badboy heaven (compleet)

68. Jack

Zodra ik me weer goed genoeg, ga ik weer naar school.

Voordat de lessen beginnen ga ik naar mijn mentor om haar te vragen of ik mijn eindexamens deze week kan doen, omdat ik me later waarschijnlijk te ziek ga voelen.

Ik klop op de deur en mijn mentor roept dat ik binnen kan komen. Zij is vrijwel de enige die vertrouwen in mij heeft van alle docenten.

Ik loop naar haar toe en ze kijkt me glimlachend aan.

'hey Jack! Hoe gaat het?' zegt ze vrolijk.

'kan beter... Hoe gaat het met u?'

'prima hoor, maar vertel. Wat brengt je hier zo vroeg?'

'ik vroeg me af of ik misschien mijn eindexamens deze maand kan maken...'

'maar dat is een hele maand te vroeg! Waarom?' vraagt ze. Ik haal diep adem.

'ik heb gisteren van de dokter te horen gekregen dat ik niet meer zal genezen... Dus waarschijnlijk zal ik me al snel te ziek voelen om naar school te gaan...' zeg ik met een brok in mijn keel.

'oh jongen toch! Het spijt me zo erg om dat te horen...' mompelt ze. Ze kijkt echt heel verdrietig en ik zie een traan over haar wang glijden.

Ik voel ook een tranen achter mijn ogen branden.

'is dat mogelijk? Dat ik de examens deze week doe?' vraag ik dan.

'natuurlijk Jack... Ik zal het regelen.'

'dank u wel,' zeg ik en ik loop het lokaal uit.

Op de gang kom ik Ryan tegen. Hij zwaait naar me en komt naar mij toe.

'hey Jack. Hoe gaat het met jou?' vraagt hij met een grote glimlach op zijn gezicht.

'kan niet beter...' zeg ik sarcastisch.

'wat is er?'

'ik kan niet meer genezen...' mompel ik.

'nee! Dit moet een grap zijn! Ben je serieus?!'

'ja Ryan... Ik heb nog 2 maanden tot 13 jaar...' zeg ik en ik zie dat Ryan oprecht verdrietig is.

Hij rent naar me toe en geeft me een knuffel. Ik voel zijn schouders schokken. Ik begin ook weer te huilen.

Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven... Ik ga binnenkort gewoon dood... Er is niets wat dat kan stoppen...

Ryan laat me los en kijkt me met betraande ogen aan.

'sorry... Ik... Ik kan het gewoon niet geloven... Waarom jij?' zegt hij snikkend.

'ik kan het ook niet geloven...' mompel ik. Het blijft lang stil.

Plotseling gaat de bel.

'we moeten maar eens naar de les...' mompel ik en Ryan knikt.

Zodra ik in het lokaal aankom ga ik naast Jenniffer zitten. Ze pakt mijn hand en knijpt er zachtjes is.

'gaat het een beetje?' vraagt ze. Ik knik zachtjes en probeer te glimlachen.

'ja het gaat... Laten we het beste maken van de tijd die we over hebben...'