badboy heaven (compleet)

89. Jenniffer

Ik geef hem een kus op z'n wang.

Ik zal proberen gewoon vrolijk te doen deze 2 maanden. Huilen mag natuurlijk ook, maar ik moet ook gewoon veel plezier hebben. Vooral voor hem, maar natuurlijk ook een beetje voor mijzelf.

'Waar is Emily eigenlijk?' Vraag ik dan. Ik heb haar nog nergens gezien.

'Die is thuis.' Zegt Jacks moeder. 'Ze is heel verdrietig na het nieuws dus ze komt vandaag niet het bed uit' zucht ze.

Dan zie ik Jack geschrokken kijken. 'Oh, Ik had eigenlijk even niet aan haar gedacht.' Zegt hij beschaamd. 'Is ze nu dus gewoon alleen thuis!? Dat kan toch niet. Ik wil niet dat ze zo verdrietig is, ik wil dat ze ook nog een beetje lol houdt in haar leven.' Zegt hij overstuur.

Ik probeer hem een beetje te kalmeren. 'Ik ga je helpen ja. Ik zal er vanaf nu voor Emily zijn als een zus. Want ik snap hoe moeilijk het zal zijn om zo'n geweldige broer uiteindelijk te moeten verliezen. Niet dat ikzelf er geen moeite mee ga krijgen, maar ik zal Emily steunen en helpen.' Zeg ik dan en geef Jack een knuffel.

Jack kijkt me weer iets blijer aan. 'Dankje wel, maar blijf ook voor jezelf zorgen hè.'

Ik knik en laat hem los. Zijn moeder geeft hem ook een knuffel. En vraagt of we trek hebben in iets lekkers. Waar wij uiteraard 'ja' op antwoorden.

Even later komt ze terug met lekker broodjes vla en meringues (soort van schuimpjes). We zetten het op een tafeltje naast het ziekenhuis bed en beginnen te eten. Jack eet natuurlijk de vla en meringues omdat hij iets hards eet later buikpijn krijgt. Die maringues smelten in je mondt daarom hebben we die ook. Ik prop mezelf vol met allemaal lekkere broodjes. Vooral die met mozzarella, pesto en sla vindt ik lekker. Dan denk ik weer aan Emily die moet natuurlijk ook wat eten.

'Zullen we ook wat bewaren voor Emily?  Dan kan ik het over een half uurtje weg brengen en dan ben ik Vier uur weer terug hier.' Vraag ik dan.

'Dat vindt ik een goed idee. Hopen dat ze het op eet.' Antwoord Jack z'n moeder. Ze loopt meteen naar het winkeltje om nog wat maringues te halen, want hadden we ondertussen op gegeten.

Jack zit stilletjes wat uit het raam te staren. Hij kijkt niet persé verdrietig, maar ook niet heel gelukkig. 'Ehm... gaat het?' Vraag ik uiteindelijk.

Jack kijkt me vrolijk aan. 'Het gaat juist wel maar ook niet. Het was net vet gezellig en ik ben ook zo blij dat je mijn zusje wilt helpen. Maar ik vindt het jammer dat ik er nu niet voor haar kan zijn en ik moet steeds denken aan hoe kort 2 maanden eigenlijk wel niet zijn.' Legt hij uit.

'Ik denk dat Emily juist blij is dat je er altijd voor haar bent geweest. En het is kort, maar je toch nog tijd om iets te doen in die korte tijd.' Antwoord ik. Ik weet niet zeker of het het beste antwoord is, maar ik hoop dat hij weer een beetje moed gaat krijgen. Ik kijk op de klok half 1 tijd om te gaan.

Jacks moeder komt de kamer weer in met een zakje waar broodjes en meringues. 'Hier ga maar, tot zo.'zegt ze

Ik pak het aan, zwaait nog even en loop de deur uit...