badboy heaven (compleet)

70. Jack

Een paar weken later is het tijd om mijn eindexamens te maken. Ik ben echt ontzettend nerveus.

Helemaal trillend van de spanning loop ik het lokaal binnen waar mijn mentor vol medelijden op mij aan het wachten is.

Ik ga achter een tafel zitten en haal diep adem.

Mijn mentor loopt naar me toe en legde het eerste examen op mijn tafel.

'succes,' zegt ze. Ik knik en probeer te glimlachen.

Ik wend me tot het examen en begin.

3 examens later ga ik weer naar huis.

Thuis heb ik ontzettend veel hoofdpijn door de stress voor mijn examens.

Mijn moeder loopt naar mij toe en legt haar hand op mijn schouder.

'misschien is het toch geen goed idee om je eindexamens te doen...' mompelt ze.

'nee mam, ik kan dit wel... Ik wil niet dat deze 14 jaar op school voor niets zijn geweest...'

'ik zou dat ook graag willen, maar eigenlijk zijn ze ook voor niets... Je...'

'ik weet het, ik weet het... Ik ga toch dood voordat ik iets met mijn diploma kan doen, maar het is iets waar ik al die jaar naartoe heb gewerkt... Als ik niet slaag, dan okay... Maar als het me nou lukt, dan voel ik me al zo veel beter!'

'als het jou zo gelukkig maakt...' zucht mijn moeder en ze legt haar hand op mijn wang.

Nadat Jenniffer klaar is met school komt ze naar mijn huis. We kijken wat films en hebben het erg naar ons zin. Alles verloopt zoals altijd, behalve dat ik zie dat Jenniffer misschien wel verdrietiger is dan ik over het feit dat ik niet lang meer te leven heb.

'Jenniffer, gaat het wel met je?'

'ja hoor...'

'ik geloof je niet... Je hoeft niet bang te zijn om het te vertellen als het om mij gaat...'

'ik... Ik weet gewoon niet wat ik zonder jou zou moeten...'

'gewoon doorgaan. Blijf niet te lang met je hoofd in het verleden zitten. Zoek een nieuwe friend. Eentje die beter is dan ik. Iemand die je altijd laat lachen. Wees niet verdrietig, maar wees blij.'

'hoe kan ik ooit blij zijn als jij er niet meer bent?'

'dat leek mij nou juist heel makkelijk...' probeer ik te grappen.

Jenniffer geeft me een duwtje in mijn schouder.

'grappig joh...'

'dank je!' zeg ik trots. Jenniffer kijkt me flauw aan. Ik sla mijn armen om haar heen van achteren en trek haar naar mij toe. 'ik weet zeker dat je het zonder mij red. Je moet me alleen één ding beloven... Doe iets goeds met je leven. Verspil je tijd niet aan rouwen, maar verbeter de wereld. Okay?'

'okay... Ik beloof het...' mompelt ze. Ik zie dat ze heel veel moeite moet doen om haar tranen binnen te houden.

'laat die tranen maar hun gang gaan, dan heb je minder over wanneer je ze alleen maar dwars zullen zitten...' zeg ik en Jenniffer barst nog geen seconde nadat ik dat gezegd heb in tranen uit.

Ik leg troostend een hand op haar achterhoofd terwijl ze haar gezicht in mijn nek begraaft en ik zelf ook de tranen over mijn wangen voel stromen.