badboy heaven (compleet)

17. Jenniffer

Ik begin te lachen. Ik vraag me af waarom zijn moeder zo voorzichtig met hem is, maar verder boeit het me eigenlijk niet echt. Ik kijk naar Emily die druk bezig is met het spelletje op Jack's mobiel. Lachend stel ik voor om maar door te gaan met het project. We zijn opzig wel bijna klaar, maar de poster is toch nog niet helemaal af. Jack tekent er plaatjes bij. 'ze zijn echt mooi' gil ik. 'lang niet zo mooi als jou' lacht hij lief terug. 'ahw' wacht zij ik dat nou serieus? 'jij bent ook prachtig' zeg ik dan snel. hij is gewoon zo knap! We kijken elkaar weer verliefd aan. Totdat Emily lachend vraagt 'hoe lang kunnen julie wel niet verliefd naar elkaar staren?' Ik begin te blozen en we schieten allebei in de lach.

Zo gaat het ongeveer de hele tijd door. Totdat we bij het onderwerp familie komen. Ik vertel dat ik geen broertjes en zusjes heb en mijn vader weinig thuis is. Dan bedenk ik me opeens dat ik zijn vader ook nog nooit heb gezien. Misschien is die ook weinig thuis. 'Hoe zit dat eigenlijk met jou vader?' Ik zie dat Emily bijna begint te huilen, maar Jack lijkt er best koel onder. 'Hij is 10 jaar geleden overleden aan kanker, dus Emily heeft hem nooit echt gekend. Daarom is mijn moeder ook zo overprotective' hij rolt met zijn ogen. Ik zucht, dat had ik me niet bedacht. 'sorry' zeg ik dan maar. 'nee, waarom? Jij hebt hem niet vermoord' lacht hij. Ik lach mee, totdat ik Emily zie. Ik sign Jack. Hij knikt en troost Emily. Dat lachen was uiteraard niet zo'n goed idee. Ik geef haar een glimlach en geef haar een knuffel. Dat mijn oma is overleden aan kanker skip ik gewoon even. Een Vader is veel erger.

Na een tijdje besluit ik dat ik toch echt naar huis moet en neem afscheid. Ze zwaaien me uit en ik fiets naar huis.

'S nachts kan ik niet slapen. Ik heb steeds het gevoel dat ik iets ben vergeten of er iets mis is. Ik zit steeds mezelf te bedenken wat het kan zijn, maar ik weet niks. Na een tijdje app ik Jack:

U: hoi ik kan niet slapen
Ben jijnog wakker?

Jack: hoi ik ben Emily, hij is flauw gevallen en ligt nu in het ziekenhuis. Hij is ondertussen wakker. Ze hebben besloten dat hij daar even blijft en zodra hij sterk genoeg is aan de chemo moet beginnen. Ze denken nog steeds dat het allemaal goed komt.

U: echt!? Sterkte💖😢

Ik begin te huilen. Ik weet zeker dat ik morgen bij hem langs ga. Als hij gaat beginnen met chemo voelt hij zich dan vast heel ziek. Bij mijn oma viel dat eigenlijk wel mee, maar bij hem vindt ik de vraag. Waarom hij? Ik weet dat hij sowieso aan de chemo moest maar dat zou nog 3 weken duren. Ik vindt het zo zielig voor hem. En ik kan er niet eens voor hem zijn. Waarom lig ik hier in bed te denken daar heeft hij pas wat aan. Als ik nou ga slapen ben ik morgen tenminste fit. Maar nu slapen is onmogelijk!!! Waarom? Waarom? Waarom!? Dit jaar wordt voor Jack helemaal verpest door die ziekte! Hij moet minstens 3X chemo, want dat is altijd zo. Ik zal er voor hem zijn. Dag in, dag uit. Altijd waneer hij mij nodig heeft. Met die gedachte val ik in slaap.