badboy heaven (compleet)

16. Jack

Terwijl ik naar huis loop, kan ik maar niet stoppen met denken aan Jenniffer. Ik meende het toen ik zei dat ik van haar hield... Ik ben echt verliefd op haar... Ik ben nog nooit eerder verliefd geweest. Ik kom thuis aan en Emily komt meteen bezorgd naar me toe rennen.

'waar was je de hele tijd?' vraagt ze.

'met Jenniffer... We gingen wat wandelen...' zeg ik

'ben je verliefd op haar?' vraagt ze plagend.

'ik denk het wel...' zeg ik en ik voel me meteen weer warm worden van binnen bij de gedachte aan Jenniffer. Emily begint blij in haar handen te klappen.

'je bent dus toch niet helemaal harteloos!' zegt ze vrolijk. Ik begin te lachen door haar impulsieve opmerking en geef haar een knuffel.

'komt Jennifer weer morgen?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op.

'ik hoop het...' zeg ik.

De volgende dag is het zaterdag. Ik word redelijk vroeg wakker en pak meteen mijn telefoon om Jenniffer een bericht te sturen.

U
Goeie morgen:)

Dat ene kind-_-
Heyy

Ik begin te lachen. Ik moet Jenniffer's naam in mijn contacten nog veranderen...

U
Ik vroeg me af of je vandaag
Weer af kan spreken:))

Dat ene kind <3
Ja leuk! Bij jou? Ik zal
De poster meenemen ;)

U
Jup, is goed. Tot zo dan
maar<3

Dat ene kind <3
Tot zo xx

Dat is beter... Nu wachten. Ik hoor iemand op mijn deur kloppen. 'binnen!' roep ik en tot mijn verbazing komt mijn moeder naar me toe lopen. Ze gaat naast me zitten en begint te vertellen: 'ik weet niet waar je de laatste tijd uithangt, maar dit lijkt me niet goed voor je ziekte. Je gaat dit niet leuk vinden, maar vanaf nu mag je maar 1 keer per week het huis uit.'

'en ik moet zeker wel naar school?!'

'tuurlijk...'

'mam! Dit is belachelijk! Het enige dat ik doe is bij een vriendin, die hopelijk snel mijn vriendin wordt, aan een poster werken. Voor school...'

'jij een vriendin? Nu weet ik al helemaal zeker dat het mis gaat! Ik ken je heus wel goed genoeg om te weten dat zodra jij en een meisje alleen samen in een kamer zijn, het niet erg rustig zal blijven!'

'zo is Jenniffer niet!'

'maar jij wel! Einde conversatie. Jij gaat niet meer naar Jenniffer. Ook niet de ene keer in de week. Als en zo graag met Jenniffer wilt afspreken komt ze maar hier en dan zit Emily er bij.' zegt ze rustig en staat dan op en loopt mijn kamer uit. Kan deze ziekte nog erger worden?! De deurbel gaat en ik loop naar de deur. Jenniffer staat met een grote glimlach op haar gezicht buiten. Ik kan het niet helpen om gelijk ook te glimlachen. We geven elkaar en knuffel en nadat ik de deur dicht doe trek ik haar naar mijn kamer. Ik kan nog net een waarschuwende blik van mijn moeder zien.

'Emily, ga met ze mee.' hoor ik haar zeggen. En al snel hoor ik dat Emily acheter ons aan komt. Ze komt samen met ons de kamer binnen. Gelukkig lijkt Jenniffer er geen problemen mee te hebben. Jenniffer en ik gaan samen aan mijn bureau zitten en Emily klimt in mijn bed.

'mag ik een spelletje op je telefoon spelen?' vraagt ze.

'ga je gang Em...' mompel ik. Ik wend me tot Jenniffer.

'ik mag niet meer naar je huis, omdat het slecht voor mij zou zijn om "onrustige" dingen te doen...' zeg ik geïrriteerd.

'dan kom ik toch gewoon naar jouw huis?'

'dan moet Emily erbij zitten...'

'maakt toch niet uit? Ik vind Emily heel aardig.' zegt ze. 'bovendien ben ik toch niet van plan om "onrustige" dingen te doen...' zegt ze plagend. Ik grijns en druk een kus op haar lippen.

'dat vreesde ik al...' lach ik en Jenniffer slaat me nep-boos op mijn achterhoofd, terwijl ze zelf ook aan het lachen is.