badboy heaven (compleet)

30. Jack

Ik word wakker in het ziekenhuis en zie dat mijn moeder naast me zit en mijn hand vast houdt. Ze opent haar mond om iets te zeggen, maar ik ben haar voor.

'is Jenniffer er?' vraag ik. Mijn moeder zucht en knikt. Meteen zie ik Jenniffer naar me toe lopen. Ze glimlacht licht en ik begin ook te glimlachen. Ze gaat naast mijn moeder zitten.

Plotseling komt er een dokter binnen.

'je hebt nog genoeg goede cellen. Dat betekent dus dat we morgen een chemo kuur kunnen doen, als je dat goed vindt.' zegt hij en ik knik. Ik hoor dat mijn moeder een melding op haar telefoon krijgt.

'ik moet Emily van turnen ophalen en eten regelen. Ik zie je morgen weer, lieverd.' zegt ze en ze drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik frons geïrriteerd mijn wenkbrauwen. Ik haat het wanneer mijn moeder me zo noemt. Ze staat op en loopt weg. Jenniffer begint meteen te lachen.

'wat?!' zeg ik geïrriteerd.

'lieverd?' lacht ze. 'jij bent alles behalve dat!'

'weet ik... Daarom hou ik er niet van als ze me zo noemt...'

'je bent wel lief tegen mij altijd.' merkt Jenniffer op. Ik grijns.

'ook de eerste paar dagen op school?' lach ik. Jenniffer rolt met haar ogen.

'misschien niet altijd...' lacht ze.

'hoe gaat het met Aslan?' vraag ik dan.

'het is een jongen en ik heb hem gevoerd. Hij is echt een schatje. Ik zou hem zo graag mee naar huis willen nemen... Of dat hij bij jou thuis is, want daar kom ik ook heel vaak.'

'ja... Zou erg leuk zijn... Ik zal proberen mijn moeder te overtuigen. Ik weet dat ze helemaal gek is op katten, dus ik zal hem wel gewoon een keer meenemen...' zeg ik en Jenniffer grijnst kwaadaardig. Ik begin te lachen. We blijven nog een tijdje doorpraten, totdat Jenniffer weer naar huis moet. Ik blijf alleen achter en niet veel later val ik in slaap.

De volgende dag komt Jenniffer nog even langs voordat ik weer een chemo kuur krijg. We praten weer een beetje. Totdat Jenniffer weg moet en het tijd is voor de chemo.

Na de chemo voel ik me echt niet lekker. Ik ben ontzettend moe en ik heb het gevoel dat mijn hoofd gaat ontploffen. Mijn moeder en Emily zijn de rest van de dag bij me. De dokter zegt dat ik nog een nachtje moet blijven slapen en dat als ik me morgen beter voel, ik dan weer naar huis mag. Jenniffer komt niet meer langs vandaag, omdat ze moet leren voor een lastig proefwerk en ze nog een hoop huiswerk heeft. Ik vind het opzich niet erg, want morgen kan ik hopelijk de hele dag bij haar zijn.

Wanneer het eindelijk avond is, probeer ik te slapen, maar natuurlijk lukt het me in het begin weer eens niet. Ik pak mijn telefoon en praat nog wat met Jenniffer via WhatsApp.

Na een tijdje voel ik me eindelijk moe worden en val ik in slaap.