Ik hoorde van Ryan dat je veel te weinig eet. Ga alsjeblieft eten voor mij. Of kom minstens even je bed uit.' Ik hoor het bed kraken en Jack komt langzaam z'n bed uit. Ik schrik me dood Ryan had gelijk. Hij is echt dun geworden. Je ziet z'n ribben inderdaad door zijn pyama heen. 'Jij...je moet echt wat gaan eten en wel nu meteen!' Hij kijkt me aan. Hij ziet er zo levenloos uit. Ik duw hem op de bank en pak beneden een bakje yoghurt met muesli. Ik dwing hem het op te eten, maar naar een paar happen zit hij al vol. 'Ik zit echt vol' zucht hij vermoeid. Ik kijk hem knikkend aan en geef hem een knuffel. 'Ik heb je gemist.' Zeg ik.

'Ik jou ook. Wil je me vergeven?' Ik zie Jack me hoopvol aanstaren.

'Ja.' Besluit ik. Ik moet hem nu helpen 'Misschien moeten we naar het ziekenhuis gaan want jij moet echt weer wat aankomen.' Hij knikt en ik loop naar beneden om z'n moeder te informeren.