badboy heaven (compleet)

50. Jack

Ik stap het kantoor van de directeur in.

'goedemiddag,' zeg ik.

'Jack,' zegt de directeur. 'jij hebt onacceptabel gedrag vertoont enkele weken geleden.'

'dat klopt, meneer.'

'heb jij het hierover gehad met Ryan?'

'dat heb ik. We zijn weer vrienden. Het was niets meer dan een kleine ruzie.'

'okay... Ik zou je bijna geloven. Laat Ryan hierheen komen. Dan kunnen wij nog even overleggen over wat we met jou gaan doen...' zegt de directeur.

Ik voel me net een gevangene uit Azkaban waarover geoordeeld wordt. Zou ik teruggestuurd worden, of zou ik vrijgelaten worden?

Maar dan andersom. Een soort van... Of zo...

'is goed meneer,' zeg ik en ik ga op zoek naar Ryan.

Zodra ik hem tegen kom houd ik hem tegen.

'hey! Ryan. Je moet even naar de directeur,' zeg ik. Ryan knikt en loopt naar het kantoor van de directeur. Nieuwsgierig sluip ik achter hem aan. Ryan verdwijnt in het kantoor en ik luister ze af.

'Ryan... Wat vind jij dat we met Jack moeten doen?'

'we moeten hem gewoon weer naar school laten gaan.'

'ben je niet meer boos op hem?'

'nee pap,' hoor ik Ryan dan zeggen.

'als je wilt trap ik die klootzak van school als dat mijn zoontje blij maakt.'

'nee, hoeft niet. We zijn weer vrienden. Bovendien heb je het recht niet.'

'hoezo heb ik het recht niet?'

'hij heeft voor jou medicijnen betaald.'

'echt?'

'ja... Ik heb helemaal geen bijbaantje... Ik ben gewoon bij hem om geld gaan vragen... Ik heb ook nog een ander meisje gechanteerd...'

'nou... Dan is er geen twijfel meer over. Hij blijft hier op school en jij krijgt huisarest. Ik schaam me voor je.'

'okay pap...' hoor ik Ryan zeggen en ik hoor voetstappen naar de deur. Ik ren snel weg.

De directeur is Ryan's vader?!

Je zou je vast afvragen: waarom wist je dat nog niet? Hij is toch je beste vriend?

Dat is ook zo... Een soort van... Ik ben alleen nooit bij hem thuis geweest. Hij wel bij mij, maar hij had altijd wel een excuus waarom ik niet bij hem kon. Nu snap ik waarom.

De deur van het kantoor gaat open en Ryan komt met een neergeslagen blik eruit lopen. Hij loopt naar mij toe.

'je mag op school blijven,' zegt hij.

'mooi. Dat is wel het minste dat hij kan doen nadat ik zijn leven gered heb,' snauw ik en ik zie dat Ryan me met een betrapte blik aankijkt.

'sorry... Ik had het je moeten vertellen...'

'het is al goed,' zeg ik en Ryan glimlacht. 'dan ga ik het goede nieuws maar aan Jenniffer vertellen.'

'vertel alsjeblieft niet over mijn vader.'

'natuurlijk!' zeg ik en ik ga op zoek naar Jenniffer.

Ik zie haar bij haar kluisje staan.

'hey schoonheid!' zeg ik. Jenniffer draait zich om.

'schoonheid? Serieus?' lacht ze.

'tuurlijk, want dat ben je!'

'nou, vertel. Mag je blijven?'

'jup!' roep ik blij en ik trek Jenniffer in een grote knuffel.

'het voelt net alsof het leven nu eindelijk perfect gaat worden,' zegt Jenniffer terwijl ze een kus op mijn wang drukt.